Vikan - 03.01.1974, Blaðsíða 47

— Ef þú vilt ekki tala viö hann i
kvöld... hóf hann máls.
Ég hristi höfuðið. — Að sjálf-
sögðu skal ég koma niöur.
Clay gekk á undan mér eftir
ganginum, en áður en viö komum
fram á stigabrúnina, bað ég hann
að hinkra við.
— Fannstu köttinn?
— Köttinn? Hann lei.t i kringum
,sig-
— Já... Cinnabar. Hann lá á
rúminu minu, þegar ég kom upp.
Það hefur einhver látiö hann inn
til 'min. Ég lokaði dyrunum, áður
en ég fúr niður I kvöld, en kött-
urinn var þar samt.
Clay varö svolitið vingjarn-
legri, eins og hann væri að afsaka
köttinn. — Það hefur verið Shan.
Hún var með hann, þegar hún
kom. Mér þykir fyrir þvi: Það er
erfitt aö átta sig á duttlungum
hennar. Margot átti þennan kött
og hann er hálf villtur. Ég vona að
þú hafir ekki snert hann.
— Ég var búin aö hitta þetta
kvikindi tvisvar áður, sagði ég, —
og ég myndi aldrei láta mér detta
i hug að snerta hann. Ég er
annars kattavinur, en ég benti
Cinnabar einfaldlega á dyrnar og
hann hlýddi.
Ég reyni aö finna hann og láta
Tiann út, sagði Clay og hljóp niður
stigann, eins og hann vildi foröast
meiri umræður um köttinn.
Ég flýtti mér ekki niöur og i
speglinum sá ég kulnandi glæð-
urnar i arninum og Julian, sem
stóö fyrir framan. Nú var þessu
snúið við, áður var það hann, sem
horföi á mig frá stiganum. Julian
sneri nú baki við mér og það var
eitthvað vonleysislegt viö bak-
svipinn, sem snerti mig.
Þegar ég snerti olnboga hans,
vissi ég aöhann skynjaði nærveru
mina, þó að hann sneri sér ekki
strax aö mér.
— Þér vilduö tala við mig?
sagði ég.
Hann hélt áfram að virða fyrir
sér kulnandi glæðurnar, eins og
hann byggist við svari þaðan.
Þegar hann loksins tók til máls,
sagði hánn hikandi: — Viljið þér
boröa meö okkur hádegisverð á
Greystones á morgun, ungfrú
Earle?
Þetta var sannarlega það
siðasta sem ég haföi búizt viö og
ég skildi þetta ekki strax. Þegar
ég hikaði með svariö, sneri hann
sér aö mér og sagöi-með biöjandi
•rödd:
— Geriö þér það fyrir mig. Ég
veit að yður finnst viö vera furðu-
leg fjölskylda, en við höfum átt
erfiða tima. Þér voruð svo góð viö
Adriu i dag og virtust skilja hana.
Það er ekkert annaö, sem mér
finnst skipta máli. Ég hefi verið i
vandræðum með dóttur mina, hef
alls ekki vitaö hvernig ég á að
haga mér gagnvart henni. Ef þér
verðið hér einhvern tima, gæti
verið, að þér heföuö tlma til aö
kynnast henni. Hún er mjög ein-
mana barn.. og systir mln... Hann
þagnaöi.
1 aringlóðinni virtust augu hans
alveg svört og þaö var sorgar-
svipur á ásjónu hans. Ég gleymdi
þvl i bili, aö þetta. var Julian
McCabe. Hann hafði misst ást-
rika eiginkonu og hann hafði
verulegar áhyggjur af dóttur
sinni. Ég fann til með honum. Hvi
skyldi eg ekki reyna að hjálpa
honum? Ég var samt hikandi.
— Ég get ekki séö að ég sé fær
um að hjálpa henni, sagöi ég. —
Ég held aö Shan sé nú þegar búin
aö snúa henni gegn mér.
— Þér verðið að fyrirgefa
henni. Hún elskar Adriu, en ég
held að hún sé ekki alltaf heppi-
legur uppalandi. En ég vil ekki
særa Shan.
— Getur ekki verið, aö þér
særið Adriu meira? sagði ég lágt.
Kvalasvipurinn I augum hans
varð ennþá dýpri. — Ég reyni að
gera það sem ég held að sé bezt
fyrir hana. En þaö er ekki auö-
velt. Þegar ég viröi hana fyrir
mér...
Hann þagnaði, en ég vissi hvað
hann átti við. Þegar hann horfði á
Adriu, sá hann Margot fyrir sér...
látna. Ég fann til með telpunni og
vorkenndi honum. En ég varð að
hugsa um Stuart, fyrst og fremst,
og sannleikurinn, hver sem hann
var, varö að koma i ljós.
— Að sjálfsögöu vil ég koma,
sagði ég.
Hann brosti alvörubrosi og ég
fann til sektar, vegnp þess að
hann vissi ekki hver ég var, hann
haföi enga hugmynd um að hann
væri að hleypa óvini inn á heimili
sitt. Mig langaöi sannarlega ekki
til að vera óvinur hans, en þvi
varð ekki breytt, ég varð að
hugsa um Stuart.
— Þakka þér fyrir, Linda,
sagöi hann og rétti mér höndina.
Ég tók I hönd hans og reyndi að
minnast þess hver hann var.
Þetta var maöurinn, sem gat
eyöilagt lif bróður mins eða
bjargaö þvi. Ég mátti ekki láta
töfrandi framkomu hans hafa
áhrif á mig. Ég varö að vera
ómóttækileg. En þegar hann
hélt hönd minni I heitum lófa
sér, var ég ekki svo viss um að
mér tækist það.
Þegar hann losaði hönd mina,
gekk ég aö stiganum. Þegar ég
var komin inn til min, flýtti ég
mér að hátta. Svo fór ég i slopp
yfir náttfötin og tók það sem eftir
var upp úr töskunum, þar á meðal
tréskurðarmyndina af skiöa-
manninum, sem Stuart hafði
gefið mér. Ég setti hana á snyrti-
borðiö og virti hana vel fyrir mér,
var að hugsa um að hafa hana
þarna upp á punt, en svo datt mér
i hug, að það væri kannski ekki
vert, svo ég setti hana aftur ofan I
töskuna. Stytturnar voru of llkar,
þessi og sú sem hann hafði gefiö
Adriu. Það. gat borið að mér
böndin.
Þegar ég lagðist út af, haföi ég
ekkert annaö en Stuart I huga og
bak við þær hugsanir leyndist
óttinn. Ég reyndi af alefli að lita
björtum augum á framtiðina.
Ég fann lyktina af reyknum og
heyrði brakiö i eldinum. Þáð var
vetur og'gluggarnir lokáöir. Eitt-
hvaö vakti mig, ég vissi ekki hvað
það var. Ég stökk fram úr rúminu
og hljóp berfætt fram á kaldan
ganginn. Innst á ganginum var
eldurinn I algleymingi. Herbergi
móður minnar var þar, her-
bergið, sem hún og stjúpi minn
sváfu i. Mér var ljóst, að ég varð
að fara og berja að dyrum hjá
þeim, en ég var óttaslegin.
Ég sneri mér þvi að herbergi
bróður mins. Það tók aðeins
andartak, að vekja hann og koma
honum út úr herberginu. Hann
ætlaöi að hlaupa að herbergi for-
eldra okkar, en ég hélt honum til
baka. Við öskruðum bæði, eins og
við höfðum mátt til. Ég veit ekki
hvort þau heyrðu til okkar, en ég
dró Stuart niöur stigann og út um
aðaldyrnar. Ég man ekki hvað
svo skeði.
Foreldrar okkar fundust rétt
hjá dyrunum á herbergi sinu, en
þar höfðu þau kafnaö. Eldurinn
brauzt svo fram á ganginn, svo
þeim var algerlega varnað út-
göngu. Liklega hefði ég getað
bjargað þeim, ef ég hefði farið
fyrst til þeirra, en þaö sagöi
ég engum. Ég fékk mikiö lof fyrir
að bjarga bróður minum og
Stuart hallaði sér að mér einni,
niðurbrotinn af sorg. Allt hans
öryggi var horfið með eldinum.
Samvizkubitiö varð mér erfitt, en
ég reyndi að bæta fyrir allt, með
þvi aö gera það sem mér var
unnt, fyrir Stuart. Að likindum
geröi ég of mikiö af þvi, að annast
hann, vegna þess að ég var alltaf
við hendina, til að takast á við
erfiðleika hans. Nú var Stuart i
meiri hættu en nokkru sinni fyrr
og það var vafasamt hvort ég yrði
fær um að hjálpa honum.
Ég bylti mér I rúminu, en þessi
vökumartröð var alveg að gera
útaf við mig. Samt sofnaöi ég að
lokum.
Ég hrökk upp um miðja nótt.
Ég heyrði ekkert, en þögnin lá á
mér, eins og mara. Ég lá kyrr um
stund og skildi ekki hvers vegna
mér var svo hrollkalt. En ekkert
skeði og hjartslátturinn rénaði.
Þegar ég var að sofna, mundi ég
eftir vikuritinu i töskunni minni,
svo ég glaðvaknaöi og ákvað að
lesa það aftur.
Það var dagsett nokkrum
mánuðum áður og á kápusiðunni
var mynd af Julian McCabe og
yfir henni stóð: „Harmleikurinn
á Greystones”. Myndin af Julian
var mjög lik styttunum, sem
Stuart haföi skoriö i tré.
Ég fletti blaðinu og fann strax
greinina, enda hafði ég oft lesið
hana. Fyrsta myndin var af
Greystones, tekin þaðan, sem
turninn kom vel i ljós. Þaö voru
fleiri myndir af Julian og tvær
myndir af Margot, konu hans, —
önnur var greinilega tekin á
myndastofu, en hitt var augna-
bliksmynd, tekin I Loveland, ári
yrir slysið. A þeirri var hún að
hlæja framan I mann, sem sneri
baki i myndavélina. Mér sýndist
það ekki vera Julian, en myndin
af henni var góð. Stutt, ljóst hár,
liöaðist um vanga hennar og enni.
Augun voru stór og bliðleg, svo
það var erfitt aö hugsa sér svon„
blfðlega konu verða harða og óbil-
gjarna. Mér var vel ljóst, hve
mikið hann heföi elskað þessa
konu og tekiö nærri sér, þegar
hún varö örkumla.
Þarna var llka ein mynd af
Adriu, sem llkavar á skiðum, en
engin mynd af Shan. Kannski
voru vatnadisir hræddar við
myndavélar. Þarna var lika
augnabliksmynd af Stuart og
slðast ein mynd af Emory Ault,
sem var aö veifa ljósmynd-
aranum frá sér.
En það var greinin sjálf, sem ég
hafði meiri áhuga á. Ég hafði að
visu lesið hana oft áður, en nú las
ég hana með allt ööru hugarfari,
vegna þess, að nú var ég búin að
hitta allt fólkið, nema Margot. Ég
las hana lika meö forvitni.
Greinarhöfundur hafði ekki
talaðu um þaö, sem ég vissi nú að
voru staöreyndir. Julian var
hetjan og það kom mjög skýrt
fram.
Stuart var að visu ekki stimpl-
aöur glæpamaöur. Myndin af
Shan var ekki raunveruleg, það
var rétt minnst á hana. Þaö voru
nokkuð trúverðugar lýsingar, en
nú vissi ég að þær voru ekki alls
kostar réttar. Til dæmis fékk
maður alls ekki sennilega mynd
af Margot McCabe. Þaö var eig-
inlega lauslega talað um, að hún
heföi verið dáð og dekruö i lifanda
llfi, en hefði orðið bitur og erfið I
lund, eftir að hún hafði veriö
hlekkjuð við hjólastólinn.
Þegar ég var búin aö lesa
greinina vel og vandlega, gáði ég
að nafni blaðamannsins, en hafði
á tilfinningunni aö það væri leyni-
nafn. Ég var eiginlega alveg viss
um, að enginn annar en Clay
Davidson, hefði getaö skrifað
þessa grein.
Ég furðaöi mig nokkuð á bitur-
leikanum, sem kom I ljós, þegar
hann talaði um Margot og ég var
llka hissa á þvi, hve vandlega var
farið I kringum að minnast á
Shan. Ég minntist nú augnaráðs-
ins, sem hann hafði sent henni
fyrr um kvöldið. Þetta var allt
nokkuð skrýtið. Ég fór lika að
hugleiða, hvort Julian hefði lesið
þessa grein, hvort hann vissi hver
hefði skrifað hana og hvernig
honum hefði orðið viö lesturinn.
Clay var mér ráðgáta'. Ég varð
að reyna að komast að þvi sem
fyrst, hvert samband hans var við
McCabe fjölskylduna og hvaö
hann hugsaði um Stuart. En ég
gatekki ráöiöneittfram úr þessu.
Ég leit á klukkuna, hún var orðin
fjögur, svo það var eins gott fyrir
mig, aö reyna að sofna. En þegar
ég rétti út höndina, til að slökkva
á lampanum, var drepið létt á dyr
hjá mér. Það gat ekki veriö neinn
mér vinveittur, sem drap á dyr
um þetta leyti nætur. Aftur var
barið.
Ég fór út úr rúminu, klæddi mig
I slopp og inniskó og gekk til dyra.
— Hver er þar? spurði ég, lágum
rómi.
— Þaö er Clay.
Ég opnaöi dyrnar, en ég hafði
sett öryggiskeðju fyrir um kvöld-
ið, svo það opnaðist aöeins um
rifu.
Framhaldi næsta blaði
l.TBL. VIKAN 47