Vikan - 09.12.1971, Blaðsíða 20

FRAMHAIDSSAGA
EFTIR RONA RANDALL
FIMMTI HLUTI
Hún vissi vel hvað svört
kerti áttu að tákna. „Örlögin"
höfðu oft birt greinar um d'ul-
ræn efni, þekkta miðla, spírit-
isma og hvítagaldur, sem hafði
verið stundaður frá alda öðli.
Að mestu leyti var þetta sak-
laus hjátrú. En stundum voru
þessar frásagnir kryddaðar með
alls konar furðusögum og sagt
frá hópum, sem stunduðu
svartagaldurskák hingað og
þangað, en venjulega leystist
slíkur félagsskapur upp, vegna
umkvartana nágranna. Stund-
um fylgdu myndir þessum frá-
sögnum og á þessum myndum
mátti sjá fólk, sem sat í hring
með svört kerti i höndunum, og
að áliti Helen var það yfirleitt
ósköp heimskulegt á svipinn.
En hún hafði aldrei séð merki
um þessa starfsemi með eigin
augum. Táknmál Jessie hafði
haft ónotaleg áhrif á hana,
vegna þess að það kom henni á
óvænt, en svo hafði hún ekki
hugsað neitt nánar út í það.
Þetta var afsakanlegt fyrir
svóna gamla og einfalda konu
eins og Jessie, sem var alin upp
á Sark, þar sem hjátrúin var
almenn. Nú var Sark orðin eft-
irsóttur staður fyrir ferðamenn.
Jessie þekkti ekki aðra staði en
Sark og Janus.
Helen gat skilið þetta allt
saman, en henni fannst óskilj-
anlegt að svört kerti höfðu ver-
ið sett á altarið í kapellunni.
Henni fannst þetta guðlast,
fannst ekki vera hægt að van-
helga altari með svörtum kert-
um, svo hún tók þau úr stjökun-
um og gekk út, mjög hneyksluð.
Hún óskaði að Charles hefði
verið heima, því að þetta varð
hann að taka til athugunar.
Þetta kom henni auðvitað ekki
við og Penelope myndi ábyggi-
’ega hlæja að þessari smámuna-
semi hennar. En hún var viss
um að Charles þyldi aldrei slíkt
í sínum húsum, hann myndi
ekki leyfa þjónustufólki sínu að
haga sér svo heimskulega.
Hún tók kertin með sér upp
á herbergið sitt og faldi þau í
kommóðuskúffu. Það voru alls-
staðar í húsinu hvít kerti í
stjökum, til þess að vera við-
búinn, ef straumrof yrðu. Hún
tók því tvö af kertunum í her-
bergi sínu og gekk aftur til
kanellunnar, til að setja þau í
stjakana þar.
Þegar hún kom út á götuna
hitti hún John Harvard.
— Jæja, svo þér hafið verið
að skoða kapelluna, sagði hann.
— Hún er nokkuð forvitnileg,
eða finnst yður það ekki? Þetta
er líklega bezta sýnishorn af
gotneskum kapellum sem til er
ennþá.
Hún sagði honum frá svörtu
kertunum.
— Fyrst sýndi kerlingin mér
þessi galdratákn svo finn 'ég
þessi svörtu kerti. Haldið þér að
hún stundi galdra eða tilbiðji
Satan?
— Takið þetta ekki svona al-
varlega. Ég endurtek það sem
ég sagði áður, hafið ekki
áhyggjur af Jessie og þessu
hokus-pokus hennar.
Var ekkert sem truflaði jafn-
vægi þessa manns? Helen starði
á hann með vanþóknun, og það
lá við að hún segði honum til
syndanna. En hún kvaddi hann
í skyndi og gekk í burt.
Hann stóð kyrr og horfði
hugsandi á eftir henni, þar til
hún var horfin. Svo gekk hún
heim að húsinu, en fór ekki inn
um framdyrnar. Hann gekk inn
um bakdyrnar á kapellunni og
læsti vandlega á eftir sér.
Helen gekk inn á hlaðið, en
hún var ennþá svo æst að hún
veigraði sér við að hitta Jessie,
svo hún sneri við. Það var bezt
að fá sér hressandi göngu yfir
heiðina og reyna að komast í
jafnvægi, þá gat verið að hún
gæti gætt sín, þegar hún hitti
kerlinguna. Hún hafði enga
löngun til að hitta John Har-
vard aftur þennan daginn, svo
hún valdi leiðina bak við
Mávakofann. Þetta var í fyrsta
sinn, sem hún sá húsið frá þess-
ari hlið. Henni fannst eitt skrit-
ið; á framhliðinni stóðu allir
gluggar opnir, en á bakhliðinni
var aðeins einn gluggi og hann
vandlega byrgður með hler-
um. Það gat verið að þetta væri
einskonar myrkraherbergi, sem
hann notaði til að framkalla
myndir sínar ...
Næsta morgun hugsaði Hel-
en sér að hrista svolítið til í
kerlingunni. Hún gekk út í eld-
húsið. Jessie stóð við eldhús-
borðið og hræðri deig með tré-
sleif og Charlotte og Sarah
stóðu við uppþvottinn. Stúlk-
urnar hneigðu sig, þegar Helen
kom inn, en Jessie lét sem iiun
sæi hana ekki.
Eldhúsið var nýtízkulega bú-
ið, þar var bæði ísskápur og
frystikista og á eldhúsborðinu
stóð ný hrærivél.
— Hversvegna notar Jessie
ekki hrærivélina? Það er svo
miklu auðveldara, sagði Helen
hressilega. Þetta passaði vel við
áform hennar. — Ég skal sýna
ykkur hvernig á að nota vélina.
Hún fékk stúlkurnar til að
láta sig fá það sem hún bað
um; sigtaði hveitið og lyftiduft-
ið saman á disk, hrærði saman
egg, sykur og smjör, hellti vökv-
anum í og hrærði vel saman í
vélinni, en hún gætti þess að
nota alltaf vinstri höndina.
Stúlkurnar horfði á með mikl-
um áhuga, en Jessie gaut illi-
lega augunum í áttina til Helen.
— Sjáið bara, þetta er allt
tilbúið samstundis. Stúlkurnar
flissuðu yfir þessu undri. Jessie
hélt áfram við sína hræru.
— Lofaðu mér að hjálpa til,
Jessie. Helen var mjög ákveðin
og tók sleifina af Jessie og fór
að hræra í þykku deiginu. Hún
gerði þetta hægt og, áberandi,
með vinstri hendi, Sjáðu nú,
sjáðu sjáðu! hugsaði hún. Sjáðu
að ég nota vinstri hönd, Jessie.
Ef Jessie var eitthvað að fást
við kukl, þá átti þetta vinstri
handar sjónarspil að segja henni
eitthvað. Svörtu augun hvíldu
stöðugt á höndinni sem hrærði,
vinstri hönd.
— A þetta að verða kaka'’
spurði Helen.
—■ Já, hún á líka að vera
handa mér, sagði Charlotte. —
Ég á afmæli á mánudaginn. Ég
verð þá nítján ára.
— Hvenær á Sarah afmæli?
— Ekki fyrr en í haust.
— Þið eruð lukkunnar pam-
fílar, ég á afmæli á jólunum og
það er ekkert gaman. Þá fara
jólagjafirnar saman við afmæl-
isgjafirnar.
Þetta var raunar ekki satt,
en tilgangurinn helgar meðalið.
Þær störðu á hana með gal-
opnum augum og Charlotte
sagði:
— Eruð þér fæddar á jóladag,
ungfrú?
— Það gæti kannski verið
álitamál, ég er fædd á slaginu
klukkan tólf um miðnætti.
Sarah fór að horfa undan,
það var eins og augun ætluðu
út úr höfðinu á henni. Char-
lotte saup hveljur: — Og þér
eruð örvhent... Hún hvíslaði
þetta svo lágt að það var rétt
svo að Helen heyrði til hennar.
— Og hvað um það? sagði
Helen kæruleysislega.
Báðar stúlkurnar ruku á dyr
og þær fóru svo geyst að þær
rákust hvor á aðra. Helen hló.
— Hvað hljóp í þær?
En Jessie var heltekin af
sömu hræðslu. Hún stóð á miðju
gólfi og gerði töfratáknið. —
Hvað á allt þetta að þýða, sagði
Helen og lét sem hún væri bæði
20 VIKAN 49. TBL.