Vikan - 03.02.1972, Page 39

B—, var stödd heima hjá frú
Roget, sagði hr. Beauvais, sem
var að fara út, henni, að lög-
regluliðsmaður væri væntan-
legur þangað, og að hún mætti
ekki segja neitt við lögreglu-
liðsmanninn, fyrr en hann kæmi
aftur, heldur láta hann um að
tala við hann. — Eins og málin
nú horfa við, virðist hr. Beau-
vais hafa allt málið læst inni í
höfði sínu. Ekki er hægt að
komast feti lengra án hr. Beau-
vais, því að hvert sem menn
snúa sér, verður hann fyrir
þeim. — Af einhverri ástæðu
ákvað hann, að enginn skyldi
koma nálægt málaferlunum
nema hann sjálfur, og hann hef-
ur stjakað þeim karlmönnum,
sem skyldir voru stúlkunni, úr
vegi, eftir því sem þeir gefa í
skyn, og hefur hann farið mjög
einkenniiega að þessu. Hann
virðist hafa verið því mjög mót-
fallinn, að leyft væri, að skyld-
mennin sæju líkið.“ ,
Með eftirfarandi staðreynd
var nokkuð alið á þeim grun,
sem þannig féll á Beauvais.
Gestur, sem kom á skrifstofu
hans nokkrum dögum áður en
stúlkan hvarf, hafði, meðan
húsbóndinn var fjarverandi,
tekið eftir rós í skráargatinu á
hurðinni, og að nafnið „María“
var ritað á spjald, sem hékk
þar við.
Hin almenna skoðun, eftir þvi
sem okkur er unnt að þekkja
hana samkvæmt fréttum dag-
blaðanna, virtist vera, að Maria
hefði orðið að bráð flokki sam-
vizkulausra óþokka — að þeir
hefðu borið hana yfir ána, beitt
hana ofbeldi og myrt hana. Við-
skiptablaðið sem er áhrifamikið
blað, sýndi þó heiðarleika með
því að snúast gegn þessari út-
breiddu skoðun. Ég tek hér upp
eina eða tvær klausur úr dálk-
um þessa blaðs:
„Vér erum sannfærðir um, að
leitin hefur hingað til verið á
röngum vettvangi, að því leyti
sem henni hefur verið beint að
Barriére du Roule. Það er ó-
mögulegt, að persóna, sem þús-
undir manna þekktu eins vel
og þessa stúlku, skyldi geta far-
ið fram hjá þremur húsaröðum
án þess, að einhver sæi hana;
og hver sem hefði séð hana,
mundi hafa munað eftir því, því
að allir, sem þekktu hana, höfðu
áhuga á henni. Hún fór út á
þeim tíma, þegar strætin eru
full af fólki. — Það er ómögu-
legt, að hún hefði getað farið
til Barriére du Roule, eða til
Rue des Domes, án þess að
tugur manna hefði þekkt hana;
samt hefur enginn gefið sig
fram, sem hefur séð hana utan
húsdyra móður hennar, og eng-
in vitneskja, nema það, sem
sagt er um fyrirætlun hennar,
er um það, að hún hafi yfirleitt
farið út. Kjóll hennar var rif-
inn, bundinn utan um hana, og
hnýttur; og í honum var líkið
borið eins og pakki. Ef morðið
hefði verið framið í Barriére du
Roule, hefði ekki verið þörf
fyrir neinn slíkan útbúnað. Sú
staðreynd, að likið fannst á floti
nálægt Barriére, er engin sönn-
un þess, að því hafi verið kastað
í ána. — Stykki úr öðru milli-
pilsi hinnar ógæfusömu stúlku,
tvö fet á lengd og eitt fet á
breidd, hafði verið rifið burt
og bundið undir höku hennar
og aftur fyrir höfuðið, sennilega
til að hindra óp. Þetta var gert
af mönnum, sem höfðu enga
vasaklúta.“
Einum eða tveim dögum áð-
ur en lögreglustjórinn heim-
sótti okkur, barst lögreglunni
jamt nokkur mikilvæg vitn-
eskja, sem virtist kollvarpa að
minnsta kosti, meginhlutanum
af röksemdafærslu Viðskipta-
blaðsins. Tveir litlir drengir,
synir konu að nafni frú Deluc,
sem voru að ráfa um skógana
nálægt Barriére du Roule, komu
af tilviljun inn í þétt kjarr, þar
sem voru þrír eða fjórir stórir
steinar. sem mynduðu eins kon-
ar sæti með baki og fótskör. Á
efri steininum lá hvítt millipils;
á hinum steininum lá silkiháls-
klútur. Sólhlíf, hanzkar og
vasaklútur fundust líka þarna.
Á vasaklútnum var nafnið
„aMría Roget.“ Slitur af fötum
fundust á runnunum í kring.
Jörðin var tröðkuð niður, runn-
arnir voru brotnir, og allt benti
til þess, að þarna hefði bardagi
átt sér stað. Milli rjóðursins og
árinnar sást, að grindverk höfðu
verið felld, og á jörðinni sást,
að einhver þung byrði hafði
verið dregin eftir henni.
Vikublað eitt, Sólin, kom með
eftirfarandi athugasemdir vegna
þess fundar — og þessar at-
hugasemdir eru ekki annað en
bergmál af skoðunum allra
Parísarblaðanna:
Framhald í nœsta blaði.
VIÐ ERUM EKKI AF
VÍKINGAKYNI...
Framha.ld af bls. 25.
eiginlega enga reynslu af þann-
ig farartækjum. Veður var
geysifagurt, sólskin og blíða,
en Pétur sá þegar fyrir sér að
óveður væri að skella á norð-
an yfir fjöllin, og hélt þetta
áfram að tauta um að hann
væri að skella yfir og segja
ógurlegar hrakningasögur af
sjálfum sér, og var á endanum
búinn að hræða mig svo að ég
var kominn í skjól inni í lúkar
og þóttist eiginlega finna að
rokið væri að skella yfir. Þeg-
ar svo báturinn hrökk til, þótt-
ist ég viss um að lífi mínu
væri þar með lokið, en þá var
hann sem betur fór að taka
niðri á fjörunni við Hrafns-
eyri.
Já, þetta var eitt.
_— Já. Nú, annað minnisstætt?
É'g skal ekki segja. Það skeði
yfirleitt aldrei neitt í þessum
ferðum, því er nú verr og mið-
ur. Jú, eftir öðru man ég. Ég
var staddur í Ólafsvík þá. Ör-
lögin höguðu því svo til að ég
þurfti að vera þar eina þrjá
mánuði samfleytt. Og ég hafði
vogað mér á dansleik, sem al-
drei skyldi verið hafa. Ég lét
fara lítið fyrir mér, enda hafði
ég heyrt að menn þar í Ólafs-
vík væru illir við aðkomumenn
og alsiða að slást þar á böllum.
En eitthvað var ég samt að
bjóða einhverri stúlkukind upp,
og þá var bankað á öxlina á
mér; ég sný mér við, og þá er
geysistór maður fyrir framan
mig, með handleggi á gildleika
við fótleggi Jóhanns risa, og
fingurnir eftir því. Andlitið allt
örum markað úr ótal slagsmál-
um. Og hann innti mig eftir
því, svona heldur góðlátlega,
hvort mig langaði til að sjá
Jökulinn úr lofti. Ég áttaði mig
•»kki á þessu alveg strax.
Var skrimslið þá flug-
maður?
— Nei. En hann var að gefa
mér til kynna að hann vildi
gjarnan senda mig þetta hátt,
og þyrfti ekki til þess vélarafl.
— Þetta var annað. Og hið
þriðja?
Því neita ég algerlega að
skýra frá!
— Nú hefur þú dvalið leng-
ur eða skemur í flestum bæj-
um og þoírpum landsins. Er
enginn þessara staða þér kær-
ari en aðrir, einhver þar sem
þér líkaði betur en nokkurs
staðar annars staðar?
Það held ég ekki. Hins
vegar veit ég mjög vel hvar
mér líkaði verst, en þann stað
get ég aftur á móti ekki nefnt.
Svo er það Lundúnadvöl-
in.
— Já, ég réðist til Flugfé-
lags íslands um áramótin 1962
—‘3. Þá stóð þannig á við end-
urskipulagningu bókhaldsins
hjá kaupfélögunum að Sam-
bandið fékk mig lánaðan í mán-
uð eða svo. Mín utanför skeði
þannig, að ég var staddur aust-
ur á Egilsstöðum, hafði verið
þar við störf; flaug til Reykja-
víkur seinnihluta dags og til
Lundúna daginn eftir. Þar var
ég síðan svo að segja óslitið til
septemberbyrjunar síðastliðið
ár.
— Og hvernig líkaði þér
þarna?
- Yfir það er þriggja stafa
orð. - VEL!
- Og ástæður fyrir því?
— Þær eru margar, en aðal-
ástæðan vitaskuld er sú, að
þegar ég er búinn að vera þar
í vikutíma, þá fer ég út með
nokkrum löndum að skemmta
mér, eins og það er kallað. Nú,
þar er skemmst frá að segja að
þar sé ég stúlku, sem ég hreifst
mjög af, og hún á hinn bóginn
sá þegar að þar fór maður af
skaftfellsku bergi brotinn,
meira að segja af ÆTTUM,
ekki get ég ímyndað mér hvað
það getur hafa verið annað.
Við giftum okkur og bjuggum
í Lundúnum í níu ár, eða þar
um bil.
Þetta er nú aðalástæðan til
að mér líkaði vel, og í annan
stað var það borgin sjálf. Það
er haft eftir Samuel Johnson,
þeim fræga doktor, að sá sem
búi í Lundúnum og leiðist þar,
hann sé ekki með fullu ráði.
Þetta var á seytjándu öld, og
eitthvað hefur borgin batnað
síðan. Hún breyttist meira að
segja mjög mikið þessi fáu ár,
sem ég var þar, varð að mörgu
leyti líflegri og skemmtilegri.
Tízkan breyttist, bítlaöldin
gekk í garð, poppið. Heilar göt-
ur eins og til dæmis King‘s
Road skiptu gersamlega um
svip. Það losnaði um Bretland
og lífið þar yfirleitt. Það gekk
i garð ný tízka í klæðaburði,
ný tízka í tónlist, jafnvel í bók-
menntum að einhverju leyti.
Það kom fram hópur af nýjum
sjónvarpsmönnum, satýristun-
um svokölluðu, sem gerbreyttu
viðhorfi manna til svokallaðra
skemmtiþátta í sjónvarpinu og
víðar. Það voru menn eins og
Spike Milligan, Alan Bennett,
Jonathan Miller, David Frost
og allmargir aðrir, undir hand-
arjaðri Sir Hugh Green, sem
þá var útvarpsstjóri BBC. Þeir
brutu niður þessa gömlu hlut-
leysis-náttú'ruleysisstefnu, sem
hafði í-íkt hjá stofnuninni.
— Þetta hefur ef til vill allt
saman að einhverju leyti átt
rót sína í eins konar allsherjar
afslöppun, sem fylgdi því að
losna við byrði stórveldisins?
— Já, það var maður nú að
5. TBL. VIKAN 39