Vikan - 09.12.1971, Blaðsíða 13

THELMA
Hún fæddist á stað, sem var
í áttatíu mílna fjarlægð frá
London. Það átti ekki fyrir
henni að liggja að fara nokk-
urn tíma til London nema í
draumum sínum og ímyndun-
um, þegar hún lá vakandi uppi
á háaloftsherberginu sínu í
hótelinu og hlustaði á hljóma
vindsins í skógargreinunum.
Þegar hún byrjaði að vinna
í Blenheim Arms, var hún feit-
lagin, lágvaxin fjórtán ára
gömul stúlka með sérlega ljós-
ar og miúkar hendur oe mik=
ið, óstýrilátt hár, sem var ná-
kvæmlega eins á litinn og
beykilauf á hausíi. Augun voru
ljös og daufgerð. Eini liturinn
á augnahárunum var gullin
slikja sums staðar, og það varð
til þess að þau líktust úfnum
málningarpenslum, sem ekki
voru fullþurrir.
Fyrst byrjaði hún sem her-
bergisþerna, bjó á staðnum og
hóf vinnu klukkan fimm á
morgnana og fór seinna með
látúnskönnur með heitu rak-
vatni upp á herbergi herranna,
sem gist höfðu um . nóttina.
Þessir herramenn — allir gest-
ir voru nefndir herramenn á
þeim dögum — voru aðallega
sölumenn, sem ferðuðust reglu-
lega frá London til Vestur-
landsins eða til baka aftur, og
eftir nokkurn tíma kynntist
hún þeim vel. Innan skamms
var hún einnig orðin velkunn-
ug útsýninu úr svefnherbergj-
unum á efri hæðinni: í suðri
var þorpið og sá niður eftir
langri breiðri götu með rauð-
brún hús á báða vegu, en á
þeim dögum voru þar enn hest-
ar -bundnir við hestasteina, og
síðan til skógarins í vestri,
norðri og austri, sem skýldi
húsunúm eins og risastór skeifa
úr greinum og laufum. Hún
bjóst við, að milljón beykitré
væru í þessum skógi. Annars
vissi hún það ekki. Hún vissi
aðeins af tali fólks, að hægt
va,r eð ganga hpilan dag í
skóginum, án þess að komast
út úr honum hinum megin.
í fyrstu var hún of feimin
og of þögul við verk sitt í
svefnherbergjunum. Hún barði
of laust á hurðir þeirra, sem
vildu vakna snemma. Þeir,
sem sváfu fast, vöknuðu ekki
við létt högg smárra, mjúkra
hánda hennar, og heita vatnið
kólnaði í könnunum á stiga-
pöllunum á meðan aðrir reykj-
andi og órakaðir menn biðu
eftir því að vera minntir á
klukkuna. Þessi fyrstu mistök
voru næstum þau einu, sem
hún gerði nokkru sinni. Hót-
elið var mjög gamalt, með
nokkrum bröttum bakstigum
og mjóum rangölum og enn
fleiri stigum, og á hverjum
morgni þurfti hún að fara með
tuttugu vatnskönnur upp á
háaloftsherbergin. Brátt lærði
hún, að óþarfi var að fara með
fleiri en notaðar voru. Eftir
tvo morgna hafði hún lært að
lemja fast með hnefanum á
svefnherbergisdyrnar, og inn-
an viku var hún farin að berja,
ganga inn og láta könnuna með
heita vatninu á þvottaborðið,
breiða yfir hana handklæði og
segja með sinni mjúku, þrótt-
miklu, ungu rödd: „Klukkan
er hálfsjö, herra. Það er rétt
klukkustund þangað til lestin
yðar fer.“
Á þennan hátt vandist hún
karlmönnum. Það var starf
hennar að ganga inn í svefn-
herbergi, þar sem hún kom
mönnum oft að óvörum í und-
arlegum kringumstæðum, hálf-
klæddum, órökuðum, svefn-
drukknum og timbruðum.
Það þýddi ekkert að fara að
vera feimin í sambandi við
þetta. Ekki heldur að hafa
áhyggjur af því. Sjálf var hún
aldrei illa upplögð á morgnana,
og eftir nokkurn tima fann
hún, að hún hafði enga þolin-
mæði gagnvart mönnum, sem
þurfti að vekja í annað sinn og
kvörtuðu þá yfir því, að rak-
vatnið þeirra væri orðið kalt.
Hún var þegar farin að tala
við þá eins og hún væri eldri
persóna, nokkuð ákveðin, en
ekki óvingjarnleg, dálítið
mædd, en alltaf skilningsrík:
„Auðvitaö er vatnið kalt, herra.
Þú ættir að fara á fætur, þeg-
ar þú ert vakinn. Bg vakti þig
tvisvar. Býstu við, að fólk fari
að vekja þig fimmtíu sinnum?"
Hún hafði þýða og rólega
rödd. Hún lauk hverri setningu
á syngjandi hátt, blíðlega og
spyrjandi. Það var kannske
vegna þess, sem menn fyrtust
aldrei af því, sem hún sagði
við þá, jafnvel á meðan hún
var enn ung stúlka og fundu
aldrei að athugasemdum, sem
hefðu talizt ósvífnar og frekju-
legar hjá öðrum stúlkum.
„Eg veit það, Thelma," voru
þeir vanir að segja. „Svona er
ég nú gerður, Thelma. Get al-
drei nuddað stírurnar úr aug-
unum. Ég verð kominn niður
eftir andartak — eggin eiga að
sjóða í fjóra og hálfa mínútu,
Thelma. Ég vil hafa þau harð-
soðin.“
Brátt fór hún að muna ekki
aðeins nöfn ferðamannanna,
heldur einnig nákvæmlega hve-
nær átti að vekja þá, hvaða
lest þeir þurftu að taka og
hvernig þeir vildu hafa eggin.
Hún vissi, hverjir vildu fá
tvær könnur af rakvatni og
baðmullarhnoðra, vegna þess
að þeir skáru sig alltaf. Hún
var tilbúin að segja við þá, sem
pírðu blóðhlaupin augun fram-
an í morguninn:
„Ja, það er til lítils að segja
þér það, herra. Þú veizt, hvern-
ig þetta fer með þig. Þú drekk-
ur meira en þú þolir og svo ertu
hissa, þó að þér líði bölvan-
lega daginn eftir.“
„Ég veit það, Thelma, ég veit
það. Hvað drakk ég?“
„Eplavín langst af, og svo
drakkstu þrjá skammta af
rommi og portvíni með herra
Henderson.“
„Romm og portvín — ó,
drottinn minn, Thelma.“
„Það er sem ég segi, þú lær-
ir aldrei neitt. Maður getur
sagt þér þetta fjörutíu sinnum,
ekki satt, en þú lærir aldrei.“
Einn sunnudag, þegar hún
var laus klukkan þrjú, gekk
hún inn í skóginn. Henni þótti
mjög vænt um skóginn. Enn
trúði hún því, sem sagt var, að
hægt væri að ganga heilan dag
gegnum skóginn án þess að
komast út úr honum, en hún
hugsaði ekki um það. Hún var
hæstánægð með að ganga tölu-
verðan spöl inn í hann og væri
veðrið gott og hlýtt að setjast
þá niður og horfa á sívala, gráa
beykistofnana, sem sólskinið
glitraði í gegnum laufþykknið:
Þeir minntu hana mjög á risa-
stóra, járnlita fætur fílahóps,
sem hún sá einu sinni í sirkus
og sjálf trén voru einmitt um-
leikin sama heiða, vinalega
blænum.
Þegar hún var átján ára, kom
farandsali að nafni George Fur-
ness, sem verzlaði með tízkti-
vörur og ódýrar járnvörur og
dvaldist eina helgi á hótelinu.
Ekki mundi hún alveg, hvern-
ig það atvikaðist, en brátt voru
þau Furness farin að tala. um
Framháld á bls. 45.
49. TBL. VIKAN 13