Vikan - 10.05.1973, Síða 38

tók ég að ráða það við mig, hvort
ég ætti að henda múrsteini inn um
búöargluggann hjá Mantaris, eða
fara i barinn hans Crotty. Það
siðarnefnda varð ofan á. Ég flýtti
mér, þvi að ég þekkti sigarettu-
stelpuna þar og hún væri kannski
tilleiðanleg til að taka sér fri-
kvöld. Hún skrikti venjulega, svo
að hvein í, en allt er betra en ekki
neitt.
Fjandinn hirði hana Angelu
ekkju!
ALICE COOPER
Framhald af bls. 15.
stúdíósins þar sem hljómsveitin
hafði verið að vinna að upptöku.
Nilsson, Bolan og Donovan buðu
með sér Keith Moon, trommu-
leikara Who, og Ric Grech. Siðan
var jammað og drukkið i
stúdlóinu I næstum sólarhring.
Árangurinn varð með ein-
dæmum. Næstum tólf ný Cooper
lög urðu til, þ.á.m. „Billion Dollar
Babies”,' þar sem Cooper og
Donovan sungu dúet, ,,No More
Mr. Nice Guy, Raped and
Freezing, Hope I Die In My Slick
Black Limousine, I love The
Dead, Sick Things og Unfinished
Sweet.” I restina, þegar þeir
hljóðrituöu „Sick Things”, kom
hundur inn I stúdióið og skeit á
gólfið. Keith Moon var siðan
dreginn burtu, dauður af koniaks-
drykkju.
1 Parls.
Ef móttökur hljómsveitarinnar
I Glasgow og London höfðu að ein-
hverju leyti ruglað þá félaga i
riminu, þá hljóta móttökurnar i
borg gleðinnar, Paris, að hafa
gert þá alvitlausa. Það varð upp-
selt á einu hljómleikana svo að
segja strax. Hljómleikahöllin tók
um sex þúsund manns. Það varö
þvi að bæta við einum hljóm-
leikum I viðbót, þvi aðdáendur
hljómsveitarinnar hótuðu að gera
uppsteit og læti, ef ekki yrðu
haldnir aðrir hljómleikar. Vett-
vangurinn var hið fræga
Olympialeikhús, virtasta og
virðulegasta hús borgarinnar.
Tólf þúsund manns sáu þá tvo
hljómleika, sem þar voru haldnir.
Móttökurnar og lætin voru meö
svipuðum hætti og i Glasgow, sem
jafnaðist þó ekki á við þær, sem
hljómsveitin fékk eftir hljóm-
leikana. Góður vinur Alice
Cooper, Omar Sharif, hélt partý
fyrir liðið I einu vinsælasta og
flottasta diskóteki Parisar-
borgar. Þar var samankomið allt
viröulegasta samkvæmisfólk
Parisar, til að bjóða Alice vel-
kominn. Barónar og barónessur
sameinuðust glitrandi súper-
stjörnum meginlandsins yfir
glasi af kampavinu. Prinsessur
spörkuðu af sér skónum og
dönsuðu berfættar við undirleik
Alice Cooper.
Þegar svo Alice Cooper kvaddi
Paris og lagði upp i hljómleika-
ferðalag til Rotterdam,
Amsterdam og um Þýzkaland, til
Kaupmannahafnar, Sviss og svo
iokum London, varð það lýðum
ljóst, að engin amerisk hljóm-
sveit önnur, hafði valdið jafn
miklum æsingi og spenningi i
Evrópu, siðan sögur hófust.
í LEIT AÐ SPARIGRÍS
Framhald af bls. 21.
— Jæja þá, sagði drengurinn. —
En pabbi .... hvað með Rocket?
— Æ, æ, sagði faðir hans. — Ég
skal sýna yður svolitið, sagði
Mike Mizer við Dorindu og hún
fylgdi honum eftir gegnum húsið
út á veröndina.
— Þarna sjáið þér, það sem við
köllum heima-kviar, og þarna er
Rocket. Sjáið þér hann?
— Eigið þér við nautið? spurði
Dorinda og bar hönd fyrir auga.
— Það er bóndi, sem ætlar að
kaupa hann. Hann verður sóttur á
morgun. En eins og er, íungfrú
Bowie, getur enginn komizt
gegnum heimakviarnar.
— Ég skil yður liklega ekki fuil-
komlega, sagði Dorinda og það
heyrðist á rödd hennar að hún
varð ergileg. — Hvað kemur það
nautinu við . . .?
— Sjáið þér klettana þarna
hinum megin við kvina? Sjáið þér
ekki hve fjallshliðin er brött? Og
sjáið þér skuggann þarna, svolitið
til vinstri? Það er hellirinn, sem
Tony notar fyrir leikföngin sin,
einkahellir hans.
- Ó?
— Og þar er sparigrisinn hans.
Er það ekki rétt, Tony?
— Jú, pabbi.
— Þér sjáið þá sjálf, að við
getum ekki náð i hann fyrr en á
morgun, eða snemma i fyrra-
málið.
— Það er of seint, sagði Dorinda
og flauelsmýktin var algerlega
horfin úr rödd hennar. En á næsta
augnabliki varð hún aftur
smeðjuieg. — En getur Tony ekki
klifrað niður ofan frá, svo nautið
nái ekki til hans?
— Það efast ég um. Mike hristi
höfuöið. — Það er nógu erfitt að
klifra niður á þann hátt, þótt
Rocket hefði alls ekki verið
þarna.
— En það hlýtur að vera ein-
hver leið . . . .sagöi hún
örvæntingarfull.
— Ja . . . .sagði Mike og dró
seiminn. — Þegar vinnu-
mennirnir eru búnir að gera við
hliöið, getum við rekið Rocket inn
i hina kvlna.
— Getið þið það? Ó, ætlið þér þá
aö gera það fyrir mig?
— Þegar konur eiga i hlut, geri
ég alltaf mitt bezta, sagði Mike
Mizer stimamjúkur. — En komið
nú inn og fáið yður kaffisopa,
meðan við biðum.
— Hve langt verður þangað til
ég get fengið grisinn?
— Það verður nokkuð fljótlega,
sagði hann. — Það er svalara inni
i húsinu.
— Þér eruð svo vingjarnlegur
og hjálplegur, sagði Dorinda og
fór með honum inn i húsið, en
Tony hljóp yfir hlaðiö I áttina til
útihúsanna.
Harry hafði haldið hámarks-
hraða og klukkan var ekki einu
sinni orðinn hálfeitt,' þegar þau
komu að stóru hliði, sem merkt
var tveim stórum M-um. Nokkrir
menn voru þarna. Þeir höfðu lyft
hliðinu af hjörum og hölluðu sér
upp að girðingunni. Mjór skurður
innan við hliðið blasti við og
virtist óyfirstiganlegur.
Harry kallaði út um bil-
gluggann og einn mannanna kom
til hans.
— Býr Mike Mizer hér? spurði
Harry.
— Já, það er rétt. Maðurinn
brosti.
— Getum við komizt áfram?
Maðurinn brosti aftur, yppti
öxlum og kallaði eitthvað. Tveir
mannanna settu planka yfir
skurðinn og Harry ók varlega yfir
þessa frumstæðu brú. Þau voru
nú komin á einkaveg, sem
hlykkjaðist niður á við að dal-
verpi, sem var eins og banani I
laginu og snyrtilega hólfaður með
hvitum girðingum. Fljótlega
komu þau auga á brúna, lágreista
húsið.
Þau sáu glæsilegan, bláan bll i
skugga eukalyptusgerðisins, og
mann bak við stýrið. Hann var
meö flókahatt á höfði.
Svo komu þau auga á litinn
dreng i gallabuxum, sem var á
hlaupum. Hanb nam staðar og
starði á þau.
Harry stýrði að vegbrúninni og
nam staðar. Jean opnaði dyrnar
og hljóp til drengsins, sem gekk
til móts við hana, mjög forvitnis-
legur.
— Góðan dag, sagði Jean. — Þú
ert drengurinn, sem keypti gula
grisinn. Ég heiti Jean Cuncliffe.
Þaö var ég sem seldi þér hann.
— Góðan dag, sagði
drengurinn.
En svo var eins og þeim yrði
öllum orðfátt, þarna i sólskininu.
í skugganum við gerðið
smeygði litli maðurinn sér út úr
bláa bilnum og skautzt inn I húsið.
— Jæja, við erum þá komin
hingað, sagði Jean, blátt áfram,
— og við erum búin að finna þig.
Ég þori að veðja um það, að ein-
hver er búinn að fala af þér
grisinn. Það er einmitt hann, sem
við ætlum að ná I.
Litli drengurinn sagði: — Við
pabbi lofuðum henni að láta hana
hafa grisinn.
— Er hún búin að brjóta hann?
spurði Jean ákaft.
— Nei, hún er ekki búin að fá
hann ennþá, svaraði Tony. (Var
einhver broddur af meinfýsi I
málrómi drengsins?) — Þvi að
hann er i hellinum minum.
Og hann sagði þeim hvernig
málum væri háttað. Hann benti.
Þau sáu kvlna og nautið, sem
baulaði og hnikti til höfðinu.
— Jæja, svo grisinn er I
hellinum þinum, sagði Harry
hugsandi. — En er ekki hægt að
klifra niður i hellinn ofan frá?
Hefirðu nokkurn tima reynt að
komast þeim megin að hellinum?
Nei. Pabbi vill ekki gefa mér
leyfi til þess. Hann segir að það sé
hættulegt.
— Ég held ég reyni nú sámt,
sagði Harry. — Þótt ég sé nú
fremur klunnalegur og langt frá
þvi að vera Iþróttastjarna.
— 0, Harry! Jean virti fyrir sér
nautið, sem var siður en svo
árennilegt.
— Það koma oft fyrir atvik I
lifinu, sem ekki bjóða upp á neitt
val, sagði Harry hressilega. —
Segðu mér eitt, Tony, hvernig
kemst maður upp á brúnina? Það
er vonandi hægt?
Hann varð að komast inn I
hellinn ofan frá, því að hóllmn
allur var innan girðingárinnar,
þar sem nautið var að rótast.
— Jú, það er hægt, sagði Tony
og horfði með aðdáun á Harry. —
Það er ekki svo bratt hinum
megin.
— Allt i lagi, sagði Harry. — Nú
fer ég og stel gula sparigrlsnum.
En ekki frá þér, Tony. Þvi að þú
gafst ókunnu konunni grisinn. Þú
varst búinn að lofa henni að láta
hann hafa hann, svo að nú er hann
raunar hennar eign. Skilurðu
hvað ég á við?
— Já, ég skil. Augu drengsins
ljómuðu.
— Það er ágætt. Og við vitum
lika að hún hefir ekki beint áhuga
á grisnum sjálfum. Hún vill
aðeins ná i það, sem er innan i
honum. En þaö, sem er innan i
honum er eign Harrys Fairchild.
Og Harry Fairchild, það er ég.
— Harry,efþú hrapar. . . .Jean
leið ekki vel.
— Þessi hugsun hefir nú
hvarflað að mér, sagði Harry. —
Og þetta illyrmiminnir ekki mikið
á Ferdinand, sem elskaði blómin.
— Hann getur tekið þig á hornin
og fleygt þér hátt til lofts, sagöi
drengurinn glaðlega, rétt eins og
það gæti orðiö skemmtilegt
spaug.
— Þaö efast ég ekki um. En ef
ég skildi nú ekki hrapa.
— Nei, þá gerir hann ekki neitt,
sagði drengurinn alvarlega.
— Jean........Hann greip um
arm hennar og þrýsti hann fast.
38 VtKAN 19. TBL.