Vikan - 03.01.1974, Blaðsíða 16

Framhaldssaga eftir Phyllis A. VWtney.
Hrævareldur
2. hluti.
Það var langt frá því, að ég hefði unnið
bróður minum gagn: ég hafði jafnvel
gert Julian McCabe mér
óvinveittan...Það gat verið, að ég sjálf
væri i bráðri hættu.
. Tvennar dyr voru á ganginum.
baft sem innar var, sneru út aft
brunnu trjánum. Þaö var stórt
herbergi, sem Shan haffti og hún
flýtti sér inn um dyrnar og lokafti
á eftir Sér.
Julian sagfti ekkert vift þvi.
Hann snefi sér aft dyrunum á þvi
herbergi, sem var yfir aftaldyr-
unum. — Adria, megum vift koma
inn?
Þaft var alger þögn stundar-
korn, en svo kom telpan til dyra
og virti okkur fyrir sér, meft
þessum stóru augum,' sem ég
haffti séft full af tárum, rétt áftur.
Hún var hætt aft gráta, en augna-
ráftift, sem hún sendi föftur sinum,
var ekki vingjarnlegt. Hún leit
lika meft tortryggni á mig. Þaft
var augljóst, aft Shan haffti ekki
mælt meft þvi, aö hún tæki mark á
mér.
— Llftur þér betur, vina min?.
sagfti Julian. — Þetta er ungfrú
Earle. Hún ætlár aft vinna I skifta-
skálanum og ég er aft sýna henni
húsift okkar. Mégum vift koma inn
til þin? .
Adria var aft lagá til ljjá sér.
Hún var búin aft taka upp úr
töskunum og fötin lágu á vfft og
dreif I þessu skemmtilega her-
bergi. Þegar ég leit I kringum
mig, sá ég stóra gula köttinn, sem
lá ófan á miftju rúminu og glennti
upp gular glyrnurnar I áttina til
min.
— Þetta er Cinnabar, sagöi
Adria og gekk aft rúminu, til aft
strjúka kettinum.
— Ég hef hitt hann áöur, sagfti
ég.. — En hann virftist ekki vera
hrifinn af mér.
— Þetta ér ekki hann, þaft er
hún, sagfti Adria og leit á föftur
sinn.
\ Eg sá aft hann kiprafti saman
munnihn, eins og hann væri aft
reyna aö sitja á sér.
— Vertu ekki meö þessa vit-
leysu, barn. bú veizt vel, aft þetta
er högni.
Adria klappafti kettinúm. —
Mamma átti Cinnabar.
Mér leiö hálf ónotalega og ég
horffti til skiptis á barnift og kött-
inn, en svo hrökk ég illilega vift,
þvi aft mér varft litift á litla tré-
styttu á kommóftunni. I töskunni
minni, sem ég var ekki búinn aft
taka upp úr, var sams konar tré-
skurftarmynd, svo mér var ljóst,
hver haffti skorift þessa út.
Stuart haföi gefift mér styttuna,
þegar hann var sextán ára og þá
var aft koma I ljós aö hann var
sérstaklega laginn vift aft skera I
tré. En þessi trémynd vár nýlega
gerft, þvi aft hún var mun betri en
min. Báftar voru myndirnar af
skiftamanni, svo þaft fór ekki á
milli mála, hver haffti gefift Adriu
styttuna.
Adria sá aft ég var aft virfta
styttuna fyrir mér. Hún leit ekki á
föftur sinn og ég fann aft einhver
spenna var I loftinu milli þeirrá.
— Er hún ekki falleg? spurfti
telpan.
— Jú, vissulega, sagfti ég og tók
vift styttunni og sneri henni i^illi
handanna. Ég leit svo á Julian og
sá, aft munnsvipur hans var
ennþá hörkulegri. Adria sá þaft
lika og hélt ótrauft áfram.
Ég veit, aft þú sagftir mér aft
leggja þessa styttu til hliftar,
pabbi. En ég gat þaft ekki, hún er
svo falleg. Og Stuart gerfti aldrei
neitt af sér. Hann gat þaft ekki,
vegna þess, vegna...
Hún þagnafti skyndilega og I
þögninni skynjafti ég spennuna
milli féftgininna.
— Vift ræftum þaft ekki frekar,
sagfti Julian hryssingslega, svo
hélt hann áfram og var mýkri i
máli. — Ég veit aft þiö Stuart
voruft góftir vinir, Adria, en ég vil
ekki aft þú látir þaft sem skeöi,
hafa svona mikil áhrif á þig og
takir svona nærri þér, aft sann-
leikurinn verfti leiddur I ljós.
Ef hann hefir ætlaö sér, aö hafa
áhrif á telpuna, þá mistókst
honum þaft greinilega. Hún leit
vonleysislega á fööur sinn. Hún
vissi aft hann hélt, aft hún heffti ýtt
stólnum og þaft hélt hún lika. Ég
varft aö leggja orft I belg.
— Þá trúift þér þvl raunveru-
lega, aft Stuart Parrish sé sekur?
spurfti ég Julian
Hann horffti undrandi á mig, en
breytti fljótlega um svip.
— Ég trúi aldrei á tilviljunar-
kenndar slúftursögur, ungfrú
Earle. Ég reikna heldur ekki meft
þvi, aft þér hafift áhuga á þessu
.máli.
Frá hans sjónarhóli,. átti ég
sjálfsagt skilift þetta svar hans,
en ég gafst samt ekki upp. — Ég
hefi lesift um þetta I blöftunum,
sagfti ég. -v. Ég get ekki, aö þvi
gert, aft ég hefi lesift mikift um
þetta mál.
Andúft hans á þessum
spurningum var greinileg. — Ég
ætla ekki aft trufla þig lengur,
Adria, sagfti hann og benti mér aft
koma. Hann. fylgdi mér niftur
hringstigann og þegar vift komum
niftur, opnafti hann dyrnar, sem
lágu beint út. r ,
— Ég þakka yöur fyrir
skemmtunina, sagfti ég lágt.
Hann leit yfir höfuft mér, svo ég
sá ekki rétt vel munnsvip hans. —
Þaft er ekkert aft þakka, ungfrú
Earle. Ef þér gangift hérna
megin, þá finnift þér fljótlega stig,
sem liggur meftfram læknum á
kafla. Ef þér farift þann st{g, þá
komiö þér fljótlega aft sklöa-
skálanum. Akbrautin er töluvert
lengri.
Ég heyrfti þegar hann skeliti
hurftinni aft baki mér. Ég gekk
hugsandi eftir stignum, án þess
áft lita I kringum mig. Ef Adria
haffti raunverulega ýtt hjóla-
stólnum, þá gæti hun borift vitni
meft Stuart, þar sem hún var viss
um aft hann var saklaus. Hvaft gat
þaft verift, sem kom Julian til aft
halda þaft mótsetta?
Vift beygju á veginum, þar sem
skiftaskálinn kom I ljós, rakst ég á
mann. Hann sneri vift mér baki og
hállafti sér upp aft tré og virtist
vera aft athuga bakhlift skifta,-
skálans. Ég tók fyrst eftir stóru
höffti hans og sterklegum öxlum.
Hann var I skinnjakka, brúnum
flauelsbuxum og meft alpahatt
meö rauftri fjööur. Ég héít aft
þetta værieinn af gestum i skifta-
skálanum.
— Góöan dag, sagfti ég.
Hann sneri sér hægt vift og
virtist ekkert undrandi yfir þvi aft
sjá mig. Hann leit úr fyrir aft, vera
um sextugt og var mjög myndar-
legur maftur. Mér fannst sem
hann væri á verfti. Svo lyfti hann
brúnum.
— Hvaftan ber yöur aft? spúrfti
hann. - Hvérnig ko.must þór
hingaö? Og þarna heyrfti ég i
fyrsta sinn þessa rödd, sem átti
eftir aft fylgja mér, jafnvel I
draumi, um langa hríft.
Ég gapti af undruu, þegar þessi
ókunni maftur ávarpafti mig svo
ruddalega, þegar ég.var aft stytta
mér leift frá Greystones til skifta-
skálans. Mér var vel ljóst, aft
þetta var enginn annar en Emory
Ault, ráftsmafturinn á Grey-
stones.
— Þér hljótift aft .vera herra
Ault, sagfti ég.,— Ég er aft koma
frá Greystones, herra McCabe
var aft sýna mér húsift. Ég heiti
Linda Earle og ég á aft vinrta vift
gestamóttöku I skiftaskálanum.
— Gestamóttöku? Þaft var
háftshreimur i rödd hans.
—- Já. Herra Davidsön leyffti
mér áft skofta mig um. Hann sagfti
mér aft segja yftur þaft, ef þér
hefftuft eitthvaft vift þaft aft
athuga. ...
Vanþóknun hans var mjög
greinileg og mér datt i hug, hvort
ég myndigeta gert eitthvaft, til aft
mildá skap hans.
— Ég hefi heyrt um yftur talaft,
sagfti ég glaftlega. — Allir vita, aft
þéf kennduft Julian MeCabe á
skiftum. Ég reikna lika meft, aft
þér hafift haft hönd I bagga meft
þjálfun Stuarts Parrish. Yftur
hlýtur þá aft vera lagift aft skapa
meistara. ,
. — Parrish! urrafti hann illsku-
íega. — Þaft var nú einungis tiina-
sóun.
Ég fór ekkf i grafgötur um þaft,
aft þessi maftur var bókstaflega
óvinur bróftur mlns og aft ég yrfti
aft vera varkár I samskiptum vift
hann. Þegar ég gekk framfijá
honum, sneri hann sér vift og gekk
vift hlift mér óg ég sá aft hann
stakk vift. Stuart haffti sagt mér,
aft þessi helta stafafti af þvi, aft
hann slasaftist fyrr mörgum
árum i skiftabrekkú. .
— Mér er ekki ljóst hvaft þér
hafift i huga, sagfti hann hörku-
lega, —en égráftlegg yftur aft fara
varlega. Þaft er eins gott fyrir
yftúr aft reyna ekki neinar
kúnstir. Skiljiö þér þaft?
Mér var auövitaft ljóst hvaft
hann átti vift, og mér var llka
ljóst, aö þetta gat verift hættu-
legur maöur. Ég vissi nú, aft hann
vissi mætavel hver ég var, en
hvernig hann haffti komizt aft þvi,
var mér hlutlin ráögát,a. Hann
myndi Hka, án efa, segja Julian
McCabe frá þvi. Nema þá, aft
hann væri ekki alveg viss, nema
ég gæti gert eitthvaft til aft slá
ryki. I augu hans.
— Ég veit ekki hvaft þér eigiö
vift, sagöi eg. — Ég er ekki aft
Framhald á bls. 42
16 VIKAN l.TBL.