Vikan - 30.09.1971, Blaðsíða 17

Hér segir frá Sonju Henie, sem var
fremsta skautadrottning heimsins í rúman
áratug. Hún var ekki aðeins
frábær í tækni listhlaupsins, heldur var
hún frumkvöðull nýs stíls, sem að
mörgu leyti nálgaðist mjög dansinn.
MGIN ÓSIGRANDl
Ferill Sonju Henie er ævintýri likastur. Litla stulkan, sem byrjaði á
því að leika sér á Frogner Stadio á einföldum skautaskóm varð smám
saitidn skautadrÓHning heimsins alls og vinsaal filmstjarna.
inni í heimL Hallirnar urðu
alltaf of litlar, þegar Sonja
var meðal keppenda. f Berlín,
Miinchen, Prag, París og Lon-
don var ávallt uppselt, þegar
Sonja sýiidi. Konungar og
furstar sendu henni heillaósk-
ir og hún varð persýna, sem
allir dáðu. Margir kölluðu
Sonju Pavlovu íssins, viður-
kenning, sem segir meira en
mörg orð. Þó að Sonja fléttaði
mörg dansspor í listhlaup sitt,
var aldrei neinn vafi á því,
að Um listhlaup á skautum
var fyrst og fremst að ræða,
það gerði t.d. hinn mikli hraði,
sem einkenni stíl hennar.
Hún notaði allt skautasvæð-
ið jafnt, hún sveif um það í
fullkomnu jafnvægi og áður
en nokkur vissi af, hafði hún
stöðvað sig á miðju svæðinu;
jafnvel þeir sem lítt þekktu til
listhlaupsins, voru furðu
lostnir yfir afrekum þessarar
frábæru íþróttakonu. Það, sem
oft vakti mesta athygli, var,
hve nákvæm hún var með
þann tíma sem ætlaður var til
hverrar æfingar, hún hætti
ávallt nákvæmlega fjórum
mínútum eftir að æfingin
hófst, en það var sá tími sem
ákveðinn var. Tæknilega stóð
Sonja á hátindi frægðar sinn-
ar árin 1934 og 1935. Þá var
hinn nýji stíll hennar viður-
kenndur af dómurum á al-
þjóðaleikjum, en ýmsir dóm-
nranna voru býsna íhaldssam-
ir á það gamla. Hættulegustu
keppinautar hennar, voru þær
sem æfðu hennar stíl, t.d. Ce-
celia Colledge, lávaxin ensk
stúlka, sem tæknilega var
mjög góð í listhlaupi, svo og
Megan Taylor, einnig ensk. En
allt kom fyrir ekki, Sopja var
ósigrandi.
Þeir sem bezt þekktu til
listhlaupsins voru mjög undr-
andi yfir því, hve lengi Sonja
var á toppnum. f nokkur
skipti kom það fyrir, að ýms-
ir voru álitnir sigurvænlegir
í keppninni við Sonju. Á
keppnisdaginn var hún ró-
semin uppmáluð, taugaóstyrk-
ur hennar jók getima, þver-
öfugt við marga aðra. Það sást
bezt í heimsmeistarakeppn-
inni í Vín árið 1935. Þá höfðu
farið fram umræður í blöð-
unum um getu hennar. Söngv-
arinn Jan Kiepura sagði t.d.
eftir að hafa séð Sonju á æf-
ingum í St. Moritz, að hún
hefði ekki hæfileika til að
sigra austurrísku listhlaupa-
komma Hedy Stenuf, lág-
vaxna og vinsæla íþróttakonu.
En þetta kom Sonju ekki úr
jafnvægi. Hún vissi, að Hedy
var ekki í hópi helztu keppi-
nautanna. En þetta álit söngv-
arans, sem var móðgandi, gat
verið hættulegt fyrir Sonju
og auk þess var brautin í Vín
ekki góð. En Sonja vann þar
sitt bezta afrek. Hún hafði
rétta keppifisskapið og því
harðari sem keppnin var, því
ánægjulegri var hún, að áliti
Sonju.
Margt var Sonju í hag um-
fram keppinautana. Hún
þarfnaðist hvorki fram-
kvæmdastjóra eða fararstjóra.
Foreldrar hennar voru ávallt
með henni á keppnisferðum.
Faðir hennar lærði smám
saman það mikið um listhlaup,
að hann var af mörgum talinn
einn fremsti sérfræðingur í
íþróttinni. Móðir Sonju var
bezta vinkona hennar, og auk
þess vissi hún einnig heilmik-
ið um listhlaup.
Ferli Sonju Henie má skipta
Framháld á bls. 34.