Vikan - 10.05.1973, Side 8

HINAR
DULARFULLU
GAIIIR MANNSHUGANS
T þessari grein eru rakin mörg dæmi þess
ótrúlega hæfileika að geta „séS“ það,
sem öðrum er hulið.
Hliðið að sjúkrahúsi Milano
opnaðist og út kom piltur með
innfallið andlit. Hann gekk
óöruggum skrefum og riðaði í
spori. Þetta var í júlímánuði
1948 og borgin var böðuð í
sólskini. Pilturinn nam staðar
iikt og hann þyldi ekki sterkt
sólarljósið. Maður og kona
studdu hann varfærnislega, það
var það eina, sem þau gátu
gert fyrir son sinn, sem þau
fylgdu nú heim. Þá um morg-
uninn hafði prófessorinn tekið
þau á eintal og sagt þeim að
engin von væri um björgun.
— Það er illkynja æxli í
beini, sagði hann lágt. — Við
getum ekki gert neitt fyrir
hann. Þið verðið að horfast í
augu við það að hann mun
deyja.
Þetta snerti foreldrana svo
illa að prófessorinn sleit við-
talinu, fyrr en hann hafði ætl-
að sér.
Sögu þessa sautján ára pilts,
Erminio B., sem bjó í Cini-
setto Balsamo, virtist vera að
ljúka. Hvernig sem foreldrar
hans reyndu, sáu þeir enga
leið. Þýðingarlaust yrði að
gráta, þýðingarlaust yrði að
reyna að láta líta út eins og
allt væri í himnalagi. Var ekki
allt þýðingarlaust? Kvöld eitt
kom nágrannakona þeirra í
heimsókn. Hún sagði þeim frá
bóndakonu, sem byggi yfir
óvenjulegum hæfileika.
— Hún heitir Pasqualina
Pezzola, sagði hún, og býr í
Portocivitanova. Þið þurfið
ekki að taka drenginn með
ykkur, það er nóg fyrir ykkur
að fara sjálf til hennar. Hún
sér hið illa langt að. Ef til vill
getur hún læknað hann.
Konan kvað sjúkdóms-
greininguna ranga.
Foreldrar Erminios fóru
sama kvöld til Portocivitanova.
Daginn eftir tók frú Pezzola á
móti þeim. Hún var þrekvax-
in kona á fimmtugsaldri, móð-
Aðfararnótt 14. apríl 1912 rakst
stærsta skip veraldar, Titanic, á
ísjaka og sökk ó fáeinum klukku-
stundum. Fjórtón órum áður en
slysiS varS, lýsti AmeríkumaSur
nokkur því í smóatriSum.
ir þriggja barna. Á meðan
samtalið fór fram var eins og
hún félli skyndilega í svefn.
Síðan stífnuðu fætur hennar
og armar, en slaknaði á líkam-
anum líkt og hún sæti í ruggu-
stól. Að nokkrum mínútum
liðnum varð konan eðlileg aft-
ur og opnaði augun.
— Það er ekkert krabba-
meinsæxli, sagði hún rólega. —
Drengurinn er alls ekki í lífs-
hættu.
Þetta reyndist rétt. Erminio
þjáðist ekki af æxlismyndun.
Rannsóknir, sem framkvæmdar
voru nokkrum árum seinna,
sýndu fram á að fyrri sjúk-
dómsgreining var ekki rétt. Það
er í sjálfu sér ekki svo merki-
legt, því að vitaskuld geta
læknum orðið á mistök og ekki
sízt þegar um er að ræða vanda
eins og staðsetningu krabba-
meins. Hins vegar er það und-
arlegt, að venjuleg kona sjái
úr fimm hundruð kílómetra
fjarlægð það sem sérfræðing-
um yfirsést og það einfaldlega
með því að rugga sér á stól.
Doktor Piero Cassoli var
spurður hvað halda ætti um
fyrirbæri eins og Pasqualinu
Pezzola, sem er aðeins ein
þeirra þúsunda, sem gert geta
sjúkdómsgreiningu á yfimátt-
úrlegan hátt.
— Þessi fyrirbrigði hafa ver-
ið rannsökuð undir ströngu
eftirliti, sem útilokar allt fúsk.
Sjálfur rannsakaði ég frú Pez-
zola og álít, að hæfileikar
hennar séu mjög athyglisverð-
ir. Halda má fram þeirri kenn-
ingu, að um skyggni sé að
ræða. ,,Sjáandinn“ kemst í
beint samband við sjúklinginn
og sér hann ekki ósvipað því
sem röntgentæki gerir. Það er
athyglisvert að nær allir slíkir
,,sjáendur“, sem framkvæmt
hafa sjúkdómsgreiningar, halda
annarri hendinni framan við
líkama sjúklingsins og hinni
fyrir aftan. Hendurnar eru þá
ekki ósvipaðar speglum, sem
spegla ósýnilega geisla. En
„sjáendurnir“ virðast vera
næmari en röntgentæki. Þeir
virðast ná sambandinu með
hjálp fjarskynjunar. Það er
mjög líklegt, að í heilaberkin-
um sé staðsett miðstöð, sem
fái upplýsingar um starfsemi
allra heilafrumanna. Við skul-
um ímynda okkur ljósatöflu,
þar sem milljónir ljósa ýmist
kvikna eða slokkna. Slík ljósa-
tafla gæti svarað til þessa hluta
heilans. „Sjáandinn" kemst í
samband við þennan hluta og
nær þaðan öllum mikilvægum
upplýsingum og heppnast jafn-
vel líka að meta þær eftir við-
bragðsreglum stöðvarinnar.
Þetta er skemmtileg kenning
og alls ekki svo ótrúleg. En
hvað meira? Enn vitum við
ekki hvernig og við fáum senni-
lega aldrei að vita hvers vegna.
Við rannsóknir sem þessar
kemur það alltaf öðru hverju
upp í hugann, að manninum
takist aldrei að komast að hinu
sanna.
„Hin sjáandi" sá liúsvörðinn
í skurðinum.
Það verður að viðurkennast
að hvaða yfirnáttúrulegt fyrir-
bæri sem er, sýnir okkur
fram á hve takmörkuð þekk-
ing okkar er á þessu sviði.
Jafnvel hæfni til þess að sjá
inn í framtíðina er okkur
óskiljanleg og aldalangar rann-
sóknir á henni hafa ekki veitt
okkur neitt svar.
8 VIKAN 19. TBL.