Vikan - 09.12.1971, Blaðsíða 48

Látið eftirstöðvar af
hveitinu saman við
ásamt 2 matsk. af
mjólk og 60 gr.
syrup (hitað).
Bœtið öllum ávöxt-
unum í deigið.
Hrærið saman 170
gr. smjörlíki og 170
gr. sykur (fremjir
púðursykur)
og bætíð
£\ hveiti í.
\ jafnóðum.
Látið £ köku*
mótið og . .
bakið í ca.
80 mín.
Smyijið kökumótið
með feiti og leggið inn
£ það smjörpappir.
Notíð Royal
Hrærið eaman: 275 gr.
hveiti og látið £ 3 sléttf.
tesk. Royal, 1 * tesk.'kardiV
^mommiir, örlitið eah^M
Ðlandið saman: 275 gr.
kúrennur, 170 gr. rús-
ínur, 85 gr. súkkat,
50 gr. möndlur. i
Bók sem
vekur
menn til
um -
hugsunar
HILMIR HF.
föstudögum og mánudögum.
Hún fann, hvað hún æstist
upp, þegar hún heyrði í bif-
reið. Og þessa fáu haust-
sunnudaga, sem eftir voru,
gekk hún inn í skóginn og
settist niður á nákvæmlega
sama blettinum, þar sem Ge-
orge Furness hafði hent beyki-
hnetum upp í loftið og gripið
þær aftur með rauðum, stór-
um munninum og reyndi af
öllum mætti að endurlifa,
hvernig það var að vera kysst'
af þessum munni í hlýju síð-
degissólskininu undir milljón-
um fölnandi beykilaufa.
Allan þennan tíma og leng-
ur vann hún störf sín eins og
ekkert hefði í skorizt. En brátt
fór hún að spyrja, kæruleysis-
lega í fyrstu eins og það skipti
í rauninni engu máli, hvort
nokkur hefði séð George Fur-
ness.
Þegar í ljós kom, að það
hafði enginn og ennfremur, að
enginn ivissi hvernig George
Furness leit út, stóð hún sjálfa
sig að því að byrja að lýsa
honum, útskýra hvernig hann
var og auka dálítið við. Með
því að gera hann dálítið meiri
en hann var í raun og veru,
fannst henni að fólk myndi
fvrr bera kennsl á hann. Án
e'fa rynni í?r?tt upp sá dagur,
þegar einhver segði: „Ó, já,
gamli góði George, ég rakst á
hann síðast í gær.“ Saratímis
hélt hún áfram að vera leynd-
ardómsfull og feimin í sam-
bandi við hann. Hún nefndi
hann aldrei á nafn í hópi. Allt-
af var það við einn herra í
einu, kannske einmana sölu-
mann, sem dreypti á viskíinu
sínu síðla kvölds eða drakk
tebollann sinn eldsnemma að
morgni uppi í herbergi sínu,
sem hún sagði:
„Rekst þú nokkurn tíma á
George Furness núorðið? Hann
hefur ekki sézt hér nýlega. Þú
þekktir hann, var það ekki?“
„Varla get ég nú sagt það.“
„Ágætur, kátur náungi.
Dökkhærður. Kom frá London
— hann var yanur að tala um
London svo klukkutímum
skipti, það gerði George. Ég
fór stundum með honum út í
skóg. Hann þekkti ekki trén í
sundur.“
Á heitu sunnudagssíðdegi
snemma sumars, árið sem hún
var tvítug, var hún á leið til
skógar, þegar hún mætti öðr-
um sölumanni, manni sem
verzlaði með sokkavörur og
var nefndur Prentis. Út úr
leiðindum var hann að rölta
Framhald á bls. 52.