Vikan - 09.12.1971, Blaðsíða 53

jMciiin
1971
Jcds Guðjónsson
gullsmiður
Laugavegi 60 og
Suðurveri
Póstsendum
Sími 12392
að ganga í lífstykki, og smám
saman varð líkami hennar
slappur og barmur hennar tók
að líkjast mjúkum, þykkum
kodda, þar sem sofið er án
þess að búið sé um.
Flestir mannanna, sem gistu
á hótelinu eina eða tvær næt-
ur, voru giftir. Þetta voru ferða-
menn, sem glöddust yfir dá-
litlu fríi frá eiginkonunum og
eftir að hafa ferðazt um eina
eða tvær vikur voru þeir jafn-
glaðir að koma til þeirra aftur.
Hún var slíkum mönnum til
mikillar gleði. Á leiðinlegum
dögum, þegar þeir ýmist tóku
upp sýnishorn eða settu þau
niður, hlökkuðu þeir til kvöld-
anna, þegar Thelma, blíð og
feitlagin, stingi höfðinu inn
fyrir svefnherbergisdyrnar og
sagði með sinni þægilegu rödd:
„Hefur vikan verið skemmti-
Jólagetraunin
Þátttaka í Jólagetraun Vikunnar
varð gífurlega mikil. Munu hafa
borizt um 3500 lausnir. Dregið
hefur verið um vinningana. Þeim
sem hlutu vinning og búa í
Reykjavík, hefur verið sent bréf
og þeir beðnir að vitja um pakka
sinn, en pakkar þeirra vinnings-
hafa, sem búa utan Reykjavíkur,
hafa verið póstlagðir. Nöfn vinn-
ingshafa verða birt fljótlega eftir
áramót. VIKAN þakkaröllum þeim
sem tóku þátt í þessari getraun
okkar og óskar þeim gleðilegra
jóla.
leg, herra? Vantar þig nokk-
uð? Viltu að ég nái í eitthvað
handa þér?“
Margir þörfnuðust Thelmu.
Næstum allir voru ánægðir
með að tala bara við hana. Á
kvöldin, þegar hún kom upp á
herbergin þeirra með heitt
kakó í könnu, viskítoddí, te-
potta eða brennheitt, rjúkandi
romm blandað kaneli gegn
kuldanum á veturna, þótti
þeim vænt um, ef hún staldr-
aði við og talaði dálitla stund
við þá. Stundum stóð hún bara
við rúmstokkinn með kross-
lagða arma yfir stækkandi
barminum, ofurlítið gleið, kink-
aði kolli og hlustaði. Stundum
sat hún á rúmstokknum og
pilsin drógust upp fyrir hold-
ug hnén og rauða hárið líktist
fléttuðum klukknastreng, þeg-
ar einhver ferðamaðurinn vatt
upp á það. Stundum áttu menn-
irnir í erfiðleilcum, stúlka hafði
sagt skilið við þá eða eigin-
kona dáið. Þá hlustaði hún
opnum augum, sem virtust svo
áköf í blíðu litleysi sínu, að
hvað eftir annað virtist manni,
sem þjáðst hafði af einmana-
kennd, að hún hugsaði alltaf
og einungis um hann. Engan
þeirra gat grunað, að í raun
og veru var hún að hugsa um
George Furness, og þegar hún
leyfði þeim að vinda upp á
þykka rauða hárið, strjúka
ljósa, mjúka og huggandi hand-
leggina og lærin eða kyssa hlé-
drægar varirnar, var hún í
rauninni að láta sem annar
gerði það. Á sama hátt byggð-
ist það alls ekki á léttúð, þeg-
ar hún afklæddist og fór í
rúmið með þeim. Hana hungr-
aði eftir að verða sér úti um
þá reynslu, sem henni fannst,
að George Furness og aðeins
George Furness hefði átt að
njóta með henni.
Þegar hún var þrítug, var
löngunin eftir að sjá George
Furness svo sterk, að hún
ákvað í fyrsta og eina sinn að
fara til London. Hún gerði sér
eiginlega ekki ljóst, að ómögu-
legt er að finna nokkurn á svo
stórum stað. Hún hafði hugsað
heilmikið um London og hvern-
ig það yrði, þegar þau George
Furness færu að skemmta sér
þar. Þegar hún lá uppi í her-
berginu sínu og hlustaði á næt-
urhljóð skógarins, sem var al-
drei alveg þögull, hvorki sum-
ar né vetur, ímyndaði hún sér,
að þó að London væri víðáttu-
mikil, væri hún að miklum
hluta skógur. Það var af því,
að þannig hafði George Fur-
ness lýst því. Þess vegna var
hún ekki hrædd við London.
Að vera ein þar hræddi hana
ekki. Og innst í hugskoti henn-
ar bjó alltaf sú huggandi og
saklausa hugmynd, að fyrir
kynlega tilviljun og ótrúlegt
kraftaverk myndi hún hitta
George Furness eins eðlilega
og einfaldlega og hann gengi
upp tröppurnar á Blenheim
Arms.
Hún setti því nokkra hluti
niður í litla svarta ferðatösku,
bað um sjö daga frí, eina frí-
ið, sem hún hafði tekið á æv-
inni og lagði af stað í lest.
Niðurlag næst.
ÞJOÐHATlÐ
A ÖSKJUHLlÐ
Framhald af bls. 9.
nokkuð minni viðhöfn. Dóm-
kirkjupresturinn Hallgrímur
Sveinsson flutti þær báðar. All-
ar þrjár messurnar fóru fram á
íslenzku, en þótt margir hinna
erlendu þjóðhátíðargesta eigi
skildu þá tungu, létu þeir allir
sér mjög um finnast, hve þær
hefðu verið veglegar og hátíð-
legar.
Síðar um daginn, kl. 3 %,
safnaðist múgur manna saman
á Austurvelli. Voru þar komn-
ir flestir bæjarbúar af öllum
stéttum, karlar, konur og börn,
allir í hátíðabúningi. Þar var
og fjöldi manna úr grennd-
inni, og nokkrir úr fjarlægum
héruðum, ennfremur voru þar
og erlendir menn frá ýmsum
þjóðum: Danir, Norðmenn, Sví-
ar, Þjóðverjar og Englending-
ar, Frakkar, Ameríkumenn og
enn nokkrir úr öðrum löndum.
Þá er allt fólkið var saman
komið, var því fylgt til hátíðar-
göngu, og voru sex í hverri röð.
Síðan gengu menn þaðan, upp
úr bænum og til Öskjuhlíðar
fyrir austan bæinn. Þar var
fyrirbúinn hátíðarstaður Reyk-
víkinga. Hafði þar verið rudd
slétta mikil og prýdd eftir
föngum. Ræðustóll var þar
reistur og stengur í kring með
dönskum veifum á. Bæjarfóget-
inn, Lárus Sveinbjörnsson, sté
fyrstur í ræðustólinn og lýsti
yfir því, að hátíðin væri sett
og mælti eftir það fyrir minni
konungs. Þá mælti yfirkennari
latínuskólans, Halldór Friðriks-
son, fyrir minni Islands, og þá
yfirkennari barnaskólans, Helgi
Helgesen, fyrir minni Danmerk-
49.TBL. VIKAN 53