Vikan


Vikan - 20.01.1972, Blaðsíða 10

Vikan - 20.01.1972, Blaðsíða 10
Einmitt í þessu hringdi sím- inn aftur. Hún smeygði sér úr örmum hans og rétti úr bakinu. Hann var nú ekki lengur hjálp- arvana barn, heldur stórhættu- legur maður. Heidi var aftur gripin óttanum, sem hún hafði fundið fyrir áður. — Ég er viss um að nú er það frú Hannah sem er að hringja, sagði hún lágt og lét hann skilja að hún væri kvíð- in og taugaóstyrk. — Hvað á ég að segja henni. Þú verður að hjálpa mér, Kollok. Hún var staðin upp og spennti greipar vandræðalega. Hún leit biðjandi á hann. — Vertu bara róleg, sagði hann ákveðinn. — Það er engin ástæða til að hræðast. Segðu henni að veðrið sé vont og að börnin hafi verið inni allan dag- inn. Segðu henni að síminn hafi verið í ólagi og að börnunum líði vel.. .að þau séu í fasta svefni. — En ef hún skyldi nú spyrja mig um eitthvað annað? Ó, Kollok, er ekki bezt að þú talir við hana? — Vertu ekki svona heimsk, hvæsti hann illilega. — Þú mátt ekki eyðileggja allt með svona bjánaskap. Svona, vertu nú ró- leg, Heidi! Við erum einmitt að ná takmarkinu. Hann lyfti heyrnartólinu og rétti henni það. — Halló! sagði hún, rólegri, vegna þess að hann hafði sagt „við“. Ef hann hélt f raun og veru að hún væri á sama máli og hann, gat hún kannski bjarg- að þeim. Hún var svo óttasleg- in að hún vissi ekki hvað hún átti að gera til að bjarga börn- unum. Hvað átti hún að segja? — Heidi! Það var rödd frú Hannah, en mjög óljós og fjar- læg. Það var eins og hún væri bæði ergileg og óttaslegin. — Hvað er að þér, Heidi? Kollok stóð rétt hjá henni og hafði ekki af henni augun. — Gott kvöld, frú Hannah, sagði bún hæversklega. — Ég vona að ykkur líði vel í Fen- eyjum. Frú Hannah var greinilega undrandi yfir kuldalegri rödd stúlkunnar. — Hvernig líður börnunum? — Þau eru öll sofandi. Nú varð stutt þögn. Heidi sagði ekki neitt. — Hvað sagðirðu? Ég heyri ekki til þín ... sambandið er svo slæmt. Heidi, hvernig líður börnunum? — Ég sagði að þau væru sof- andi. — Ó ... Heidi, hvað er að? Þú ert svo stutt í spuna. — Það er ekkert að, sagði Heidi kuldalega. Hún fann að frú Hannah varð ennþá áhyggjufyllri. Kollok gaf henni merki um að hún skyldi slaka á og brosa. Hann brosti út undir eyru og tók í bæði munnvik, eins og hann vildi segja: „Brostu, brostu!“ Heidi brosti. — Það er allt í lagi, frú Hannah, sagði hún og nú talaði hún í annarri tóntegund, áhyggjulaus og eðlileg. — Hvernig er í Feneyjum? Hérna er rigningarsuddi, leiðindaveð- ur... — Heidi, hversvegna kallað- ir þú mig frú Sanka áðan? Hvað er að þér? — Ó ... þá dettur mér nokk- uð í hug, sagði Heidi. — Frú Sanka hringdi fyrir skömmu síðan. Ég held að það sé eitt- hvað að börnunum hennar. Ég sagði henni að þú værir utan lands, að þú værir ekki heima. — Hvað í ósköpunum ertu að tala um, Heidi? — Frú Sanka . . . pólska kon- an, sagði Heidi áköf. Kollok pírði augunum. Hann horfði fast á Heidi. — Ég vona að þið skemmtið ykkur vel, frú Hannah, sagði Heidi hratt og barðist við að halda röddinni rólegri. — Okk- ur líður öllum vel. Börnin sakna ykkar auðvitað, en þau eru þæg og góð. Við skrifum á moi’gun. Vertu sæl og þakka þér fyrir að þú hringdir. Góða nótt... Og áður en frú Hannah gat komið upp orði, hafði Heidi lagt á. — Hvað fannst þér? spurði hún Kollok. — Gekk þetta ekki vel? — Ég vona það, sagði hann — Ef svo er ekki, getur það haft alvarlegar afleiðingar. Og allt í einu fann hún fyrir svima, hún var dauðþreytt. Hún skalf undan augnaráði hans. Hún hafði gert sitt bezta. Heidi efaðist ekki eitt andartak að frú Hannah væri frávita af ótta vegna hennar og barnanna eftir símtalið. En hvað gat hún gert? Frú Hannah gat annaðhvort eyðilagt allt, eða kannski bjarg- að þeim. Hún gat komið strax heim, hringt í einhverja kunn- 10 VIKAN 3.TBL. ingja, náð sambandi við lög- regluna. Síminn hringdi aftur og Heidi fannst hjarta sitt stöðvast. Kollok tók ákvörðun, án þess að hika, eins og hún hafði líka búizt við að háhn gerði. > • — Farðu upp á loft ogv'taktu simann þar, ég yerð ' hér og hlusta á samtalið. Svona.'farðu nú! Hún sneri sér við til hálfs og þessvegna geigaði höggið. Hann hafði ætlað að keyra hamarinn í höfuð hennar, en þess í stað snerti hamarinn kinnina og lenti á öxl hennar... Heidi var þungbúin, þegar hún gekk upp sti^gann. LAUGARDAGUR Alla nóttina heyrði Heidi vatnið renna í garðinum. Hann var að láta renna í sundlaugina. Snemma um morguninn fór hann 'með börnin út í garðinn. Hann sýndi þeim laugina, sem var hálffull. Hann sagði þeim að Heidi væri lasin og að hún ætlaði að vera í rúminu um daginn. Dyrnar á herbergi hennar voru læstar, hann var með lyk- ihnn í vasanum. Veðrið var dásamlegt. Börnin léku sér í garðinum allan morg- uninn við sundlaugina. Gegnum opinn gluggann heyrði Heidi telnurnar skríkja af ánægju, en hún heyrði aldrei i Nicky. Tvisvar heyrði hún símann hringia. Einhver hlaut að hafa svarað, því að hringingin hætti fljótlega, var það Kollok? En bað skipti svo sem ekki máli. það var öll von úti. Það var of seint. Einu sinni heyrði hún ein- hvern rjála við hurðina. Var það Nicky? Hún umlaði lágt, en svo heyrði hún ekki meira. Það gat líka v.erið Kollok, að hann væri að skemmta sér við að vekja hjá henni von, nú þeg- ar hún vissi að öllu var lokið, bæði hvað hana sjálfa og börn- in snerti. Frú Hannah næði því ekki að komast til barnanna sinna. í gærkvöldi hafði Heidi reynt að segia að börnunum liði vel, að a'lt væri í lagi heima, að hún mætti ekki hafa áhyggjur, hún hefði alls ekki ætlað að gera hana hrædda, þegar hún hringdi um kvöldið. En meðan hún tal- aði, var henni ljóst að hún hafði brotið allar brýr að baki sér. Hún reyndi eftir megni að róa frú Hannah, en Kollok hafði auðvitað skilið að hún hefði verið að reyna að fara á bak við hann ... Hún opnaði munninn til að öskra, til að gera frú Hannah viðvart, en þá varð henni ljóst að Kollok var ekki lengur niðri, hann stóð fyrir aftan hana. Hún sneri sér við til hálfs og þessvegna geigaði höggið. Hann hafði ætlað að berja hana i höfuðið með hamrinum, en hamarinn snerti vanga hennar og lenti á öxlinni. Áður en hún missti meðvit- und, furðaði hún sig á því .hve vel hann gat líkt eftir rödd hennar, þegar hann talaði við frú Hannah. Þegar Heidi raknaði úr rot- inu, varð hún eiginlega undr- andi á þvi að hún skyldi ennþá vera á lífi. Hún lá i rúminu sínu. Hún var lifandi, en hún gat ekki hreyft sig. Andartak hélt hún að hún væri lömuð. Hún gat ekki hreyft legg né lið. Hún gat varla andað og það var myrkur í herberginu. Hún var rök af svita, henni leið illa og hún var með velgju. Hún var ekki lömuð, en hún var kyrfilega bundin og kefluð. Og hún var á lífi. Hún var hissa á því að hann skyldi ekki hafa myrt hana; hann hafði verið með hamarinn í hendinni. En þá mundi hún að frú Hannah hafði verið í símanum, þegar hann sló hana. Hann varð fyrst að róa frúna, áður en hann tók sér. annað fyrir hendur ... Hann var því ekki búinn að hefna sín á henni. En Heidi var viss um að hann átti það eftir. Hún lá vakandi alla nóttina og hlustaði á rennandi vatnið. Lengi vel söngluðu telpurn- ar, eins og þær væru að tuldra galdraþulu. „Synda eða sökva ... synda eða sökkva.. . synda eða sökkva...“ Það tók nítján klukkutíma að fylla laugina og Nicky kunni ekki að synda. Leigubíllinn, sem frú Hannah sat ein i, fylgdi eftir sjúVra- bílnum gegnum göturnar, nOVð- ureftir London. Vælið í sírenunum var ámát- legt — hætta — hætta — hætta, vikið til hliðar fyrir mér ... Frú Hannah sat, stirð og köld í bílnum, dofin af ótta. Hún fann hjartaslög sin. Hraðar — hraðar — hraðar, sögðu þau. Ef við ökum hraðar komum við nógu snemma — snemma — snemma ... Þetta var seint um kvöldið. Þau þutu áfram á hundrað kílómetra hraða. Leigubíllinn rétt fyrir aftan sjúkrabilinn. Vælið í sjúkra- bílnum ruddi þeim braut gegn- um bílaþvöguna. Frú Hannah vissi að öll von var úti. En samt andaði hún reglulega, djúpt og háttbundið. Hún vonaði í örvæntingu sinni að börnin hennar önduðu, ef , hún gat haldið út... Fitzjohns Avenue ... Heath Street... Eins og í draumi sá frú Hannah að þau óku fram- hjá tjörninni með vatnaliljun- um við heimkeyrsluna. Frú Hannah var hætt að sjá og heyra, hún var líka hætt að geta hlustað, hún heyrði aðeins sinn eigin andardrátt. Það gat verið að hún héldi lífinu í börn- unum, ef hún gæfist ekki upp. Áður en bilstjórinn gat stöðv-; að bílinn, reif hún bíldyrnar upp. Sjúkrabíllinn stöðvaðist svo snöggt að það ískraði i hemlunum. Útidyrnar stóðu upp á gátt og hún gekk inn. Þögnin i húsinu var ógn- vekjandi. Hún hafði á tilfinn- ingunni að hún væri að drukkna. Það var margra faðma djúpt vatn í húsinu og hún synti. Líkami hennar varð æ þyngri og bráðlega myndi hún sökkva. Hún gat ekki haldið sér lengur á floti.. . Húsið var mannlaust, aðeins yfirþyrmandi þögn .. . Þá datt henni sundlaugin i hug. Garðurinn var jafn mann- laus og húsið, þar var lika sama þögnin. Engin börn, engin dýr, engir luglar, ekki einu sinni skordýr, ekkert líf. Þegar hún kom að laugar- Framhald á bls. 36.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.