Vikan - 03.01.1974, Blaðsíða 12

Meö Karí á
gamlárs -
kvöld
Það kemur stundum fyrir, að við læknar
hittum fólk, sem heldur að það sé heil-
brigt og ekki læknisþurfi, en að aðrir séu
veikir. Þannig var móðir Kari. Kari var
rik, ung og fögur, en hún var sannarlega
ekki öfundsverð....
Klukkan var aöeins þrjú, en
samt var fari6 aö skyggja, enda
var þetta svartasta skammdegið.
Þaö var huggun, að nú átti maður
Hka von á bjartari dögum. Þaö er
lika mjög fagurt hér, jafnvel um
þetta leyti árs. Litli bærinn lá svo
notalega i skjóli fjallanna, fjörð-
urinn spegilfagur og viða i húsun-
um voru ljósin tendruö, allt var
svo rólegt og friðsælt. Ég var
vanur aö hægja á ferðinni á þess-
tim stað, til að njóta útsýnisins og
það gerði ég lika i þetta sinn og
átti eftir aö vera forsjóninni eilif-
lega þakklátur fyrir að ég skyldi
gera það. Ég var nefnilega um
þaö bil, að aka yfir unga stúlku.
Hún leit út fyrir að vera nitján
til uttugu ára og hún kom hlaup-
andi út úr húsasundi, sem var
hulið bak við grenigerði. Það
hvein i hemlunum, þegar ég
stöðvaði hann, aðeins tveim til
þrem sentimetrum frá henni. Það
leit alls ekki út fyrir að hún hefði
ætlað að reyna að forðast bilinn,
það var engu likara en að hún
væri lömuð af ótta, eða hefði
fengiö taugaáfall. Sjálfur kólnaði
ég upp og hriðskalf, þegar ég opn-
aði bildyrnar og steig út. I ofaná-
lag var ég ofsareiður yfir gáleysi
stúikunnar.
— Hvaö i dauðanum eruð þér
að reyna að gera? Fremja sjálfs-
morð? Hún leit á mig, skilnings-
vana. Það var engu likara en aö
hún heyrði ekki hvað ég sagði.
Hún var náföl og ljósa hárið úfið
og byrgði hálft andlitið.
— Mér... mér þykir fyrir þessu.
Hún talaði svo lágt, að ég greindi
varla orðin.
Nú vék reiði min fyrir angist,
læknirinn i mér sagöi til sin. Ég
var ekki I neinum vafa um, að hún
hafö fengið slæmt taugaáfall.
Þetta hefir greinilega verið aug-
ljóst af svip minum, þvi að hún
brosti dauflega og sagði:
— Það er allt i lagi með mig.
Það var mjög heimskulegt af
mér, að hlaupa svona út á götuna.
Hún þagnaði og leit bæði upp og
niður eftir götunni, eins og henni
hefði skyndilega komið i hug er-
indi sitt út á götuna. Hún var líka
angistarfull á svipinn.
— Eruð þér að svipast um eftir
einhverjum? Kannski hundi?
Ég fann aö hún horfði á mig, en
ég hafði það á tilfinningunni, aö
hún hefði ekki heyrt hvað ég
sagöi.
— Nei, ekki hundi, sagði hún. —
En sáuö þér ekki konu hér á göt-
unni?
— Nei, sagði ég, ég hefi ekki
séö hér nokkra sál nema yöur.
Hún hélt áfram aö svipast um
og ég geröi það llka. Það var eig-
inlega blindhorn þarna á vegin-
um, vegna þess aö limgeröið var
hátt og byrgði útsýnið.
— Búið þér hérna? spurði ég.
Hún svaraði, án þess aö lita við.
- Já.
— Leyfiö mér að fylgja yður
inn. Ég er hræddur um að þér
hafiö fengið taugaáfall. Ég heiti
David Lindi. Ég er læknir og
gegni störfum fyrir frænda minn
hér I bænum
Hún leit á mig og nú sá ég ótt-
ann skina úr augum hennar.
— Það er allt I lagi með mig,
þér skuluð ekki hafa áhyggjur.
— Ég er nú ekki beinlinis meö
áhyggjur, ég get bara ekki fengið
mig til að skilja við yöur hér.
— Já, en ég er búin að segja yð-
ur, að það er allt i lagi meö mig,
ég þarfnast ekki hjálpar. Viljið
þér ekki vera svo góður að halda
áfram.
Þá sá ég allt i einu hávaxna
konu i hliðinu. Stúlkan sneri sér
strax viö.
— Mamma! kallaði hún. Þetta
eina orð gaf til kynna hve henni
létti, en samt var ekki laust við ó-
þolinmæðishreim. Stúlkan hljóp
strax til móður sinnar og faðmaöi
hana að sér. Ég stóð þarna þegj-
andi og hlustaði með undrun á, að
móðirin var að hughreysta dóttur
slna.
— Égerhræddur um, að ég hafi
verið um það bil að aka yfir dótt-
ur yðar, sagöi ég. Móðirin leit til
min og brosti. Hún var reyndar
einhver sú glæsilegasta kona,
sem ég hafði augum litiö og þaö
segir hreint ekki litið. Dökkt hárið
var greitt á spænska visu. Hún
var eins og madonna, undursam-
lega fögurog fjarræn madonna. A
yngriárum hlauthún aö hafa ver-
ið einhver fegursta kona á land-
inu.
En ennþá var hún fögur, það
var aöeins dálitið áberandi ör á
öðru gagnauganu, sem raskaöi
svolitið dráttunum I andlitinu, en
hún gat hulið það aö mestu leyti
með hárinu.
— Þér megiö ekki ásaka yður,
sagði hún vingjarnlega. — Það er
allt I lagi með Kari núna. Hún
strauk hár dóttur sinnar. — Er
það ekki rétt, elskan, er ekki allt i
lagi?
— Jú, mamma, sagði stúlkan
lágróma.
— Komdu þá. Við skulum fara
inn. Þær leiddust inn um hliðið og
ég elti þær.
— Þér skuluð gefa henni heitt
og sterkt te, og reyniö að halda á
henni hita.
Konan horföi á mig, alvarleg-
um og næstum angistarfullum
augum.
— Eruð þér læknir? spurði hún.
— Já.
Mér fannst gæta ótta i svip
hennar.
— Hvar stundið þér lækningar?
— Hérna i bænum. Ég er staö-
gengill frænda mins. Ég heiti
David Llnde. Ég hafði það á til-
finningunni, að hún sæi i gegnum
mig, meðan ég talaði. Það var
eins og hún vissi, aö þetta var
mitt fyrsta starf eftir kandidats-
árið.
— Það var gaman að hitta yöur,
læknir, sagði hún með alvörusvip.
— Ég heiti frú Bergaker — Eva
Bergaker.
Ég tók aftur eftir þvi, aö stúlk-
an virti mig vandlega fyrir sér.
Ég sá ekki betur en að þar væru
merki eftir tár á kinnum hennar.
— Mér þykir fyrir þvi, að hafa
verið yður til óþæginda.
— Svona nú, sagði móðir henn-
ar. Hafðu engar áhyggjur. Þú
hefur ekki verið lækninum neitt
til óþæginda. Hún hneigði aöeins
höfuðið, tók undir arm dóttur
sinnar og gekk heim að húsinu.
Ég hafði viðtalstima siðdegis
þennan dag og haföi nokkuö mikiö
aö gera, en ég gat ekki annaö en
hugsað um mæðgurnar allan dag-
inn. Hverjar voru þessar mæðg-
ur? Þær bjuggu i stóru húsi, sem
liklega haföi verið mjög glæsi-
legt, en var nú fariö aö láta á sjá
og það leit út fyrir að þær væru
góðu vanar. Það var eitthvaö sér-
lega finlegt yfir þeim, — gat verið
að þær væru af göfugu fólki
komnar, kannski fjölskyldu, sem
hefði búið við auð og völd, en nú
væri farið að halla undan fæti...
En um kvöldið talaöi ég við
frænda minn I sima og þá fékk ég
tækifæri til að ræða um þær
mæögur, Kari og Evu Bergaker.
Hann var á hressingarheimili og
hafði miklar áhyggjur af sjúkl-
ingum sinum og ég rakti yfirleitt
heilsufar þeirra.
Ég sagði honum aö lokum, að
heilsufarsástandiö i bænum væri
sérlega gott að minu áliti. Þegar
við höföum rætt um sjúklinga
hans dágóða stund, sagði ég hon-
um að ég hefði næstum veriö bú-
inn að aka yfir Kari Bergaker. Ég
varð vonsvikinn, þegar hann
sagðist aldrei hafa hitt þær
mæðgur. Hann sagöist að visu
hafa heyrt að þær heföu flutt inn i
„Tindinn”, eins og húsið var kall-
aö, fyrir um það bil mánuði siðan.
Hann sagði mér lika að lita til
stúlkunnar sem fyrst.
Það gerði ég lika strax næsta
dag. Ég ók þangað upp eftir og
inn um opið hliöiö og þá sá ég bet-
ur þetta fallega, hvita hús. Einu
sinni hafði ábyggilega verið fall-
egur og vel hirtur garður þarna,
en nú var hann I mjög slæmu
ástandi. En það var eitthvað sér-
lega aölaöandi bæði við húsið og
Smásaga eftir C.O Donner
12 VIKAN l.TBL.