Vikan - 06.12.1973, Blaðsíða 82

þegar Abe Stark greip i handlegg-
inn á Ridgeway, benti fram fyrir
sig og spuröi: — Hver er þetta?
í skimunni sáu drengirnir há-
vaxinn mann koma niður stigann.
Hann var klæddur gömlum far-
mannsbúningi. Sólarljósið féll á
andlit hans. Hann leit út fyrir að
vera um fimmtugt. Hann hafði
skýrt mótaða andlitsdrætti,
hrokkið, rautt hár, skegg og
barta, en húðin var algerlega lit-
laus.
Maðurinn kom alla leið niður og
gekk i átt til drengjanna, sem
færðu sig frá, þegar hann nálgað-
ist. Maðurinn gekk framhjá þeim
og inn i eina káetuna. Það leittút
fyrir að hann hefði alls ekki orðið
drengjanna var. Náfölir og dauð-
hræddir flýttu drengirnir sér aft-
ur upp á þilfar og settust þar til
þess að jafna sig. Þegar þeir
höfðu náð sér nokkurn veginn,
gerðu þeir sér ljóst, að ekkert
hafði heyrst til mannsins, þó að
allt væri á floti i vatni undir þilj-
um.
Loks fóru þeir til afa Ridge-
ways og sögðu honum, hvað þeir
hefðu séð. En kaupmaðurinn hló
bara. Hann hafði heyrt um
draugaganginn i skipinu, sem
hann hafði keypt, og hann sagði
drengjunum söguna. Eftir þvi
sem næst verður komizt hófust
reimleikarnir þann 21. júli 1861,
þegar Suðurrikjaherinn hafði
bundið endi á allar vonir Norður-
rikjanna um auðunninn sigur i
Þrælastriðinu. Eigandi Wilming-
tón Star var kappsmál að geta
haldið siglingum milli Norður- og
Suðurrikjanna áfram, og sigldi
þess vegna undir fána Suðurrikj-
anna i Suðurrijunum og fána
Norðurrikjanna i Norðurrjikjun-
um. Til frekara öryggis skipti
hann lika um nafn á skipinu eftir
þörfum og héit tvær dagbækur.
Heita nótt um miðjan júli 1861
lá Wilmington Star i Chin-
coteagueflóanum i Maryland.
Einhverra hluta vegna höfðu
skipstjórinn Josiah Marchmont
og fyrsti stýrimaður Andrew
Garatty farið i land, og áhöfnin
notaði tækifærið til að láta fara
vel um sig. Hundavaktin var ný-
byrjuð, þegar vaktmaðurinn
heyrði langdregin hróp, sem virt
ust koma frá landi. Hann vakti fé-
laga sina og sagði þeim, hvað
hann hefði heyrt.
Þeir horfðu allir til lands, en þá
heyrðu þeir allt i einu braka i
stjórnpallinum. Þeir sneru sér við
og sáu Marchmont skipstjóra
ganga niður þrepin frá brúnni.
Þeir sáu rautt skegg hans i
tunglsljósinu. Hann var náfölur
og svaraði ekki, þegar þeir heils-
uðu honum og sögðu: ;;Gott
kvöld, þerra”. Þess i stað flýtti
hann sér framhjá þeim, fór niður
i káetu sina og lokaði á eftir sér
dyrunum.
1 þeirri andrá kom annar stýri-
maður þar að og félagar hans
vöruðu hann við: — Gættu að þér.
Skipstjórinn er kominn aftur.
Stýrimaðurinn starði furðu
lostinn á þá. — Hvað eigið þið við?
spurði hann.
— Skipstjórinn er kominn aftur,
endurtóku mennirnir.
— Hvenær kom hann?
Andlit stýrimannsins stirðnaði
upp.
— Hann er ekki kominn aftur.
Hvað eruð þið að reyna að telja
mér trú um? öskraði hann.
Mennirnir sögðu frá þvi að þeir
hefðu rétt áður séð skipstjórann
ganga niður i káetuna sina. En
annar stýrimaöur bar á móti þvi,
að skipstjórinn eða fyrsti stýri-
maður væru komnir aftur um
borð i skipið. Til þess að fullvissa
sig barði hann að dyrum á káetu
skipstjórans. Ekkert svar. Stýri-
maðurinn opnaði dyrnar og káet-
an var mannlaus.
Morguninn eftir voru stýrimað-
ur og skipstjóri enn ókomnir og
skipið varð að sigla til New York
án þeirra. Eigendur Wilmington
Star réðu nýjan skipstjóra og
stýrimann.
Marchmont skipstjóri og stýri-
maður sáust aldrei framar i lif-
anda lifi, en afturganga skip-
stjórans var fastur gestur um
borð i Wilmington Star, þegar
skipið nálgaðist strandlengj-
una milli Ocean City, Maryland
og Cape Charles i Virginia. Aldrei
hefur upplýstst hvað i rauninni
kom fyrir mennina tvo, en marg-
ar getgátur hafa veriö á lofti. Ein
sagan segir, að irsk vændiskona
hafi opnað hóruhús i grennd Chin-
coteauge i kringum 1860. Sagt
var, að hún ginnti sjómenn inn i
hóruhús, rændi þá og myrti og
feldi siðan likin. Margir vildu
halda þvi fram, að þau hefðu orð-
ið örlög Marchmont skipstjóra og
Garratty fyrsta stýrimanns.
... köstuðust öll upp að strönd
Florida...”
1 lok striðsins við Seminoleindi-
ánana árið 1858 voru ekki eftir
nema um það bil 150 þeirra i Flor-
ida. Nú hefur tala þeirra tifaldazt
og þeir hafa haldið sérkennum
sinum og siðum. Lifsmáti þeirra
hafði litiö sem ekkert breytzt i
kringum 1950. Meöal þeirra geng-
ur sága um sjóanda, sem einu
sinni réði fyrir ströndum Florida.
Það er athyglisvert að þessi
sögn er ekki upprunnin meðal
Allir þekkja og treysta reiknistokkum.
Nú sendir á markaðinn nýjan smáreikni M-27.
—
..
Minnsti reiknir með auðveldum fingraáslætti.
Framleiddur í Vestur-Þýzkalandi.
Högg-og stuðfastur.
Töluborð öruggt með gagnsæju loki.
Allur undirstöðureikningur mögulegur.
Stöðugt minni fyrir stuðul.
Færanleg komma og sjálfvirk afrúnnun.
Með 1 6-talna reiknihæfni.
PENNAVIÐGERÐIN
Ingólfsstræti 2, sími 1 3271
86 VIKAN 49. TBL.