Vikan - 06.05.1971, Side 36

— Þú reyndir að myrða Pat,
sagði Bill.
—• En ég gat ekkert annað
gert! sagði Sugar eins og það
væri hið sjálfsagðasta í heimi.
— Ég tók skammbyssuna fyrir
tveimur vikum. Þá vissi ég að
John ætlaði ekki.... Þetta
var allt svo ofureinfalt. Pat
var úti hjá hundunum, og hún
vissi ekki einu sinni að ég var
komin. Svo varð ég að fá frú
Sales til að þegja. Hún sleppti
mér inn þegar ég hringdi, en
kvaðst svo ætla að hringja á
lögregluna og gekk að síman-
um. Þá gerði ég það. Enginn
hefði uppgötvað það ef ég
hefði ekki skellt hurðinni í lás.
Ég hélt ég hefði gert það, en
ég var upptekin af að ná klútn-
um upp úr vasanum og gaf
mér bara tíma til að sparka i
hurðina. Skiljið þið ekki að ég
varð að gera það? Það var ekki
mér að kenná. Hún sagðj að ég
hefði myrt John óg hún vissi
hvers vegna. Ég vildi ekki
gera það, og ég vissi ekki einu
sinni hvernig ég átti að fara
að því, fyrr en ég fann klút-
inn hans Jimmys í bílnum
mínum. Hann hafði gleymt
honum þar einu sinni þegar
hann fékk bílinn lánaðan, en
ég ... ég ætlaði ekki að láta
gruninn falla á þig, Jimmy. Ég
var bara ekki með neitt ann-
að, sem hægt var að nota.
— En hvers vegna reyndir
þú að myrða Pat? spurði Jim-
my.
— Það var ég að skýra . . .
ég átti einskis annars kost.
Pat lét móðan mása um það,
sem skeð hafði. Um raddirnar
og hegðun Harpos og að það
hefði verið svo hlýtt í húsinu.
Ég stóð við gluggann, og allt
í einu datt mér í hug hvernig
hægt væri að gera það. Lög-
reglan grunaði Pat, og það
hefði verið eðlilegt frá hennar
•sjónarmiði að Pat iðraðist -eg
fremdi sjálfsmorð.
Hún dró andann djúpt og leit
á Bill og Jimmy í von um sam-
úð. Þeir störðu bara á hana í
skelfingu, og allt í einu æpti
hún upp yfir sig og tók á
sprett yfir gólfið.
Ég heyrði gólfið bylja und-
an skóhælum hennar og vissi
að Bill og Jimmy höfðu fylgt
henni eftir. Úti á götunni hvein
í sírenu, og svo heyrði ég
margar karlmannsraddir.
Ég lét fallast á rúmið og and-
aði djúpt. Ilmvatnslyktin varð
allt í einu svæfandi, og ég
hugsaði um svefnherbergi Su-
gar kvöldið sem John var
mvrtur. Þetta óhófslega
skreytta en illa til hafða svefn-
herbergi, þar sem ekki var ein
einasta taska og yfirhöfuð
ekkert merki þess, að hún ætl-
aði að fara í ferðalag snemma
næsta morgun. Ég var fegin að
ég hafði sloppið við að segja
frá því; nú var þegar vitað að
hún hafði ekki keypt flugfar-
miða.
Ég hugsaði um armbandið
hennar. Það var eftirlíking,
hafði hún sagt. Hitt var í ör-
yggisskápnum. Hún hlaut að
hafa orðið dauðskeKd er frú
Sales hringdi og sakaði hana
um að hafa myrt John, en þó
hafði hún haft rænu á að segja
að karlmaður hefði hringt. Svo
hafði hún vísvitandi reynt að
leiða grun lögreglunnar að mér,
sagt að ég væri ákaflega nið-
urdregin.... Hún hlaut að
hafa vitað að töskurnar með
útbúnaðinum mínum voru hjá
John — kannski hafði hann
sagt henni frá þeim — og að
ég var neydd til að ná í þær til
að peta klippt Maurice. Jafn-
vel Lady og hvolparnir henn-
ar höfðu gegnt sínu hlutverki
í áætlun Sugar. Hún vissi að
ég færi ekki til borgarinnar
fyrr en Lady hefði gotið og séð
væri að hún og hvolparnir
væru við góða heilsu.
Gestaþrautin var að raðast
rétt. Smátt og smátt. Hún
hlaut að hafa farið til Johns og
gert úrslitatilraunina til að
töfra hann. Og ef John hafði
verið eins hrokafullur og hans
var vandi, hallað sér aftur á
bak í stólnum og neitað að
kvænast henni. . . . Hún hafði
dregið upp skammbyssuna og
skotið hann, og svo hafði hún
ekið til vinnustofunnar til að
horfa á sýninguna, eins og
ákveðið hafði verið.
Ég sat kyrr á rúminu meðan
það var gert, sem gera þurfti,
í húsinú og kringum það. Leit-
armennirnir fundu grafhund-
inn í litlum bakgarði og tóku
hann með sér. Að lokum ók
Bill mér heim.
Mike vissi þegar allt er við
komum út á hundabúgarðinn.
því allt í einu varð mér ljóst
Bill hafði hringt til hans. Hann
hafði kveikt upp í arninum og
hafði kaffi og smurt brauð til-
búið. Hann minntist ekki á Su-
gar einu orði, en leit sem
snösgvast á mig og lagði fleiri
kubba í arininn. Svo sagði
hann að Harpo og Hertoginn
hefðu flogizt á, en hann hefði
aðskilið þá. Hertoginn hefur
hlotið að skilja hvað hann
sagði, því að hann kom og
lagði hausinn á hné mér. Og
allt í einu komu tár fram í
augu mér.
Bill settist á stólarminn og
lagði handlegginn utan um mig.
— Gráttu ekki, elskan. Það
fólk er til sem gerir allt fyrir
peninga. Hún er úr þeim hópi.
Hann kyssti mig. — Nú er það
afstaðið. Nú skulum við hugsa
um framtíðina.
Svo sátum við og störðum
inn í logana, og Hertoginn
hringaði sig á gólfinu við fæt-
ur mér.
ENDIR.
Enuuns
Framhald af bls. 11.
en áheyrilega. Nýtur hann
þekkingar á kjörum fólks
úti á landsbyggðinni, at-
vinnulifi þar og staðhátt-
um. Drýgstur mun þó
Matthias Bjarnason að
tjaldabaki i Sjálfstæðis-
flokknum. Maðurinn er
höfðingjadjarfur og ófeim-
inn að láta í ljós tillögur og
kröfur. Mun hann einarð-
ari meðál samherja en
nokkurn tima i hópi keppi-
nauta, sem gruna hann um
græsku og hafa óbeit á hon-
um og illan þokka. Matt-
hias Bjarnason er því ekki
pólitiskt vélmenni, heldur
sjálfstæður og sérlundaður
einstaklingur. Hins vegar
er hann hégómagjarn og
seilist óvægilega eftir því,
sem hann ágirnist. Loks
ber þess að geta að hann
vinnur sennilega kjördæmi
sínu einna helzt gagn af
þingmönnum Vestfirðinga
og lætur ekki fvlgi sitt og
atkvæði falt í þingsölunum
nema eitthvað komi á móti
þar eða í stjórnarráðinu.
Vestfirðingar kunna prýði-
lega slikri atliafnasemi og
hafa þess vegna nokkra
velþóknun á Matthíasi
Bjarnasyni, þó að hann sé
hrjúfur i bragði. Gáfnafar
hans er hvorki frjótt né
snjallt, en næsta farsælt.
Matthías þekkir og styrk-
leika sinn og flíkar honum,
en dylur veikleikann og
forðast hvers konar minni-
máttarkennd. Þess vegna
skyldi enginn vanmeta
þennan vestfirzka grjótpál,
þó að hann njóti sín ekki
alls kostar í kálgarðinum
suður í Reykjavík. Hann er
þar í öðrum erindagerðum
en hlúa að skraulblómum
eða lesa þau.
Naumast getur ólikari
menn en Matthias Bjarna-
son og fyrirrennara hans,
Kjartan J. Jóhannsson.
Kjartan gekk til bardagans
við Hannibal Valdimars-
son forðum líkt og Davíð
á móti Golíat. Kappinn félj,
og sjálfstæðismenn á ísa-
firði fögnuðu sigri með
hljóðfæraleik og dansi
bjarta sumarnótt, en jafn-
aðarmenn gengu þreyttir
og vonsviknir til náða.
Matthias er sýnu burðar-
meiri en Kjartan læknir og
sparar lítt kraftana í viður-
eign, en hann er vitsmuna-
lega nógu líkur Davíð-
konungi til þess að trevsta
fremur á stein en spjót í
návígi. Hörpu slær hann
hins vegar ekki.
Lúpus.
AÐ ELSKA NJÖSNARA
Framhald af bls. 9.
væri saklaus, og það eina sem
hann hefði haft áhuga á, hefði
verið að vinna fyrir friðinn.
Bréf þeirra urðu æ innilegri
og einu sinni, þegar stjörnu-
spá dagsins sagði henni að hún
myndi eiga áríðandi stefnu-
mót, sótti hún um leyfi til
að heimsækja hann.
Og svo var það einn þriðju-
dag i september síðasta ár að
hún stóð í heimsóknarklefa
ríkisfangelsisins í Köln og hin-
um megin við rimlana stóð
þessi maður, sem hafði orð á
sér fyrir að vera sérstaklega
36 VIKAN 18. T3L.