Vikan - 09.12.1971, Qupperneq 21

Hún fálmaði í bleksvörtu myrkrinu eftir
einhverju kunnuglegu til öryggis. En greip þá
um kyrra, ískalda, dauða hönd ...
undrandi og reið. — Ef þið hald-
ið að þið getið gert mig hrædda
þá skjátlast ykkur!
Jessie hörfaði aftur á bak,
lyfti höndinni ennþá hærra, svo
sneri hún sér við og rauk út.
Helen fleygði frá sér sleifinni
og gretti sig, því nú vissi hún
hvernig landið lá. Að vera
fædd á jólanótt og örvhent í
ofanálag, sýndi það að hún bjó
yfir miklum töframætti, miklu
sterkari krafti en hægt var að
öðlast gegnum þjálfun og
vígslu.
Bæði Jessie og stúlkurnar
voru þá dauðhræddar við hana!
Henni hafði tekizt betur en hún
hafði búizt við. Hún hafði að-
eins hugsað sér að gefa Jessie
dálitla áminningu, gefa henni
svolítinn skammt af hennar eig-
in lyfjum og sýna kerlingunni
að hún óttaðist hana ekki.
Helen varð hugsandi. Hvað
gat legið að baki þessarar ofsa-
legu hræðslu? Hún gat skilið
hræðslu Jessie, en stúlkurnar ..
Tvær heilbrigðar ungar stúlk-
ur. Það hefði frekar verið hægt
að ætla að þær hefðu hlegið að
ömmu sinni. Það hlaut að vera
einhver ástæða fyrir hræðslu
þeirra ...
Hún fór að hugsa um það sem
Alan hafði sagt. Hún mundi
hve alvarlegur hann hafði sagt:
Ég get ekki talað um þetta í
simann. Ég hringi að vísu frá
skrifstofunni, en . . . Eins og
hann hefði verið hræddur um
að einhver hlustaði á símtalið ..
Eins og hann væri hræddur um
að einhver gæti rofið samband-
ið.
Hún var nú viss um að það
var ekkert ómerkilegt og sak-
iaust, sem hann hafði komizt
að. Það hlaut að liggja eitthvað
óhugnanlegt að baki, það var
hún viss um núna.
Góði Guð! Það sem henni
kom í hug var svo hrollvekjandi
að hjartað barðist í brjósti
hennar.
Hafði einhver hlustað á Alan
og skilið hvað hann átti við, og
myrt hann? Læðzt á eftir hon-
um og hrint honum í Sírenu-
gjótuna?
Helen spennti greipar um
hnén og hallaði sér upp að
klettinum. Hvítir skýjabólstr-
ar liðu um himinhvolfið og
eina hljóðið sem heyrðist var
hvísl öldunnar við sandinn og
skrækir mávanna. En þessi
hljóð undirstrikuðu einrriitt
friðinn og kyrrðina á strönd-
inni hans Alans, róandi hljóð,
eins og hann hefði verið þarna
sjálfur, vafið hana örmum og
hvíslað ljúfum orðum í eyra
hennar.
Hér fann hún nærveru hans,
eins og að hún myndi finna
svörin við þeim spurningum
sem kvöldu hana, einmitt á
þessum stað og á þessari stund.
Hvernig bar dauða þinn að,
Alan? Er ég geggjuð, að mér
skuli detta í hug að þú hafir
verið myrtur?
Svarið kom ekki, en það var
sem hún heyrði rödd hans: Þú
munt fá að vita sannleikann!
Og þetta lægði öldur örvænt-
ingarinnar í sál hennar, hún
var ekki eins angistarfull, eins
og þegar hún fór frá höllinni.
Hún hafði tekið með sér bað-
fötin sín, án þess að vita hvað
hún gerði, þotið af stað, en
ekki til Munkavíkurinnar,
heldur hingað til strandarinn-
ar sem Alan hafði svo mikið
dálæti á. Hún stóð upp og óð
út í sjóinn, synti svolitla stund
í tæru, svölu vatninu og lagð-
ist svo á bakið í sandinum og
lokaði augunum. Charles hlaut
að geta hjálpað henni. Hún gat
ekkert gert á eigin spýtur, en
hann hlaut að geta greitt úr
þessu. Hann var greindur mað-
ur, réttlátur og sterkur. Hann
myndi ekki hætta fyrr en sann-
leikurinn kæmi í ljós . . .
Þögnin var skyndilega rofin
af röddum: . . . að minnsta
kosti eina viku, kannske tvær,
þrjár . . . heyrði hún einhvern
segja. Hún leit upp. Það var
John Harvard, sem var að
klifra niður klettinn að strönd-
inni. f fylgd með honum var
annar maður.
— Jæja, situr þú hér ein,
sagði John. — Er vatnið ennþá
of kalt fyrir Penelope?
— Þau Charles eru í St. Ma-
lo og verða þar yfir helgina.
— Má ég kynna fyrir þér
Jim Forrester vin minn. Hann
er sagnfræðingur. Jim, þetta
er ungfrú Drake, hún er blaða-
maður frá London.
Þau töluðu saman um stund
og dáðust að sérkennum eyjar-
innar. Forrester tók upp
nokkra kuðunga og virti þá
vandlega fyrir sér.
— Þeir óvenjulegustu hafa
komið hingað með Golfstraumn-
um frá Mexico, sagði John. —
Ég veit reyndar ekki hvort sú
hugmynd getur staðizt, en það
væri gaman að rannsaka það
nánar.
— Mér finnst þú hafir fullt
í fangi með að rannsaka forn-
minjar hér á eynni, sagði Forr-
ester hlæjandi. — Ég er með
samvizkubit yfir því að hafa
tafið þig svo lengi. Ég ætti að
fara að hugsa til heimferðar.
— Það liggur ekkert á. Ég
tek mér stundum frí á laugar-
dögum. Við skulum fá okkur
eitthvað að borða heima hjá
mér.
Hann leit á Helen. — Kann-
ske þú hefðir gaman af því að
skreppa með mér til St. Peter,
þar sem þú ert ein heima? Ég
þarf að skjóta Jim þangað.
— Hvort ég hef? Það er ekk-
ert sem mér þætti skemmti-
legra.
Við hittumst þá við höfn-
ina", — eigum við að segja
klukkan hálf^þrjú?
Þegar þeir voru farnir, synti
Helen stundarkorn, en þegar
hún óð í land aftur, nam hún
skyndilega staðar. Uppi á hæð-
inni, rétt hjá klettaskorunni,
þar sem þrepin voru. sá hún
Jessie, sem stóð þar með arm-
ana í kross á sinn sérkennilega
hátt og virti hana fyrir sér. En
hún hvarf í skyndi, þegar hún
sá að Helen horfði á hana. Hún
gaf engar bendingar nú, ekk-
ert galdramerki. Hún hefur
greinilega misst trúna á að ráða
við mig með göldrum, hugsaði
Helen. Ég kenni reyndar í
brjósti um hana. Hún er að
vísu leiðinleg, en að öllum Hk-
indum alveg skaðlaus . . .
En þegar hún kom upp á
sléttuna á hæðinni, skipti hún
strax um skoðun. Grasið ilm-
aði og var mjúkt undir fæti,
hafgolan hlý og henni fannst
aldrei hafa verið svona frið-
sælt á eynni. Þess vegna var
það sem hún sá, ennþá and-
styggilegra.
Einfaldi trékrossinn, sem
hafði staðið þar til minningar
um Alan, hafði verið rifinn upp
og lá nú brotinn á grundinni!
Henni varð flökurt. Hún
greip fyrir andlitið og gat ekki
stöðvað skjálftan. Það var þá
þetta, sem Jessie hafði verið að
bauka, meðan hún óð í land.
Og svo hafði kerlingin komið
fram á brúnina til að njóta sig-
urgleðinnar, full grimmdar og
haturs. Geðveik, manneskja
sem gat fundið upp á slíku,
hlaut að vera geðveik! Eða var
þetta hótun?
En hvers vegna gerði hún
það á þennan hátt? Jafnvel
þótt hún haldi að ég sé ein-
hvers konar norn, hvaða til-
gangi þjónaði það fyrir hana
Framhald á bls. 54.
49. TBL. VIKAN 21