Vikan - 03.01.1974, Blaðsíða 42

E5INNI & DINNI
Ég tók ekki pilluna af þvi aö ég
áleit aö ekki væri nægilega mikiö
vitað um þau áhrif, sem hún
kynni aö hafa. Ekki bara á næstu
ættliöi, heldur lika I framtiöinni.
Ungt fólk leggur mikiö upp úr þvl
aö ekkert slæmt geti hent afkom-
endur þess. Það er ekki eins
kærulaust og margir fullorönir
halda.
Ég varö ófrísk. Ég get ekki lýst
þvl, hve illa mér leið. Ég var ekki
búinn aö ljúka prófum I listum og
sögu og ég haföi hugsaö mér aö
fara á listaskóla. Mér fannst eins
og framtíö minni heföi veriö stolið
frá mér. Þaö var engu likara en
skvett hefði verið á mig köldu
vatni og ég siöan lokuö inni I búri.
Auðvitaö var ég dauöhrædd við
þaö, sem foreldrar minir segöu og
kom ekki auga á neina leiö til þess
aö leyna þau þvi, hvernig komið
var fyrir mér. Fyrst af öllu varð
ég aö fá að vita meö vissu, aö ég
væri meö barni. Ég fór til heim-
ilislæknisins. Til allrar hamingju
þekkti ég hann lítiö eitt svo aö þaö
var ekki mjög erfitt fyrir mig aö
segja honum, hvers vegna ég
heföi komiö! Hann staöfesti grun
minn og nú vissi ég fyrir vlst, aö
ég átti von á barni.
Ég sagði Simon það og hann
vildi strax aö viö giftum okkur.
Honum brá viö, þegar ég sagðist
ekki vera viss um aö þaö væri
bezta lausnin, eöa'ég vildi þaö.
Ég reyndi aö útskýra fyrir hon-
um aö ég væri ekki nema sautján
ára og fyndist ég ekki nógu
gömul til þess að binda mig ýfir
barni, eiginmanni og heimili. Ég
var ekki einu sinni byrjuö á þvi
námi, sem hugur minn stóö raun-
verulega til. Mér fannst ég myndi
iörast þess seinna og veröa bitur
og leiö á hjónabandinu og þaö
gæti aldrei fariö vel. Þetta var
ekki rétti grundvöllurinn fyrir
barni.
Læknirinn ráðlagði mér að
segja foreldrum mlnum þetta
undireins, en ég gat ekki komið
mér aö þvl vikum saman og hver
dagur var eins og martröÖ. Ég
átti erfitt meö svefrt, haföi enga
matarlyst og grét svo klukku-
stundum skipti. Einn daginn þeg-
ar ég kom heim úr skólanum leiö
mér enn verr en vanalega.
Mamma sagði: ,,Hvað gengur aö
þér Sheila?” og ég brast I grát.
,,Ég vona, aö það sé ekki það,
sem ég held”, hélt hún áfram og
þá kinkaöi ég kolli.
„Öóó! Hvernig gaztu gert okkur
þetta?” var það fyrsta, sem hún
sagði. „Hvaö helduröu aö fólk
segi?”
Mamma átti oft eftir aö fjarg-
viörast yfir þvi hverslags ómann-
eskja ég væri og hvaö ég gæti ver-
iö vanþakklát. Þegar ég sagöi
þeim, aö Simon vildi giftast mér,
sögöu bæöi pabbi og mamma, aö
ef mig langaöi til þess, þá skyldi
ég gera þaö undireins. En þau
vildu þá ekki sjá mig framar, og
þau vildu ekki sjá Simon og ekki
barniö. Simon baö um aö fá aö
heimsækja þau, en þau neituöu
þvLPabbi reyndi hvaö hann gat til
þess aö reynast mér vel. Hann
sagöi aö hann og læknirinn gætu
séö um aö fóstrinu yrði eytt og aö
hann áliti þaö yröi bezt fyrir mig.
Ég samþykkti þaö fyrir rest.
Þegar ég sagöi Simon frá þvi,
féll hann gersamlega saman.
Hann sagöist aldrei myndu geta
séö mig framar og hann myndi
segja upp vinnunni og flytjast til
foreldra sinna og sækja um vinnu
þar. Ég fékk fóstrinu eytt með
löglegum hætti og gekk.i gegnum
fóstureyðinguna án þess aö vera
meö sjálfri mér. Enn þann dag I
dag man ég tæpast eftir nokkru
atviki, sem geröist i þessum
nóvembérmánuöi. Foreldrar
mlnir voru mér svo góöir og
ástúölegir á eftir aö ég var farin
aö halda aö framvegis yröi allt
gott milli min og þeirra.
Þetta var barnalegt traust og
sennilega þaö slöastá, sem ég
sýni á ævinni, þvl aö þaö reyndist
vera min mestu mistök. Þau hafa
aldrei reynt aö láta mig gleyma
þeim. Ég fór aftur I skólann eftir
jólin og smám saman færöist llfiö
aftur I eðlilegt horf. Ég fór aö
vera aftur meö gömlu félögunum,
en þaö var hvimleitt hvaö
mamma var tortryggin, ef þaö
dróst hálftfma lengur en ég hafði
sagt, að ég kæmi heim. Þá var
stutt i ásakanirnar fyrir aö hafa
fariö á bak viö þau og hvernig ég
gæti búist viö þvl aö þau myndu
nokkurn tlma treysta mér fram-
ar. Ég er oft reið en oftar þó döp-
ur. Vegna þess aö einu sinni ját-
aöi ég allt fyrir foreldrum mínum
og ég iörast þess af öllu hjarta.
Ég vildi aö ég heföi fariö aö heim-
an og eignast barniö og unniö
fyrir þvl eöa gifzt Simon.
pau hóta mér ennþá meö þvl aö
þau taki af mér vasapeningana og
þau setja sig ekki úr færi til aö
minna mig á, hve góö þau hafi
verið mér. Þau hafa veriö þaö, en
þaö gerir tortryggni þeirra á eng-
an hátt léttbærari. Mig langar
enn aö legja stund á framhalds-
nám, en ef ég geri þaö held ég
áfram aö vera háö þeim. Ég hef
oft hugsaö um aö fara til London
og fá mér vinnu þar. Ég myndi
gera næstum hvaö sem er til að
komast aö heiman.
Simon hefur hringt til mln og
skrifað mér nokkrum sinnum og
hreimur raddar hans einnar
saman vekur hjá mér þrá til að
hvila I örmumhans, þvi aö ég er
hræöilega einmana. En ég ætla
mér ekki aö gifta mig fyrr en ég
er búin að komast eitthvaö
áfram.
Hvaö sem gerast kann, er ég
viss um eitt. Einu sinni þoröi ég
ekki að segja foreldrum minum
hvert ég fór, hverja ég hitti og
hvað ég var aö gera. Nú kæri ég
mig ekki um aö segja þeim þaö.
Þaö yröi bara vatn á þeinra
myllu.
Samt finnst mér ég vera
auvirðileg, þegar ég skrifa þetta,
þvi aö I rauninni elska ég foreldra
mina og vil gjarnan gera þeim til
geös. Ef ég fer I háskóla og stend
mig vel, veröa þau kannski
hreykin af mér, þvi aö ég vildi
óska aö ég heföi veriö dóttirin,
sem þau vildu aö ég væri. En mér
finnst einhvern veginn aö engin
leiö sé fær til baka, eöa er þaö?
Hrævareldur
Framhald af bls. 17
reyna neinar kúnstir. Ég er ekki
meö neitt baktjaldamakk, og ég
vona aö ég geti gert gagn I starfi
mlnu vegna þess aö ég hef þörf
fyrir atvinnu.
Mér haföi ekki veriö ljóst áöur,
aö ég gæti talaö svona sannfær-
andi og ég held, aö þaö hafi komið
svolltiö hik á hann.
— Ég ætla aö flýta mér til
sklðaskálans. Mér þykir leitt, ef
ég hefi truflað yöur, af einhverri
ástæðu, sem ég skil ekki.
Hann reyndi ekki aö tefja
frekar fyrir mér og ég gekk hægt
áfram, reyndi aö stilla mig, en
haföi mesta löngun til aö taka til
fótanna, sem lengst I burtu frá
Emory Ault. Ég haföi aldrei áöur
oröiö vör viö slikan ótta. Slöasta
spölinn réö ég ekkert viö mig, ég
þaut I gegnum garöinn og Clay
'Davidson hlýtur að hafa séð til
mln, þvl aö hann var búinn aö
opna dyrnar, þegar ég kom aö
þeim. Ég féll næstum I arma hans
og hann greip um mig, til aö ég
dytti ekki.
Þaö er engu likara en aö úlfar
séu á hælununr á þér, sagöi hapn.
— Þaö voru ekki úlfar, heldur
grimmur skógarbjöm. Ég hitti
einmitt þennan ógnvekjandi
Framhald á bls. 46
42 VIKAN I.TBL.