Vikan - 06.05.1971, Side 46

Höfiið* og heyrnarhlífar
viöurkenndir af öryggiseftirliti ríkisins.
HEYRNAHLÍFAR HLÍFÐARHJÁLMUR
VERÐ MJÖG HAGSTÆTT
Heiidsala:
Dynjandi sf. Skeifunni 3 - Sími 82670
bað mig að spyrja þig enn
einu sinni.
Cavendish hristi höfuðið og
gretti sig.
— Þú veizt mætaval, að ég
þoli ekki þessi samkvæmi hjá
Murdochs-hjónunum, sagði
hann, — og ég er þegar bú-
inn að afsaka mig með því, að
ég eigi annríkt . . . svo að ekki
verður aftur snúið.
— Eins og þú vilt, góði
minn, sagði hún. — Jseja, þá
er hann Andy kominn . . .
leiðinlegt, að hann er ekki eins
stundvís og Henry á sínum
tíma. Hvaðan komið þér eig-
inlega?
Andy Webster, sem hafði
tekið við af Henry Wood sem
einkabílstjóri Nathalie, hneigði
sig.
— Afsakið, frú, sagði hann,
— en ég varð að skipta um
kerti og . . .
— Ágætt, sagði Nathalie
óþolinmóð. — Jæja, við skul-
um koma okkur af stað! Láttu
þér ekki leiðast, vinurinn
minn!
Hún sendi manni sínum fing-
urkoss, og hann leit á hana í
síðasta sinn fullur ástúðar,
gekk síðan inn í bókaherberg-
ið til þess að njóta kvöldsins.
Cavendish hafði setið og
reykt pípu sína í klukkustund
og rótað í bunka af vísindarit-
um, þegar dyrabjöllunni var
hringt. Það var kominn bylur.
Hann velti því fyrir sér, hvort
þetta gæti verið Nathalie. Þá
mundi hann eftir því, að þjón-
ustustúlkurnar báðar áttu frí
og hann yrði sjálfur að opna,
ef einhvern bæri að garði.
Hinn roskni vísindamaður
gekk hægt fram í forstofuna.
Hann var í inniskóm og slopp,
og honum leizt engan veginn
á að fá heimsókn núna. Ekki
leið honum skár, er hann sá,
að þarna var kominn lögfræð-
ingur konu hans, George Kim-
ball, sem stóð á tröppunum,
næstum hulinn snjó.
— En Kimball þó! sagði Ca-
vendish eins hressilega og hon-
um var unnt, — hvað eruð þér
að gera í þessu veðri? Komið
inn, og farið úr frakkanum!
— Takk fyrir, sagði lög-
fræðingurinn og gekk inn, —
það er bara verst með allan
þennan snjó og . . .
•— Svona, svona, sagði Ca-
vendish, — við þurrkum þetta
á morgun. Hristið bara frakk-
ann! Hvorki konan mín eða
þjónustustúlkurnar eru heima.
Lögfræðingnum brá.
—- Er konan yðar ekki
heima? spurði hann og lyfti
brúnum. — Frú Cavendish var
búin að biðja mig að koma í
kvöld með nokkur skjöl, sem
ég var að grúska í.
— Það var leiðinlegt, sagði
Cavendish hlæjandi. — Þetta
hlýtur að vera einhver mis-
skilningur, kæri Kimball. Kon-
an mín er í samkvæmi hjá
þessum Murdochs-hjónum.
Hann yggldi sig og bætti við:
—- Þér vitið það sjálfur . . .
þessi samkvæmi standa langt
fram á nótt! En þér skuluð
koma inn og fá yður drykk.
Þér hafið gott af því í þessu
veðri.
— Takk fyrir, sagði Kimball
hikandi, en . . . en, ja, ég hef
víst misskilið konuna yðar.
Mennirnir gengu inn í bóka-
herbergið og fengu sér sæti.
Lögfræðingurinn tók strax upp
skjalatösku sína og lagði nokk-
ur skjöl á borðið.
— Þetta, sagði hann, — eru
tryggingarvottorðin, og hérna
er erfðaskráin, sem þér og
kona yðar báðuð mig um að
semja. Hún er þegar undir-
skrifuð af tveimur vottum.
Þetta er auðvitað afritið, en
þér verðið einnig að sjá frum-
ritið.
Húsbóndinn hristi höfuðið.
— Og hún biður yður að
koma hingað einungis til þessa
í þessu hundaveðri, Kimball.
Ég verð að segja, að þér eruð
skyldurækinn lögfræðingur!
Hann stóð á fætur og náði í
glös:
— Og nú fáum við okkur í
glas, Kimball. Það er einhvern
veginn svo ánægjulegt að vera
innan húss, þegar maður heyr-
ir ýlfrið í storminum, er það
ekki? — Segið til.
Cavendish hellti viskí og
vatni í glösin. Þá tautaði hann
eitthvað og benti á pípuna
sína í öskubakkanum, sem gaf
frá sér ekkert allt of þægilega
lykt.
— Vindil, Kimball? Afsak-
ið, en ég hugsa aldrei um ann-
að en gamla, súra pípuhólk-
inn minn.
Hann vagaði að útskorna
tóbaksskápnum, sem hékk á
einum veggnum. Þegar hann
sneri baki við Kimball, stóð
lögfræðingurinn snögglega á
fætur. Hann stakk hendinni í
skyndi niður í vasann og tók
upp litla flösku með litlausum
vökva í. Hann hellti hljóðlaust
úr flöskunni í glas Cavendish,
og þegar húsbóndinn kom aft-
ur til hans, virtist hann niður-
sokkinn í skjölin á borðinu.
Fáið yður vindil, Kim-
ball! þrumaði Cavendish glað-
lega. — Við skulum reyna að
láta fara vel um okkur!
Lögfræðingurinn fékk sér
vindil og skar endann af hon-
um með höndum, sem ef til
vill titruðu lítils háttar. Síðan
tók húsbóndinn glas sitt.
— Skál, Kimball, og vel-
kominn!
Lögfræðingurinn tók líka
glas sitt og lyfti, og þeir voru
að því komnir að súpa á, er
rödd kom þeim skyndilega til
þess að snúa sér undrandi við.
— Andartak, Cavendish!
Cavendish hnyklaði brýnn-
ar, og Kimball starði með gal-
opinn munn á bílstjórann An-
dy, sem skyndilega hafði kom-
ið inn í stofuna.
— Hvaðan komið þér, An-
dy? spurði Cavendish og lagði
frá sér glasið. — Eruð þið
komin aftur? Er konan mín
með?
Hann leit vantrúaður á hinn
unga bílstjóra, sem brosti við.
— Nei, sagði Andy, — kon-
an yðar er ekki með. Fjarvist-
arsönnun hennar er í bezta
lagi, en ég kom aftur til þess
að koma í veg fyrir, að þér
drykkjuð úr glasinu yðar, hr.
Cavendish!
— Og fyrir öryggis sakir
ætla ég að leyfa mér að fjar-
læsja glasið! heyrðist sagt.
Maður gekk inn í stofuna og
greip glas Cavendish og setti
það frá sér á skenkiborðið,
þannig að Kimball náði ekki
til þess.
Cavendish stökk á fætur.
- Heyrið þér, sagði hann
gramur. — hver eruð þér, og
hvað á það að þýða að . . . ?
Ókunni maðurinn greip fram
í fyrir honum.
-Sg er Clive Oakes lög-
regluforingi frá New Scotland
Yard, hr. Cavendish, — og ég
verð líklega að kynna yður
fyrir bílstjóranum yðar. Peter
Camsell undirforingi . . . Hæ,
Peter! Grípt‘ann!
Kimball, sem orðinn var ná-
fölur, stökk á fætur og reyndi
að komast út úr stofunni. Hann
komst ekki langt, því að fyrr
46 VIKAN 18.TBL.