Vikan - 03.02.1972, Page 43

Enðir bíllim mikíli savolíH?
BIRALII hslir w bví
• Fáðu þér dós af Biral II og bættu í olíuna á
vélinni, þegar hún er heit. Hæfileg hlanda
er ein dós í hverja 3,5—4 1 af smurolíu.
• Þú munt undrast árangurinn. —
Biral II á sér enga hliðstæðu.
• Fæst á flestum stærri Essostöðvum, benzín-
sölunni Kópavogsliálsi og víðar.
Biral-umboðið
Kársnesbraut 117, Kópavogi, sími ðl5 21.
að þér að gerast Breti í al-
vöru?
— Nei, alls ekki. Við Skaft-
fellingar erum lítið fyrir það.
I annan stað voru börn okkar
komin á þann aldur — fimm
og sjö ára — og það varð að
hrökkva eða stökkva með að
ákveða hvaða tungumál þau
ættu að alast upp við.
Þú hefur viljað láta þau
verða íslendinga?
— Já, fyrst og fremst, eða
þá Spánverja. Þau eru jú af
þessum tveimur þjóðum. Þarna
vorum við bæði hjónin í fram-
andi landi, talandi saman er-
lent mál og líka við börnin. Ég
vildi að þau ælust upp við móð-
urmál að minnsta kosti annars
okkar hjóna.
— Nú hefur þú bæði í ræðu
og riti tekið fyrir hvernig það
var að koma heim, eða ýmis-
legt þar að lútandi. Samt væri
líklega ekki úr vegi að biðja
þig að bæta hér við fáeinum
orðum um það.
— Já, ég hef nú kannski
reynt að gera svolítið grín að
okkur í því sambandi. En engu
að síður er föðurlandsást mín
fölskvalaus, og af gildum or-
sökum. Það er hér á íslandi
einhvers konar hlýja, sem erf-
itt er annars að skilgreina,
hlýja sem okkur er í blóð bor-
in. Ýmis atriði stinga þó í
augu, og einna helzt eitt. Þeg-
ar ég hitti landa í Lundúnum
og við höfðum kannski stund
utan skrifstofutíma til að
spjalla saman, þá eru menn
frjálslegir og eðlilegir. Hérna
heima eru menn hins vegar —-
að mér finnst — alltaf að líta
um öxl til að sjá hvað náung-
inn kann að vera að hugsa um
þá. Ég hef stundum sagt að
þetta væri því líkast að við
gengjum í eins konar gagn-
sæjum plasthjúp meðan við er-
um uppi á landinu, en þegar
við komum til útlanda erum
við við sjálfir. Þessum plast-
hjúp er að vísu svipt af undir
ákveðnum kringumstæðum,
einkum og sér í lagi þegar
menn eru fullir, en jafnskjótt
og sú víma líður hjá fá menn
sér annan hjúp og bregða hon-
um yfir sig. Eða reyna að
rimpa þann gamla saman.
dþ.
JENNIE
Framhald af bls. 21.
---------Prinsinn af Wales
hafði haft auga með ferli hins
unga Winstons og það var hann
sem kom því til leiðar að hann
var sendur til Egyptalands.
Þegar Winston var farinn og
Jack kominn í skólann aftur,
fór Jennie að hitta vini sína.
Hún var allsstaðar mjög vel
séður gestur og hún sá varla út
úr heimboðunum.
Eitt af þeim var helgarboð
til lafði Warwick og þar var
líka annar gestur, ungur liðs-
foringi, Georg Cornwallis-West
að nafni. Hann var hávaxinn,
dökkhærður og mjög glæsileg-
ur maður, nokkrum vikum
eldri en Winston. Faðir hans
var William Cornwallis-West
frá Ruthin kastala í Norður-
Wales, áhrifaríkur og ættgöf-
ugur maður, en frekar fátækur.
Móðir Georgs var á svipuðum
aldri og Jennie og hún var líka
náin vinkona erfðaprinsins.
Georg sagði síðar: „Þessi
heimsókn mín til Warwick er
mér mjög minnisstæð og þar
hitti ég í fyrsta sinn Lady
Randolph Churchill. Jennie var
þá fjörutíu og þriggja ára, ákaf-
lega fögur og ungleg. Hún leit
ekki út fyrir að vera ári eldri en
þrítug og framkoma hennar og
geislandi greind var éftir því“.
Georg varð strax töfrum sleg-
inn og Jennie smitaðist af hon-
um. Það var dásamlegt fyrir
hana að vera svo dáð og elskuð.
Ástríða Georgs fyrir Jennie var
jafn áköf og áhugi hans á lax-
veiðum og öðrum veiðum. f
hverju bréfi sem hann skrifaði
henni, hve ástríðufull sem þau
annars voru, þá sagði hann
henni ávallt hve margar akur-
hænur hann hefði lagt að velli
og hve marga og stóra laxa
hann hefði veitt, sömuleiðis
lýsti hann með miklum áhuga
laxastöngum sínum og veiði-
byssum.
Það var von á Winston til
London frá Egyptalandi og
prinsinn af Wales hafði sent
honum orð um að heimsækja
sig fljótlega og segja sér frá
herferðinni og frá framtíðar-
áætlunum sínum.
„Ég get vel skilið“, hélt prins-
inn áfram, „að það hlýtur að
vera erfitt að taka ákvarðanir,
en ég get ekki að því gert að
mér finnst stjórnmálalífið
myndi henta yður betur en her-
mennska ..
ÁriS 1899 fékk Jennie lán, til
að lcoma á laggirnar alþjóð-
legu bókmenntatímariti, sem
hún kallaði Anglo-Saxon Re-
view. Hún naut þess aS vera
ritstjóri blaðsins og gaf út
margar greinar og ritverk
frœgra manna, sem þá voru
uppi. Winston bauð sig fram til
þings í fyrsta sinn, í Oldham,
en hann tapaði í kosningunum.
Þar sem samband var stöðugt
milli Jennie og Georgs, varð
fjölskylda hans uggandi og
hrœdd um að þetta œvintýri
myndi enda með hjónabandi.
„Við Jennie ræddum oft um
þetta", skrifaði Georg síðar.
„Hún sagði alltaf að aldurs-
munurinn væri of mikill og að
hjónaband kæmi ekki til greina.
Það er að sjálfsögðu eitt að
skilja og viðurkenna hluti með
höfðinu, en allt annað að finna
þá af hjarta. Jennie var að vísu
orðin fjörutíu og fimm ára, en
hún var miklu yngri, bæði í
anda og að útliti. Hana langaði
til að vera ung í anda og Ge-
org stuðlaði að því. Sjálf fann
hún ekki til aldursins.
En eins og Georg sagði: „Það
var mikið talað“. Að sjálfsögðu
heyrði Georg álit föður síns,
eins og annarra ættmenna og
það er ekki ólíklegt að faðir
hans hafi sagt honum að hann
fengi ekki árstekjur sínar frá
honum, ef af hjónabandi yrði,
já, það er mjög sennilegt að
hann hafi hótað að gera hann
arflausan.
Þessi viðhorf og þrýstingur
af hálfu fjölskyldu hans, hefði
getað riðið Georg að fullu, því
að fjárhagur hans og Jennie
var jafnvel ennþá tvisýnni en
aldursmismunurinn. Þau höfðu
ekkert fé og það sem verra var,
engan stuðning vina. Þau höfðu
að vísu ást sína og hún var
Jennie nóg, en myndi hún ein
nægja Georg? Hann var ekki
líkur henni í eðli sínu, ekki eins
bjartsýnn og sveigjanlegur. Það
leit því út fyrir að endi yrði
bundinn á samband þeirra. En
þá bárust óvænt tíðindi, sem
breyttu öllu: Eftir tvo mánuði
yrðu Bretar komnir í stríð við
Búa í Suður-Afríku.
Prinsinn af Wales hafði reynt
að hafa áhrif til að fyrirbyggja
hjónaband milli Jennie og Ge-
orgs Cornwallis-West. Hann
skrifaði honum:
Minn kæri George West.
Ég talaði við Lord Methuen í
dag á stöðinni, þegar ég fór frá
5. TBL. VIKAN 43