Vikan - 30.09.1971, Síða 11

- Catherine, ég elska
aðra konu og
hefi verið elskhugi
hennar í mánuð.
Ég hefi farið á bak við
þig og logið að þér..
eintal en samtal. — Michael
var verulega í vanda staddur.
Hann, sem aetíð er svo vand-
látur, hafði klippt kafla úr
filmúnni, sem honum þóttu
ekki nógu góðar myndir frá
myndrænu sjónarmiði, svo
þátturinn var eiginlega búinn
að missa upprunalegt gildi sitt.
Ég krafðist þess að sjá alla
spóluna, eins og hún var upp-
haflega og ég gat bjargað þvi
við. Nú er allt í lagi. Þeir sam-
þykktu þáttinn og fannst mikið
til hans koma ...
— ... Ég vil fara strax til
Parísar aftur, sagði Catherine
og rödd hennar var óþekkjan-
legg köld.
Eftir það talaði hún ekki til
mín, nema þegar hún bað mig
að rétta sér eitt og annað, og
hún var jafn þögul til kvölds,
en þá tókum við lestina til
Parísar.
Þessar þöglu stundir voru
hræðilegar. Það var eins og við
sætum föst, hvort í sínu einka-
víti. Hún kvaldist af sorg vegna
þess að hún vissi að ég var að
svíkja hana og ég af sektartil-
finningu. En það átti eftir að
verða verra. Ef ég var nú svik-
ari og lygari í hennar augum,
þá átti hún ábyggilega eftir að
líta á mig sem böðul, því að ég
var ákveðinn í að ræna hana
„lífi“ sínu, eða því sem henni
fannst „líf“, hjónaband okkar.
Ef ég hefði í raun og veru ver-
ið ofsafenginn elskhugi, eins
og hún hafði oft ásakað mig
um, þá held ég að ég hefði get-
að fundið miskunnsama leið til
að útiloka mig úr hjarta henn-
ar og gert henni aðskilnaðinn
auðveldari. Það getur verið
ákaflega einfalt að fremja
morð, ég vissi að það var hægt
að gera það hreinlega, en mitt
eigið þrekleysi og þörfin til að
halda leyfunum af mannlegum
tilfinningum (samvizku?),
leyfði ekki slíkt náðarhögg.
Þessar þagnarstundir —
Catherine var ákveðin í að
halda sér við þrjózkulega þögn
— hertu mig upp til að taka
þá ákvörðun, sem ég hafði ekki
haft kjark til fram að þessu. Ég
beið því aðeins eftir tækifær-
inu. Ég vissi að það yrði Cath-
erine sjálf sem legði það upp í
hendurnar á mér.
Hún var fjarræn og kuldaleg
allan daginn. Það var orðið
framorðið þegar við fórum upp
í lestina. Hún afsakaði sig og
fór inn í reykingavagninn, þar '
sem hún settist og pantaði sér
vín, líklega til að fá kjark til
að brydda upp á vandamáli
okkar. En hún lét sig ekki einu
sinni meðan við sátum að
kvöldverði, sem ég borðaði með
henni í matvagninum. Hún
brosti elskulega til þjónanna,
þakkaði þeim hæverskleag alla
þjónustu og sendi mér töfrandi
bros, þegar hún hélt að þeir
hefðu tekið eftir því að ekki
var allt eins og það átti að vera
á milli okkar. Nei, það var ekki
fyrr en við vorum háttuð og
ég kominn upp í efri koju, að
hún treysti sér til að hefja um-
ræður. Og ég er viss um að
hugrekki hennar hefði brostið,
ef við hefðum legið hlið við
hlið. Fjarlægðin á milli okkar
gerði raddirnar eitthvað svo ó-
raunverulega, eins og hún væri
í skriftastól, eða ég, annaðhvort
okkar. Því að auðvitað var það
ég, sem þurfti að skrifta og hún
skriftafaðirinn. Að vísu gat ég
ekki búist við aflausn, enda
kærði ég mig ekki um það, og
það sem meira var, ég hefði
ekki tekið við aflausn, þótt
mér hefði verið boðið upp á
það.
í næturkyrrðinni, sem ekkert
truflaði nema skrölltið í lest-
inni, heyrði ég rödd hennar,
ósköp mjóa, en þó harðneskju-
lega: — Svo þú þarft þá ekki
að segja mér neitt?
Ég hafði haft ræðu mína upp
fyrir mér í huganum aftur og
aftur allan daginn. Án þess að
vita það, hafði hún séð mér
fyrir næði til þess, stuðlað að
því að herða mig upp, svo ég
gat sagt hana fram, skelfingu
lostin eins og ég var. Þetta sat
fast í huga mínum, eins og frá-
sögn, sem hafði verið tekin upp
á segulband á einhverjum víg-
vellinum og síðan spiluð til að
vekja ennþá meiri sálarkvöl.
— Catherine, ég elska aðra
konu. Ég hefi verið elskhugi
hennar í mánuð. Ég hefi farið
á bak við þig og logið að þér.
Ég hefi reyndar farið á bak við
þig í mörg ár, en það hafa að-
eins verið ómerkileg ævintýri.
Ég veit líka að þér hefur verið
þetta ljóst, að minnsta kosti oft-
ast nær. En þessi kona er mér
meira en rekkjunautur. Ég
elska hana ... Ég fór með þér
til Amsterdam, aðeins vegna
þess að ég hélt að það yrði auð-
veldara að segja þér þetta þar,
grimmdarlegt eins og það virð-
ist vera. Mér fannst það væri
rétti staðurinn til að ljúka sam_
búð okkar, þar sem hún hafði
byrjað... Ég hitti hana fyrst af
hreinni tilviljim í Barbizon,
eina helgina ... Ég var þar með
annarri stúlku, stúlku, sem ég
var orðinn leiður á, hafði eng-
an áhuga fyrir henni eftir að
við komum þangað. Svo við
fórum þaðan, ég, með þeim eina
ásetningi að koma beint til þín,
því að ég elska þig ennþá Cath-
erine, á minn hátt. Þú hefur
alltaf verið yndi mitt og hug-
svölun. En þegar ég sá þessa
stúlku, hún er reyndar Amerí-
kani, þá snerist eitthvað við í
mér, þótt ég vissi það ekki þá.
Ég var með allan hugann við
að losna við helgarfélaga minn
og hugsaði ekki um annað en
að komast nógu fljótt heim til
þín. En rétt strax rakst ég á
hana aftur. Það var um kvöldið
á hnefaleikunum. Hún var þar
með kunningja mínum og við
fórum öll út að þorða. Og ég
eyddi ekki tímanum til einskis.
Strax og ég hafði losað mig við
stúlkuna, sem með mér var,
flýtti ég mér heim til hennar.
Þú manst líklega að ég kom
ekki heim fyrr en klukkan þrjú
um nóttina. Ég elskaði þig þá
og ég elska þig ennþá, en ég
varð ástfanginn af þessari am-
erísku stúlku við fyrstu sýn. Ég
tók hana með mér til Afríku.
Þar gerðist ég fyrst elskhugi
hennar, þúsund mílum í burtu
frá þér og þú varst í þúsund
mílna fjarlægð frá mér, — okk-
ur. Svo, þegar þú tókst svo
innilega á móti mér á flugvell-
inum, varð ég ruglaður. En það
var aðeins um stutta stund. Hún
var stöðugt í huga mínum, í
hverri einustu taug — í blóð-
inu. Ég var algerlega töfrum
sleginn...
Svo ákvað ég að veita okkur
öllum tækifæri til að anda, til
að reyna að finna lausn, með
því að fara með þér til Amster-
dam. Ég vissi ekki þá að hún
myndi koma á eftir mér, en
það gerði hún. Þessvegna þaut
ég upp frá borðinu í matsaln-
um á hótelinu. Ég sá hana koma
inn í forsalinn. Ég fór ekki til
að ná í blöðin. Ég fór til henn-
ar og sagði henni að flytja strax
yfir á annað hótel. Ég fór aldrei
til Parísar; ég fór til hennar.
Við vorum allt annað en ham-
ingjusöm; við, það er að segja
ég, þorði ekki að fara út úr
herberginu, af ótta við að rek-
ast á þig. Og græna kápan þín
truflaði mig. Og hugsunin um
að vita þig bíða og bíða eftir
upphringingu frá mér ... Nei,
Catherine, ég get ekki leikið
þennan leik lengur. Við heyr-
um ekki hvort öðru til lengur,
ég tilheyri henni. Og þegar ég
sá að þú tókst eftir því að far-
miðinn minn hafði ekki verið
gataður, þá vissi ég að öllu var
lokið. Ég er þreyttur á þessu
lífi okkar, Catherine, og þú
hlýtur líka að vera dauðupp-
gefin.... Uppgefin á þessum
látalátum. Uppgerð mín ... og
þín líka ... er alltof augljós. Ég
þrái þessa stúlku, Catherine.
Ég þrái annað líf. Með henni.
Hún heitir Candice...
Ég veit ekki hvenær mér
varð ljóst að þetta var henni
ofraun, hún lagði á flótta. Það
eina sem ég vissi var að Cath-
erine þaut út úr kojunni og
fram á gang. (Jafnvel baksvip-
urinn lýsti takmarkalausri
Framhald á bls. 34.
Lifðu lifinu
39. TBL. VIKAN 11