Vikan - 03.02.1972, Page 38

hafði í Signu væri af einhverri
annarri ólánsmanneskju. Við-
eigandi mun vera, að ég leggi
fyrir lesandann nokkrar klaus-
ur, þar sem fyrrnefnd hugmynd
kemur fram. Þessar klausur eru
bókstajlegar þýðingar úr
Stjörnunni, en það er dagblað,
sem yfirleitt er ritað af mjög
hæfum mönnum.
„Ungfrú Roget fór úr húsi
móður sinnar að morgni sunnu-
dagsins tuttugasta og annars
júní 18—, og kvaðst hún ætla
að heimsækja frænku sína, eða
eitthvert annað skyldmenni, í
Rue des Dromes. Frá þeirri
stundu, hefur ekki sannazt, að
neinn hafi séð hana. Hún hefur
ekki skilið eftir sig neina vitn-
eskju um ferðir sínar, og ekk-
ert hefur frétzt af henni. Fram
til þessa hefur alls enginn gef-
ið sig fram, sem hafi séð hana
þann dag, eftir að hún gekk út
úr húsi móður sinnar. — Enda
þótt vér höfum engar sönnur
fyrir því, að María Roget hafi
verið í tölu lifenda eftir klukk-
an níu sunnudaginn tuttugasta
og annan júní, höfum vér sann-
anir fyrir því, að fram til þess
tíma var hún lifandi. Klukkan
tólf á hádegi á miðvikudag
fannst lík af kvenmanni á floti
við árbakkann í Barriére du
Roule. Þetta var, jafnvel þótt
vér gerum ráð fyrir, að Maríu
Roget hafi verið kastað í ána
innan þriggja klukkustunda
eftir að hún fór að heiman, að-
eins þrem dögum eftir að hún
fór að heiman — og skeikar þar
ekki einni einustu klukkustund.
En það er heimskulegt að gera
ráð fyrir, að morðið, ef hún vai
myrt, hefði getað verið afstaðið
nógu snemma til þess, að morð-
ingjar hennar hefðu getað kast-
að líkinu í ána fyrir miðnætti.
Þeir, sem eru sekir um svo
hryllilega glæpi velja myrkur
fremur en dagsljós. — Þannig
sjáum vér, að hafi líkið, sem
fannst í ánni, verið af Maríu
Roget, hefði það aðeins verið, í
vatninu tvo og hálfan dag, eða
í allra mesta lagi þrjá daga. Öll
reynsia hefur sýnt, að lík
drukknaðra manna, eða lík, sem
kastað er í vatn strax eftir
dauða, sem leitt hefur af ofbeldi,
þurfa að liggja í vatninu í sex
til tíu daga til þess, að nægileg
rotnun eigi sér stað til að láta
þau fljóta uppi. Jafnvel þar
sem hieypt er af fallbyssu yfir
líki og það flýtur uppi áður en
það hefur legið að minnsta kosti
fimm eða sex daga í vatninu,
sekkur það aftur, ef ekki er við
því hreyft. Nú spyrjum vér,
hvað var fyrir hendi í þessu
tilfelli, sem hefði getað valdið
fráviki frá hinum náttúrlega
gangi málsins? — Ef líkið hefði
verið látið liggja á landi í því
limlesta ástandi, sem það var,
þangað til á þriðjudagskvöld,
mundu finnast einhver merki
morðingjanna á landi. Það er
líka vafasamt atriði, hvort líkið
mundi fljóta uppi svona
snemma, jafnvel þótt því hefði
verið kastað í ána, eftir að
stúlkan hefði verið dauð í tvo
daga. Og enn fremur er það
ákaflega ólíklegt, að nokkrir
þorparar, sem hefðu framið
morð eins og það, sem hér er
gert ráð fyrir, hefðu kastað lík-
inu í ána án lóðs til að sökkva
því, þegar svo auðvelt hefði
verið að viðhafa slíka varúðar-
reglu.“
Hér heldur ritstjórinn áfram
og reynir að leiða rök að því,
að likið hljóti að hafa verið í
ánni „ekki aðeins þrjá daga,
heldur að minnsta kosti fimm
sinnum þrjá daga“, því að það
var svo rotnað, að Beauvais
reyndist mjög erfitt að þekkja
það. Þetta seinna atriði var þó
alveg afsannað. Ég held þýð-
ingunni áfram:
„Hverjar eru þá staðreynd-
irnar, sem Beauvais byggir á
staðhæfingu sína um, að hann
sé í engum vafa um, að líkið
hafi verið af Maríu Roget?
Hann reif upp í kjólermina, og
segist hafa fundið merki, sem
sönnuðu honum, hver stúlkan
væri. Almenningur hélt yfir-
leitt, að þessi merki hefðu ver-
ið einhver ör. Hann nuddaði
handlegginn og fann hár á hon-
um — en þau eru eitthvert ó-
ákveðnasta einkenni, sem hægt
er að hugsa sér — og eins lítið
mark á þeim takandi og því að
finna handlegg í erminni. Hr.
Beauvais fór ekki aftur til baka
þá um kvöldið, en sendi skila-
boð til frú Roget klukkan sjö á
miðvikudagskvöld um það, að
rannsókn vegna hvarfs dóttur
hennar stæði enn yfir. Ef á það
er fallist, að frú Roget hafi ekki,
vegna elli og sorgar, getað farið
á staðinn (og þá er fallizt á
heilmikið), hlýtur einhver
vissulega að hafa talið það ó-
maksins vert að fara á staðinn
og vera viðstaddur rannsókn-
ina, ef þau hefðu haldið, að
líkið væri af Maríu. Enginn fór
á staðinn. Ekkert það var sagt
og ekkert heyrðist um málið í
Rue Pavée St. Andrée, sem
bærist einu sinni til íbúa sama
húss. Hr. St. Eustache, elskhugi
og fyrirhugaður eiginmaður
Maríu, sem borðaði í húsi móð-
ur hennar, vottar, að hann hafi
ekki heyrt um fund líks heit-
meyjar sinnar fyrr en morgun-
inn eftir, þegar hr. Beauvais
kom inn í herbergi hans og
sagði honum frá honum. Þegar
um þess konar frétt er að ræða,
þykir oss merkilegt að henni
var mjög kuldalega tekið.“
Á þennan hátt reyndi blaðið
að láta svo líta út, sem skyld-
menni Maríu hefðu sýnt tóm-
læti, sem ekki er samþýðanlegt
þeirri skoðun, að þessi skyld-
menni hefðu talið líkið vera af
henni. Dylgjur blaðsins eru
fólgnar í þessu: að María, með
þegjandi samþykki vina sinna,
hefði farið burt úr borginni af
þeirri ástæðu, að hún vildi losna
við ásakanir varðandi hreinlífi
sitt; og að þessir vinir hefðu,
þegar í Signu fannst lík, sem
líktist Mariu dálítið, notað
tækifærið til að láta líta svo út
í augum almennings, að hún
væri dáin. En Stjarnan var aft-
ur of fljót á sér. Það var örugg-
lega sannað, að ekki var um
neitt tómlæti að ræða, eins og
menn höfðu látið sér detta í
hug. Einnig að gamla konan
var fjarska veikburða, og í svo
mikilli geðshræringu, að hún
gat engum skyldum sinnt. Og að
St. Eustache, sem var langt frá
því að taka fréttunum kulda-
lega, var þvert á móti utan við
sig af sorg og hegðaði sér svo
afkáralega, að hr. Beauvais fékk
vin hans og frænda til að taka
hann að sér og til að hindra, að
hann væri viðstaddur rann-
sóknina, sem fram fór, þegar
líkið var grafið upp. Meira að
segja var það svo, að þótt sagt
væri í Stjörnunni, að líkið
hefði verið jarðsett aftur á
kostnað almennings, að fjöl-
skyldan hefði algerlega hafnað
hagstæðu boði um einkagreftr-
un og að enginn úr fjölskyld-
unni væri viðstaddur athöfnina;
— þótt öllu þessu, segi ég, þótt
öllu þessu væri haldið fram af
Stjörnunni til að styðja þá
skoðun, sem blaðið reyndi að
setja fram — þá var allt þetta
afsannað á fullnægjandi hátt. í
síðara eintaki blaðsins var gerð
tilraun til að fella grun á Beau-
vais sjálfan. Ritstjórinn segir:
„Nú kemur svo breyting í
málinu. Oss er sagt, að einu
sinni, þegar kona nokkur, frú
38 VIKAN 5. TBL.