Vikan - 03.01.1974, Blaðsíða 13

1

m 11
V* \ V * +■ -&cid
gar&inn. Ég hringdi dyrabjöllunni
og þa& leiö ekki á löngu þar til
Eva Bergaker opnaöi dyrnar.
— Jæja, þér eruö ungi læknir-
inn, sem viö hittum i gær, sagöi
hún.
— Ég hafði áhyggjur af dóttur
yöar, þaö er ekki rétt aö gera lltiö
úr þvl, ef fólk fær taugaáfall.
Hún opna&i upp á gátt.
— Þér þurfið ekki aö hafa
áhyggjur af henni, þaö er allt i
lagi. Viljiö þér ekki koma inn?
Hún vlsaði leiöina gegnum and-
dyriö inn I stóra stofu. Vetrarsólin
var lágt á lofti og skein inn um
stóra gluggana. Húsgögnin voru
slitin, niöurnídd, eins og húsiö
sjálft. — Viö erum rétt nýfluttar
hingaö, sagöi frú Bergaker, — viö
erum ekki búnar aö koma okkur i
lag. Þaö er margt aö gera. Hús-
gögnin min eru ennþá fyrir aust-
an. En hér getum viö verið i friöi
fyrir forvitnum nágrönnum. Ég
vona aö Kari kunni vel viö sig
hérna.
Mér leið heldur ónótalega.
— Ég ætla aö sækja Kari, sagöi
hún svo.
— Þess gerist ekki þörf, ég ætí-
aöi aöeins aö spyrja ulh liöan
hennar. Hún brosti, svolítiö tví-
ræöu brosi.
— Mig langar nú samt til, að
þér talið viö Kari, svo þér getið
sjálfur séö að henni liöur vel.
Þess utan hefur Kari gott af þvi
ab tala viö fólk, tala viö einhverja
aöra en mig.
En hún ger&i sig ekki llklega til
aö sækja dótturina. — Ég hefi á
tilfinningunni að okkur muni
geöjast vel að yður, hélt hún á-
fram. — Ég finn þaö alltaf á mér,
hvenær óhætt er aö treysta fólki.
Þaö er ákaflega_ fallegt af yöur,
aö bera þessa ' umhyggju fyrir
Kari. Hún þagði, en svo sagöi hún
skyndilega: —Eruö þér kvæntur?
— Nei. Ég varö undrandi yfir
spurningu hennar.
— Þér- eruö hissa á þvi, að ég
skuli spyrja að þessu. Þér megiö
ómögulega halda að ég sé að ráð-
gera brúökaup dóttur minnar.
Kari getur aldrei gift sig, en ég
vildi óska aö hún eignaðist ungan
vin. Ég hefi það á tilfinningunni,
aö hana langi til aö tala viö ungt
fólk, — sérstaklega fólk, sem gæti
skilið hana, skiliö hvernig lffi
hennar er háttaö.
Ég var dálltiö miöur min yfir
því hvernig samtaliö hafði
æxlazt.
— Hvað er aö Kari? spuröi ég.
Frú Bergaker hikaði, ábur en
hún svaraði: — Stundum hagar
hún sér einkennilega, hún á það
til að taka upp á undarlegum
hlutum, sagöi hún svo. — Sjáið
þér bara hvaö hún ger&i i gær —
hljóp beint út á götuna og heföi
getað orðið undir bil. Svo á hún
þaö tH að ganga fram og aftur um
húsiö^n nokkurs takmarks. Ég á
stundum erfitt meö aö finna hana.
En hún verður alltaf róleg, þegar
ég tala viö hana. Hún vill vera
frjáls, þolir ekki aö vera bundin.
Hún horföi á eitthvaö úti i garö-
inum. Þarna er hún úti i garö-
inum, sagöi hún. — Þér ættuö aö
tala við hana.
Þegar ég gekk að dyrunum Ilt i
garðinn, sagöi hún: — Komiö þér
svo inn til aö fá kaffisopa og
smakka á jólabakstrinum, viö
höfum litiö boröað sjálfar af kök-
unum.
Kari stóö viö bilinn minn. Þeg-
ar ég gekk til hennar, sá ég a& hún
var mjög lik móöur sinni. — Kom-
iö þér sælar, sagöi ég. Hún virtist
ekki vera neitt hissa á þvi aö sjá
mig.
— Mér datt I hug, aö llta inn til
aö sjá hvernig yöur liði, eftir
þetta atvik i gær.
— Þakka y&ur fyrir, mér liður
ágætlega.
— Já, sagði ég, — ég er feginn
aö heyra þaö. Þér lltiö líka ljóm-
andi vel út.
Samtalið virtist ætla að lognast
út meö þessu, en mig langaöi til
a& kynnast henni betur. — Þér er-
uö nýfluttar hingaö?
— Já, sagöi hún.
Ég leit i kringum mig. Garður-
inn var greinilega i megnustu ó-
hiröu. Eins og oft vil veröa á þess-
um slóöum, snjóar ekki neitt aö
ráöi fyrr en eftir nýár, ef þá festir
snjó á annaö borö. Ég velti þvi
fyrir mér, hverju ég ætti aö
brydda upp á.
En þegar ég sneri mér viö,
brosti hún, elskulegu brosi.
— Já, þetta er ljóttað sjá, finnst
yðui- þaö ekki?
— Þaö ætti aö vera auövelt aö
lagfæra þaö. Viljiö þér ekki sýna
Framheld á bls. 14
l.TBL. VIKAN 13