Vikan - 10.05.1973, Side 34

einhverjum sálarflækjum hans
vegna.
Þaö er ekki neinum vafa bundið
að hann er kvennakær'og þær
fegurðardisir, sem hann hefir
lagt sig eftir, eru ekki fáar.
Sumar þeirra hefir hann um-
gengist með kuldalegri hæversku,
en aðrar, og sérstaklega þær, sem
hafa veriö I þörf fyrir samúð,
hefir hann komið fram við á þann
hátt, að þaö kippir algerlega
stoðum undan þeim sögusögnum,
að hann sé tilfinningalaus
gagnvart konum.
Hann hefir alltaf haft mikið
'dálæti á framandlegum konum.
Einu sinni, þegar hann var
staddur i Paris, kynntist hann
mjög fagurri, rauöhærðri stúlku
af negrakynflokki. bau urðu mjög
góðir vinir, en svo varö hún fyrir
þvi óláni að lamast frá mitti.
Ef Marlon hefði verið
tilfinningalaus skepna, eins og
margir vilja halda fram, þá heföi
hann varla skipt sér meira af
henni. En þannig kom hann
sannarlega ekki fram við hana.
Hann lagöi sig allan fram, til aö
sinna henni sem bezt og fór oft
með hana á skemmtistaðina. En
það kvennabúr, sem hann hafði
venjulega I kringum sig, kom i
veg fyrir allar rómantiskar
tilfinningar frá minni hálfu. Sú
kona, sem veröur ástfangin af
Marlon Brando, hlýtur aö búa
stöðugt I einskonar viti. Það er
ekki eingöngu, að hann sé sjálfur
kvennamaður, heldur er konur
stöðugt á höttunum eftir hylli
hans.
Ég hefi séð konur leggja sig
eftir honum, á blygðunarlausan
hátt, bæði I samkvæmum og
annarsstaðar. Eina sá ég setjast
á gólfið, við hlið hans til að geta
núið sér upp við fótleggi hans,
taka sigarettuna út úr munni
hans, sjúga djúpt að sér og rétta
honum hana svo blauta úr munni
sinum. „Nú hefir þú tapað, stúlka
min”, hugsaði ég. Marlon fleygði
sigarettunni frár sér. Hann er
fjarskalega smámunasamur I
slikum tilvikum.
Smámunasamur er nú llklega
undarlegt orð, ef talað er um
Marlon. Þvi aö þótt hann geti
verið smámunasamur I sumum
tilvikum, þá er hann sannarlega
ekki nostursamur öðrum þræði.
Hann á þaö til aö ropa hátt, hvar
sem vera skal. En svo hefir hann
ailtaf meö sér dós af ræstidufti,
hvert sem hann fer, svo hann geti
hreinsað baökerin á hótelum.
Ef hann skenkir cocktail, eða
honum er boðinn drykkur, tekur
hann alltaf ismolana með
fingrunum. Þegar ég var eins-
konar einkaritari hans i London,
reyndi ég að venja hánn af
þessum ósið. — Maöur leyfir sér
ekki slikt, hérna I Englandi, sagði
ég-
— O, vertu ekki svona tepruleg,
sagði hann og gretti sig.
— Ég er alls ekki tepruleg,
maldaði ég i móinn. — Þetta er
bara ekki til siðs hér.
— Allt I lagi, flissaði hann.
Um kvöldiö, þennan sama dag,
hafði ég skenkt I nokkur glös.
Marlon stóð upp og gekk aö
skenkiborðinu. Hann sneri baki I
gestina, tók Ismola úr fötunni,
marði þá meö fingrunum, setti þá
I glösin og hræröi I með glerstaut.
Hann brosti meinfýsilega til min
og sagði: — Munið þaö, ungfrú
Sandy, að maöur veröur alltaf að
mylja Isinn.
Ég hefði getað mulið hann
sjálfan þá stundina.
Ég hugleiddi það oft, hvers-
vegna Marlon yfirteitt tók tillit til
mln, þótt það væri eingöngu á
vináttu grundvelli. Ég er alltof
sjálfstæö, hvað öörum viðvikur og
alls ekki sú kventegund, sem
hann þolir yfirleitt. Hann kýs
heldur félagsskap þeirra kvenna,
sem þekkja sinn vitjunartima, að
hans áliti og kýs, — já hann
þarfnast bókstaflega kvenna,
sem eru hæglátar og innhverfar.
Við Marion getum aldrei hætt
að nöldra hvort I öðru. Tilraunir
hans I þá veru að koma mér inn á
þá braut, sem honum finnst rétt,
hafa oft oröiö til þess að alvarlega
hefir kastast I kekki milli okkar.
Til dæmis einu sinni hafði mjög
glæsilegur franskur blaðamaður
boöið mér út að borða. Rétt áður
en ég fór út úr herbergiriu mlnu,
hringdi Marlon.
— Hvaö segirðu um að borða
með mér?
— Ég er boöin út, svaraöi ég.
— Hver bauö þér? sagöi hann
frekjulega.
Þegar ég sagði honum hver
maðurinn var, varö hann ösku-
vondur.
— Þú ferð ekki út með þeim
náunga. Heyrirðu það? Þú hefir
engan áhuga á honum og þú veizt
það. Þú ætlar bara að nota hann,
svo þú lætur það rétt vera!
Ég mótmælti þessu harölega og
sagði að hann hefði engan rétt til
að ráðstafa mér, en þá hafði hann
lagt á. Rétt á eftir kom hann
æöandi inn i herbergiö mitt. Ég
var rétt búin að mála mig um
augun. Hann gerði sér litið fyrir,
rak þumalfingurinn framan I mig
og smurði út augnalitinn.
— Hvernig leyfir þú þér annað
eins og þetta? öskraði ég i bræði.
— Nú verð ég að byrja upp á nýtt.
— Stattu kyrr!, skipaði hann
kuldalega. Svo náöi hann I hand-
klæöi, bleytti það og strauk meö
þvl niöur kinnarnar á mér.
— Það eina, sem þú þarft nú að
gera, sagði hann, — er aö fara
niöur og segja unga manninum,
aö frænka þln sé nýlátin og aö þú
sért alltof niðurbrotin, til að fara
út aö skemmta þér, enda sértu út-
grátin.
— Nei! öskraði ég fjúkandi
vond.
— Þá skal ég hjálpa þér, sagði
hann og greip I handlegginn á
mér. Ég vissi að þaö þýddi ekkert
að malda i móinn.
— Þá það, sagði ég uppgefin. —
Þú vinnur. Og ég fór með honum
niöur og afsakaöi mig.
Kaldranaleg klmni.
Marlon hefir beitt sjálfan sig
miklum aga og lært að hafa gát á
miöur heppilegum eiginleikum
slnum og þroskað með sér samúö
og mannlegan bróöurhug, sem
hann hefir yfirleitt I hávegum. En
honum finnst lika að llfið eigi að
vera skemmtilegt, einskonar
mótvægi við alla eymdina i
heiminum. Kimnigáfa hans getur
veriö nokkuð gróf, en þaö eru af-
leiðingarnar af kaldhæðni og tál-
vonum. En þaö er aldrei neitt,
sem hann hugsar fyrirfram,
heldur útrás fyrir frumstæöa og
nokkuö ruddalega kímni.
Einu sinni vorum við nokkur
stödd I Ibúð hans og sátum yfir
glasi, þegar slminn hringdi.
Marlon tók simann og hlustaði
um stund og ég sá að hann varð
mjög óþolinmóður. Þetta var þá
einn framleiöandinn, sem ég vissi
að hann var ekki beinllnis hrifinn
af, en sá var einmitt um þetta leiti
að suða I honum að taka að sér
hlutverk.
njóta kveöjustundarinnár. Og þar
stóöum við Marlon og horfðum
hvort á annað.
Barnalegur leikur.
— Heyrðu mig nú, sagöi hann.
—- Fólkið býst ábyggilega viö
mjög ástrlðufullúm átökum.
— Já, sagði ég og var strax til i
svolltið grin. — Við getum ekki
látiö fólkið verða fyrir von-
brigðum, eöa hvaö finnst þér? Ég(
reif blússuna upp úr pilsinu, ýfði á.
mér hárið og smurði út vara- •
litinn. Þegar ég hafði rifið blússu-
ermina, leit út fyrir að ég heföi
fengiðfremur hrottalega meðferð
I örmum hans. Marlon leit á
klukkuna. Það voru liönar fimm
mlnútur.
— Of snemmt ennþá, sagði
hann.
Við sátum þarna i korter og
vorum aö kafna af hlátri, meðan
við teygðum timann með þvi að
geta gátur.
Svo gekk Marlon að dyrunum
og gægðist gegnum skráargatiö.
— Veiztu nú hvað, þarna er þá
heill herskari, sem bíður okkar!
Þegar við komum fram, ætlaði
gleöiópunum aldrei að linna.
— Þau hafa fengiö biðina
borgaða, tautaöi Marlon.
BLÁA EKKJAN
— Blddu andartak, sagði
Marlon og deplaði til okkar
augunum. Hann vissi að þessi
maöur myndi biöa. Svo fór hann
með símtóliö inn i baöherbergiö
og fleygöi þvi I salernisskálina. —
Þarna á það heima, kallaði
Marlon til okkar og að sjálfsögðu
öskruðum við öll af hlátri, þegar
viö heyrðum gjálfriö i röddinni
þarna niðri I vatninu.
TIu minútum slöar tók Marlon
tækiö upp úr skálinni og spurði:
— Ertu þarna ennþá?
Hamingjan sanna, hér er
sannarlega vott. vatniö streymir
niður. Hvernig er það hjá þér?
Marlon fékk ekki þetta hlut-
verk, enda kærði hann sig ekki
um það.
En þessi furöulega kimnigáfa
Marlons var ekki alltaf svona
ruddaleg, hann átti það til að
bregöa á leik á skemmtilegan, þó
nokkuö barnalegan hátt.
Einu sinni vorum við á Orly-
flugvelli og Marlon var á leið til
Bandarikjanna i stutta dvöl. Þaö
skipti engum togum, við vorum
strax umkringd af hóp manna,
þar á meðal bæöi blaöamenn og
ljósmyndarar. Opinberir starfs-
menn i Frakklandi eru ákaflega
háttvlsir menn og þá hefir llklega
grunað einhverja rómantlk, þvi
að þeir fylgdu okkur strax inn I
herbergi, sem var ætlaö mjög
mikilvægum persónum og læstu
dyrunum á eftir okkur.
örugglega til að leyfa okkur aö
Framhald af bls. 13.
Hann leit á mig meö fyrir-
litningu. — Hvaö ætli þú vitir!
sagöi hann. — Hvað getur geitar-
kiðlingur vitað um virðuleik og
fegurð?
— Meðan þú ert aö uppnefna
mig, tapar kona æskublóma
sinum, sagði ég. — Hugsaðu um
kálhausana þina.
— Skildu þá eftir hausinn á þér!
æpti hann. — Ég ætla að vega
hann um leiö og hina.
Ég veifaði til hans utan úr
dyrum.
Næsti dagur var sunnudagur.
Alla nóttina hafði ég.brotizt um I
draumarugli. Mig dreymdi hina
fölleitu Angelu ekkju og llkami
hennar leit út eins og hann hefði
sofiö lengi. Svo sá ég llka fallega
kálhausa i draumnum og gamalt
tannlaust ljón, sem gætti þeirra.
Snemma morguns rakaöi ég
mig vandlega, klæddi mig og fór
að heiman. Ég gekk yfir torgið,
framhjá lokuðum búðunum. Ég
gekk til kirkjunnar. Beið úti fyrir.
Aö innan gat ég heyrt djúpa tóna
orgelsins og tóniö prestsins.
Ég beiö messulokanna. Beið
þangað til dyrnar opnuöust og
karlar og konur komu út.
Þegar ég sá Mantaris, kallaði
ég til hans: Hann leit við og tinaði
móti sólargeislanum, en svo sá
hann mig og kom nær.
— Gættu að henni, sagöi ég. —
Gættu að ekkjunni.
34 VIKAN 19. TBL.