Vikan - 09.12.1971, Síða 46

PLASTDEILD SAUMASTOFA TÖSKUDEILD
Bréfabindi Dömubindi Innkaupatöskur
Lausblaðabækur Diskaþurkur Ferðatöskur
Glærar möppur Gólfklútar Töskur fyrir íþróttamenn
(pakkað fyrir kjörbúðir) Borðklútar (pakkað fyrir kjörbúðir) Bónklútar Skólatöskur
Símar: 38400 — 38401. Sölumaður Gunnar Jóhannsson, í sérsíma 38450.
MÚLALUNDUR, Ármúla 34, Reykjavík.
Öryrkjavinnustofur S.Í.B.S.
þær, sem uxu á hesliviðarrunn-
um og valhnotutrjám. Henni
fannst heimskulegt, að fullorð-
inn maður yrði að viðurkenna,
að hann vissi ekkert um beyki-
hnetur.
„Vertu ekki að gera grín að
mér,“ sagði Furness. „Þær eru
ekki ætari en akörn.“
Á sinn sveitalega hátt fann
hún í fyrsta sinn til leiðinda
og fyrirlitningar gagnvart
manni, sem efaðist um sann-
leiksgildi orða hennar.
„Ef þú trúir mér ekki, komdu
þá með mér og við skulum
sækja nokkrar,“ sagði hún.
„Það er fullt af þeim í skógin-
um. Komdu með mér og ég
skal sýna þér það — ég fer
þangað á morgun.“
Næsta dag, sunnudag, gekk
hún með Furness í skóginum
innan um herskara ljómandi,
en lauflítilla beykitrjáa. í októ-
bersólskininu glampaði á
þykkt, koparlitt hár hennar
undir grænum sunnudagastrá-
hattinum. Furness var lagleg-
ur, léttlyndur þrjátíu og fimm
ára gamall maður með þykkar
varir og dökkt olíusmurt hár
og stuttan gulan göngustaf, sem
hann rak öðru hverju eins og
sverð í ljós ský af dansandi
flugum. Þessar flugur, næstum
gagnsæjar í tæru októbersól-
skininu, voru eins léttar og fín-
legar og augnahárin kringum
fögur, ljós augu Thelmu.
Um stund sátu þau Furness
á föilnum trjábol á meðan hún
tíndi upp beykihnetur, braut
þær fyrir hann og horfði á
hann eta þær. Hún fann ekki
til sérstakrar sigurtilfinningar
yfir því að hafa sýnt manni,
að beykihnetur væru góðar á
bragðið, en hún hló áhyggju-
laust einu sinni eða tvisvar,
þegar Furness kastaði þeim
fjörlega upp í loftið, greip þær
fimlega með munninum og tal-
aði um, hvað þær væru góðar.
Tungan var áberandi rauð,
þegar hún spenntist í áttina að
hnetunum, og hún tók eftir því
í hvert sinn. Það sem einnig
var áberandi, var að Furness
flysjaði ekki eina einustu hnetu
sjálfur. Hann sat bara með út-
rétta höndina og rauða tung-
una og beið eftir því að vera
fóðraður.
„Þú vissir raunverulega ekki,
að þær væru góðar?“ spurði
hún.
„Ef satt skal segja,“ sagði
Furness, „þá hef ég aldrei séð
beykitré fyrr.“
„Ó, hættu nú,“ sagði hún.
„Aldrei?“
„Nei,“ sagði hann. „Alveg
satt. Get hengt mig upp á það.
Ég myndi ekki þekkja það, þó
ég sæi það.“
„Eru ekki tré í London?“
„Nóg af þeim,“ sagði Fur-
ness. „Tré út um allt.“
„Eins mörg og þessi?“ spurði
hún. „Eins mörg og í öllum
skóginum?“
„Áreiðanlega," sagði Fur-
ness. „Bara dreifðari. Þau eru
dreifð um stóru garðana —
Richmond, Kew, Hyde Park
og svoleiðis staði — svo míl-
um skiptir. Dreifð.“
„Mér finnst gaman að heyra
þig tala um London.“
„Þú verður að koma þangað
einhvern tíma,“ sagði hann.
,,Ég skal sýna þér ýmislegt.
Við skulum aldeilis skemmta
okkur.“
Hann hló aftur á sinn káta
hátt, og allt í einu, eiginlega
áður en hún áttaði sig á, hvað
var að gerast, tók hann utan
um hana og byrjaði að kyssa
hana. Það var í fyrsta sinn, sem
nokkur hafði kysst hana á þann
hátt, og varir Georges Furness
voru svo skemmtilega rakar og
hlýjar. Hann kyssti hana nokkr-
um sinnum aftur, og brátt lágu
þau saman á þykkri beðju
beykilaufa. Hún heyrði óljóst
skrjáfið í laufinu undir hárinu,
þegar George Furness þrýsti
sér að henni og kyssti hana á
hálsinn, og svo varð hún allt í
einu hrædd við eitthvað, sett-
ist upp og dustaði laufið úr
hárinu og af öxlunum.
„Ég held við ættum að fara
núna,“ sagði hún.
„Ó, nei,“ sagði hann. „Svona
nú. Hvað liggur á? Hvað er
að? Svona nú, Thelma, við
skulum hafa það dálítið
skemmtilegt."
„Ekki hér. Ekki í dag.“
„Hér í dag, farinn á morg-
un,“ sagði Furness. „Svona nú,
Thelma, við skulum nota tæki-
færið.“
Allt í einu fannst henni, af
því Furness var svo kátur og
léttlyndur, að kannske væri
hún of varkár og heimsk og
eitthvað kom henni til að
segja: „Kannske einhvern
tíma seinna. Hvenær kemurðu
aftur?“
„Jæja, það er athugandi,"
sagði hann. „Ef ég fer fyrst til
Bristol verð ég hér aftur á
föstudag. Ef ég fer fyrst til
Hereford, verð ég í Bristol yf-
ir helgina og kem aftur hing-
að á mánudag.“
Sólskinið, sem brauzt í gegn-
um lauflitlar haustgreinarnar,
myndaði dansandi gullna bletti
á andliti hans og höndum, þeg-
ar hann hló aftur og sagði:
46 VIKAN 49. TBL.