Vikan - 10.05.1973, Qupperneq 42

RAFMAGNS- ELDAVÉLASETT
MIÐSTÖÐVARKETILL
Við Öðinstorg, sími 10322 - Hafnarfirði, sími 50022
Sendum gegn póstkröfu - Greiðsluskilmálar
og stillti skifurnar á númeriö. —
Ég skal gefa fimm pund til
guösþakka . . .En þegar huröin
opnaöist, varö hann á svipinn eins
og hann tryöi ekki sinum eigin
skilningarvitum,
— Jæja, opniö þér þá skápinn.
skipaði Wright.
Fulltrúinn, sem enn var
kjánalegur á svipinn, opnaöi
skápinn. Enda þótt búið væri aö
kæla hann lengi, blossuðu skjölin í
honum á svipstundu. En svo
slokknaði aftur i þeim og Wright
leitaði I skápnum. Þar voru engir
demantar. Hann stóö seinlega
upp og dustaöi rykiö af
buxnahnjánum.
Fulltrúinn hikaöi eitthvaö, en
sneri sér svo að Verrell. —
Hvernig gátuö þér fundiö þessa
tölu ú?
Aftur varð Georg að slá
hláturroku upp i hóstakast.
Wright leit á Verrell og kinkaöi
kolli og þeir tveir géngu frá
hinum mönnunum, nógu langt til
þess, aö ekki heyrðist til þeirra.
— Jæja, hvaö heldur þú, að hafi
þarna gerzt? spurði Wright.
— Þar eö demantar hlaupa ekki
burt sjálfir, hafa þeir sýnilega
veriö teknir úr skápnum, éftir aö
ég fór og áöur en kviknaði i. Ég
fór klukkan rúmlega fjögur.
Veiztu hvenær kviknaöi i?
— Þaö var tilkynnt klukkan
6.15, en viö vitum ekki, hversu
lengi þá var búiö að loga.
Verrell tók vindlingahylkiö upp
úr vasa sinum og bauð Wright.
Svo reyktu þeir báöir stundar-
korn. — En ef viö göngum nú út
frá þvi, aö hitt likið finnist ekki?
— Þá þýöir það sama sem, aö
annaöhvort hefur þýzkarinn
drepiö Mathews eöa Mathews
þýzkarann, og tekið demantana,
og Mathews sett fölsku tennurnar
sinar upp i þýzkarann, til þess aö
láta okkur villast á likunum, og
stungiö svo af.
— Já, þarna eru tveir
möguleikar, sagði Verrell, en svo
er lika sá þriöji til. Úr þvi
mennirnir voru báðir i fasta
svefni klukkan fjögur, finnst mér
þaö einkennilegt, að annar þeirra
skuli hafa verið búinn að fremja
moröiö um sexleytið. Ef annar-
hvor þeirra ætlaöi að myrða hinn,
heföi hann þá ekki gert þaö miklu
fyrr, til þess að hafa betur timann
fyrir sér til aö komast burt? Og
hversvegna ætti annar að drepa
hinn? Ef það stendur heima, ab
demantarnir hafi veriö hluti af
greiðslunni fyrir uppskriftina aö
plastinu, hafa kaupin sýnilega
gengiö greiðlega fyrir sig, úr þvi
demantarnir voru komnir inn i
skápinn hjá Mathews, og hvaöa
tilgangi getur þá moröið þjónaö?
— Þýzkarinn afhenti
demantana og fékk uppskriftina,
en svo ákvaö hann aö fara heim
til sln með.hvorttveggja.
— Ef Mathews hefur veriö nógu
klókur til aö nota Atkins til aö
skella skuldinni á, hefði hann
aldrei verið svo vitlaus að fara aö
afhenda uppskrift, sem var
hálfrar milljónar virði fyrir
fáeina demanta, sem voru
tuttugu og fimm þúsunda virði.
Demantarnir hljóta aö hafa verið
aöeins lítill hluti af andvirðinu,
rétt til að staðfesta samninginn.
Ef það er rétt hjá mér, hefði
Georg Leber aldrei farið að
myrða Mathews, afþvi að hann
heföi aldrei fengið alla upp-
skriftina fyrr en allt verðið hefði
verið greitt - og á sama hátt hefði
Mathews aldrei myrt Leber,
vegna þess, að hann hafði ekki
fengið nema svo lítinn hluta af
öllu verðinu.
Wright stóð kyrr og horföi á
brunarústirnar. — Svo aö þú
heldur þá, að þarna hafi verið
þriðji maður að verki?
— Mér finnst, eftir öllum sólar-
merkjum að dæma, að svo hafi
getað verið. Einn maður eða fleiri
hafa brotizt inn i húsið eftir
klukkan fjögur. Og hversvegna?
Liklega vegna þess, að Mathews
hefur verið nógu ágjarn til þess
að selja leyndarmálið fleiri
kaupendum en einum. Svo hefur
þriðji maðurinn frétt um svikin
og ákveðið að hafast eitthvað aö.
— Hefurðu nokkra hugmyndum
hver þessi annar kaupandi getur
hafa veriö.
— Nei, alls enga.
— Þú ert væntanlega ekki að
liggja á neinum upplýsingum, til
þess að ....
— Ég hef sagt þér allt, sem ég
veit.
Wright hreytti út úr sé I
vonzku: — Ég vildi bara, að ég
vissi, hvort ég get trúað þér.
Verrell hló. — Ef ég vissi eitt-
hvað meira, mundi ég ekki vera
að hanga hérna til þess aö sjá,
hverju fram vindur.
Wright virtist gera sér þetta að
góðu. — Hver heldur þú, að dauði
maöurinn sé? Leber eða
Mathews?
— Leber. Það er mjög óliklegt,
að hann hafi lært á læsinguna á
skápnum, en það ver eini
vegurinn til að ná I demantana.,
eftir að Mathews væri dauður,
nema þá að brjóta upp skápinn.
Hinsvegar gat Mathews opnað
hann á svipstundu og slðan tekiö
til fótanna.
— Þetta er Hklega rétt hjá þér,
en annars leiðir nú likskobunin
eitthvað I ljós, ef llkið er ekki
alltof illa útleikið. Wright saug
vindlinginn. — Hvernig stendur á
þvi, að þegar þú ert einhvers-
staðar nærri, skuli allt verða
svona flókið?
Framhald í næsta blaði.
42 VIKAN 19. TBL.