Vikan - 09.12.1971, Qupperneq 11

0
FRAMHALDSSAGA
EFTIR
PAULE MASON
8. HLUTI
Drengurinn skalf og nötraði. Heidi átti erfitt með andardráttinn.
Hún gat ekki hugsað, einhver dofi hafði heltekið hana.
- Hvernig gazt þú séð hann, ef búið var að grafa hann?
Rödd hennar var hás. - Hann gróf hann upp, sagði drengurinn,
blátt áfram. - Hver? Hver gróf hann upp? - Hann... vinur þinn.
ætlaði að svara systur sinni,
en Nicky varð fyrri til.
— Mér finnst þetta bjána-
legt, sagði hann ákveðinn.
Hann var orðinn kafrjóður. —
Pabba finnst það heimskulegt
og mamma væri ábyggilega
ekki hrifin af því.
Heidi hrukkaði ennið og
telpurnar depluðu augunum.
Kollok brosti en andmælti ekki
drengnum. Hann sneri sér að
telpunum, rólegur, eins og ekk-
ert hefði skeð.
— Jæja, telpur mínar, nú
Hún var full undrunar og henni
fannst andrúmsloftið eitthvað
svo óraunverulegt. Hvað hafði
hlaupið í drenginn?
Hún hafði verið samtíða hon-
um í heilt ár og Nicky hafði
alltaf verið þægur og háttvís
drengur. Reyndar var hann
eins og aðrir drengir, átti það
til að vera óþægur, en hann
bað alltaf fyrirgefningar, ef
hann gerði eitthvað af sér.
Heidi hafði oft undrazt hve
auðvelt hann átti með að við-
urkenna mistök sín. Ef móðir
á að henni skyldi detta slíkt í
hug nú. Það hlaut að vera
þrjózkan, sem var svo augljós
í svip þeirra beggja.
Hún sá að Kollok brosti
snöggt til drengsins, eins og
þetta kæmi honum kunnuglega
fyrir sjónir, rétt eins og hann
sæi eitthvað af sjálfum sér.
— En nú eru hvorki mamma
þín eða pabbi heima, drengur
minn, sagði hann rólega. —
Þau fóru í burtu frá þér, er
það ekki rétt?
Nicky roðnaði. Hann leit
— Leyfðu mér nú að skýra
þetta fyrir þér, barnið mitt,
sagði hann með rödd Simons
Templar. — í fyrsta lagi verð-
ið þið að skilja að það er erf-
itt fyrir Heidi að passa ykkur
öll og hugsa um ykkur, þegar
hún er ein um það. Ég segi að
hún sé ein um það, vegna þess
að hreingerningarkonan kem-
ur ekki aftur. Hún er vond
kona . . . Heidi bað hana um
lykilinn að húsinu, en hún
fékk henni lykil sem ekki
gekk að skránni hérna. Þá sjá-
í skugga akarinnar
þakkið þið fyrir matinn, þess-
ari litlu sýningu er lokið.
Telpurnar gerðu það og svo
herptu þær saman varirnar og
horfðu með vandlætingarsvip á
bróður sinn.
— Já, nú er komið að þér,
Nicky, sagði Kollok, — þú
verður líka að þakka Heidi fyr-
ir matinn.
— Nei, ég vil ekki gera það.
— Hvers vegna ekki? Kollok
talaði rólega en var samt ákveð-
inn. — Ungir herramenn verða
alltaf að muna eftir að þakka
fyrir sig.
— Það ert þú sem ættir að
þakka okkur, svaraði Nicky í
frekjutón.
Brosið hvarf af fölum vörum
Kolloks.
Telpurnar supu hveljur af
undrun. Heidi varð ergileg við
drenginn, sem ennþá starði
frekjulega á Kollok og hélt
áfram: — Þetta er hús pabba
míns, ekki þitt hús. Það er
pabbi sem ræður hvað við ger-
um, ekki þú.
Hann sat teinréttur í stóln-
um og horfði þrjózkulega frá
einum til annars.
Venetia og Amanda héldu
niðri í sér andanum. Heidi
trúði varla sínum eigin eyrum.
hans danglaði í bakhlutann á
honum, var hann fljótur til að
hlaupa upp um hálsinn á henni
og tauta: — Fyrirgefðu,
mamma, ég ætlaði ekki að gera
þetta . . . Ég skal reyna að vera
góður drengur . . . Og hann
fór ekki fyrr en hann var full-
viss um að hún hefði fyrirgefið
honum.
Heidi hafði oft hugsað með
sér að Nicky væri óvenjulega
aðlaðandi og góður drengur.
Systur hans voru ekki líkar
honum. Ef þeim var refsað, áttu
þær til að vera lengi í fýlu,
þangað til þær áttuðu sig og
báðust fyrirgefningar. Heidi
þekkti engan, jafnvel ekki full-
orðið fólk, sem var svo fljótt
að taka við sér eins og Nicky,
þegar hann sá að hann hafði
gert eitthvað rangt, það var
honum svo eðlilegt. Þess vegna
hafði henni alltaf fundizt dreng-
urinn vera í miklu jafnvægi.
Og nú hagaði hann sér á
svona undarlegan hátt . . . Hei-
di fannst þetta varla geta pass-
að. Heidi virti fyrir sér há-
vaxna manninn og litla dreng-
inn, sem virtust vera að vega
og meta hvorn annan. Það
minnti hana helzt á geithafra
í Ölpunum og hún varð hissa
niður, eins og hann gæti kom-
izt hjá því að heyra til hans,
ef hann sæi hann ekki.
— Pabbi þinn getur ekki
ráðið og skipað fyrir, ef hann
er ekki heima, eða heldurðu
það? Og mamma þín er ekki
heldur hér. Þá verður einhver
annar að gegna skyldum þeirra
— skipa fyrir. Skilurðu það
ekki? Þú veizt að börn eiga
að vera þæg og hlýðin. Þau
verða alltaf að hafa einhvern,
sem getur tekið ákvarðanir
fyrir þau og verndað þau, —
þvi að ef maður hlýðir, nýtur
maður líka verndar. Og börn
þurfa vernd. Þú veizt það, er
það ekki rétt, Nicholas?
Nicky svaraði ekki. Hann
starði ennþá niður í gólfið.
Litla geitin berst hetjulega,
hugsaði Heidi og fann til sam-
úðar með barninu.
— Vertu ekki hræddur,
Nicky — ég skal passa þig.
Þess vegna er ég hingað kom-
inn, til að passa þig og systur
þínar, já, og svo auðvitað Hei-
di líka.
Nicky skalf, rétt eins og orð
Kolloks væru hótun í stað
huggunar.
Kollok leit áhyggjufullur á
Heidi.
ið þið, hún hefur ennþá lykil
að húsinu. Við vitum ekkert
hvað hún hugsar sér að gera
við þennan lykil. Það getur
verið að hún láni hann ein-
hverjum öðrum — kannske
glæpamanni — innbrotsþjófi
. . . hver veit? Það er ekki
öruggt að Heidi sé hér ein með
ykkur, þegar mamma ykkar
og pabbi eru ekki heima . . .
Heidi ætlaði að malda í mó-
inn; henni fannst hann hefði
ekki átt að segja börnunum
þetta. Hvers vegna var hann
að hræða þau. En Kollok gaf
henni bendingu um að þegja,
taka ekki fram í fyrir honum.
— Ég veit að Heidi vill ekki
að ég segi ykkur þetta, að þið
verðið kannske hrædd. En mér
finnst að þið eigið að vita sann-
leikann. Heidi hefur heyrt
undarleg hljóð í garðinum á
nóttunni. Og það er mjög
dimmt í garðinum, finnst ykk-
ur það ekki? Heidi hefur ver-
ið mjög hrædd, þess vegna er
ég kominn hingað. Til að hjálpa
henni að passa ykkur. Og nú
þurfið þið ekki að vera hrædd,
þið vitið að „Dýrlingurinn“
lætur aldrei í minni pokann,
hann sigrar alltaf óvini sína.
Framhald á bls. 56.
49. TBL. VIKAN 11