Vikan - 03.02.1972, Síða 7

liafi sloppið úr girðingu, þá hefur
enginn Iiestur sézt i nágrenninu.
Ekkert dularfullt hefur sézt. Þar
er engin livit vera eða svartklædd
kastalafrú og ekki heldur riddarar
í iierklæðum.
Áret runt sendi þangað, fyrir
rúmu ári, sérfræðinga sína i dul-
rænum efnum, með Astrid Gilmark
í fararhroddi, en hún átti að vaka
eina nótt í bókasafninu. Ef nokkur
manneskja væri fær um að „sjá“
eiltlivað, þá var það Astrid Gil-
mark, sem er heimsfrægur miðill.
Til aðstoðar átti að nota myndavél
frá AGA, sem á að geta tekið
myndir af því sem mannlegt auga
ekki sér, með infrarauðum geislum.
Myndirnar átli svo að taka upp á
myndsegulband. Myndavélinni var
komið fyrir í einu horni bókasafns-
ins og látin snúa að leynidyrunum,
þar sem náttgengillinn var vanur
að koma inn. Leiðslur frá vélinni
voru svo lagðar niður í vinnulier-
hergi Lindgrens, þar sem Bertil
Arvholm, verkfræðingur, Claes
Claesson ljósmyndari frá U])psala
og eiginmaður Astrid Gilmark, rík-
issaksóknari Bengt-Georg Gilmark,
voru viðhúnir að sjá el' eitthvað
kæmi á skerminn, sem átli að nema
minnstu breytingu á umhverfinu.
í hálfrokknu bókasafninu biður
svo Astrid Gilmark, Lindgren ma-
gisler og blaðamaður frá Áret runt.
Margir gestir.
Það var mjög hljótt i kastalan-
um; komið yfir miðnætti - klukkan
langt gengin eitt. Úti var muggu-
kafald. Enginn hafði gefið Astrid
Gilmark nokkrar upplýsingar, hún
vildi heldur ekki lieyra neitt, áður
en næturvakan hófst . . .
— Skilyrðin eru ekki góð, sagði
frú Gilmark, þegar við höfðum
komið okkur fyrir. Það suðar svo
hátt í myndavélinni í horninu, það
truflar mig. Ég veit líka að Lind-
gren magister er, vægast sagt, tor-
trygginn, og ég get ekki stjórnað
miðilshæfileikum mínum. Við verð-
um samt að reyna, ég skal einbeita
mér eins og hezt ég get . . .
Það komu margir „gestir‘ frá
liðnum tímum. Blaðamaðurinn og
Lindgren magister sáu ekkert ann-
að en þung húsgögnin og bækurnar
í rökkrinu, en frú Gilmark hafði
Framháld á bls. 31.

5. TBL. VIKAN 7