Vikan - 03.01.1974, Blaðsíða 46

HRÆVARELDUR
Emory Ault. Hann... geröi mig
reglulega hrædda.
Þaö var greinilegt, aö áhugi
Clays var vakinn, en hann vildi
ekki láta bera á því. Hann sneri
upp á skeggiö. — Taktu þvl ró-
lega. Hann er geövondur, en tæp-
lega hættulegur. Hvaö geröi
hann... rak hann þig út af landar-
eigninni?
Ég var farin aö jafna mig og ég
þoröi ekki aö segja honum sann-
leikann. En ég haföi mikla þörf
fyrir aö tala viö einhvern til aö
losa um spennuna.
Sklöafólkiö var nú aö tinast inn
aö arineldinum. Ég gekk rólega
um meöal þeirra. I nokkra
klukkutlma var ég búin aö eiga
von á þvl, aö hringt'yröi frá aöal-
byggingunni, jafnvel aö Julian
kæmi I eigin persónu, til aö kryf ja
mig sagna, en ekkert því llkt
skeöi. Emory Ault haföi þá ekki
gert neitt i málinu. Mér leiö ónot-
alega vegna þessa hlutverks
mlns, þaö var ekki þægilegt, aö
hafa þaö á tilfinningunni, aö vera
oröin flækt I lygavef. Hvernig átti
ég aö vita, hvort ég væri aö gera
þaö rétta?
Viö miödegisveröinn satum viö
Clay viö lltiö hornborö. Viö
höföum ekki haft neinn tíma til
samræðna, vegna þess aö hann
var á eilifum þönum til aö llta
eftir. Ég haföi hitt flesta gestina,
sem voru vel menntaö og
skemmtilegt fólk. Þar sem þetta
var lltiö einkafyrirtæki, var engin
sérstök vlnstúka þarna, svo and-
rúmsloftiö var heimilislegra, en á
stórum hótelum. Ostafondu stóð I
stórum potti á rafmagnshitagrind
og gestunum fannst ábyggilega
gaman að þvl að stinga brauð-
bitum I heita hræruna meö
löngum göfflum. Samtaliö snerist
eingöngu um sklöi og sklöalþrótt-
ina. Þetta voru góölátlegar sam-
ræöur um sklöakennsíu og
samanburöur á hinum ýmsu
tæknilegu hliöum Iþróttarinnar.
Þegar ég heyröi daufa gitar-
tóna, sneri ég mér viö, til aö sjá
hver væri aö spila. Þaö var Shan
McCabe, sem sat viö arininn. Hún
haföi strokið slöa háriö aftur með
höföinu og hallaöi sér yfir
gltarinn. Hún var I siöum kjól úr
grænu silki, meö gulllitaö band
um mittið og langa festi úr raf-
perlum um hálsinn.
Konan I rauöu peysunni, sem ég
haföi veriö að tala viö, sagöi glaö-
lega. —.0, þetta er skemmtilegt!
Shan hefur ekki veriö neitt hjá
okkur I þetta sinn. Þegar hún er I
góöu skaöi, þá spilar hún mjög vel
og er svo skemmtileg. Hlustiö.
Shan hóf nú söng sinn, beindi
allri athygli sinni aö gltarnum, og
þaö var ljóst, aö hún hafði mikiö
dálæti á þvf hljóöfæri. Hún virtist
ekki taka eftir þvl, aö flestir gest-
irnir færöu stóla slna nær, þannig
aö þeir mynduöu hring um hana.
Hún heföi eins getaö veriö ein I
stofunni, rödd hennar var
kristalstær.
Ég hélt mig við arininn, bak viö
fólkiö, sem sat þarna I hring. Ég
sá höfuö þeirra og horföi inn I
stóran spegil I gylltum ramma,
sem hékk á veggnum viö stigann.
Þannig sá ég Shan eiginlega frá
tveim hliðum og ég virti fyrir mér
fagurlega mótaðan vangasvip
hennar, þegar hún lyfti höfðinu og
lokaöi augunum.
Þegar hún lauk viö lagiö, létu
gestirnir þinilega I ljós ánægju
sina, og þeir, sem virtust þekkja
hana, fóru aö kalla til hennar nöfn
á söngvum, sem þeir vildú aö hún
syngi. Hún brosti til þeirra, en
festi ekki augun á neinum sér-
stökum og fór að leika „Where
Have All The Flowers Gone?” Nú
tóku allir undir og áöur en varöi
fylltu tónarnir stofuna.
Ég sá aö Clay stóö viö dyrnar
inn I boröstofuna og hann hafði
ekki augun af Shan. Það var svo
mikil hrifning augnaráði hans, að
ég beindi allri athygli minni að
honum. Ég fór að velta þvl fyrir
mér, hvort samband væri á milli
þeirra. Svo horföi ég aftur I speg-
ilinn. Þá sá ég mann, sem hafði
komiö niöur stigann og stóð viö
neösta þrepiö, þar sem hann gat
virt Shan fyrir sér. Það var Julian
McCabe, — Julian, sem yfirleitt
aldrei kom á þessar samkomur,
eftir því sem Clay haföi sagt mér.
Mér brá viö aö sjá hann. Haföi
Emory talað við hann? Hafði
Julian komiö til aö tala við mig?
En hann hreyföi sig ekki einu
sinni I áttina til min.
Julian tók ekki undir sönginn,
hann geröi ekki neitt, sem beindi
athygli gestanna að honum, Hann
;stóö kyrr við stigann og hlustaöi.
Ég haföi þaö á tilfinningunni, aö
hann félli ekki vel inn I þetta
umhverfi. Ég sá hann fyrir mér i
skíðabrekkunum, þar átti hann
heima, þar gat hann tekizt á viö
náttúruöflin. Ég haföi það á til-
finningunni, aö slikt væri honum
eðlilegt, ekki síöur sem manni en
skíöakappa. Mér fannst eiginlega
óþægilegt, að grlpa mig I að reyna
aö sálgreina hann — mér var
fyllilega ljós sú hætta, sem ég var
búin að koma mér I.
Julian sneri höföinu og horföi
nú beint á mig I speglinum. Hann
hélt augnaráði minu föstu um
stund, en svo leit ég undan, flutti
mig úr sjónmáli. Ég gat aö visu
ekki skilgreint þetta augnaráö
hans, né heldur þau áhrif sem þaö
haföi á mig, en einhver ótti settist
aö mér. Julian var óvinur okkar
Stuarts.... og ég mátti ekki láta
mér veröa á aö hugsa til hans
öðruvisi en með tortryggni. En
hvort sem mér likaði betur eöa
verr, þá voru einhverjir ósýni-
legir þræöir á milli okkar.... Var
þaö aödáun... óvild... eöa hvaö?
Ég reyndi aö hrinda þessu frá
mér... reyndi aö hugsa ekki um
þaö.
Þegar Shan hafði leikiö á
gltarinn og sungiö um stund, stóö
hún upp og hvarf, jafn hljóölega
og hún haföi komiö. Enginn
reyndi til aö hefta för hennar eöa
aö tala viö hana. Ég sá mér færi
til aö skjótast gegnum stofuna til
Clays.
— Hún syngur ljómandi vel,
sagöi ég. — Hún er mjög sér-
kennileg manneskja.
—Skógardlsir eru alltaf sér-
kennilegar. Hún heldur sig án efa
i skóginum við lindirnar, þegar
hún er ekki sýnileg, sagöi hann
með slnu skakka brosi.
— Hún er nú dauðlegri mann-
eskja en svo, sagöi ég stuttara-
lega. — Eftir þvi sem mér fannst I
dag, þá er hún að kæfa dóttur
Julians I ást og aðdáun.
— Aðalvan'dræöi hennar eru,
aö hér eru engir skógarguðir við
hennar hæfi. Henni lætur ekki vel
að elska dauölega menn. Þess
vegna verður barniö fyrir þessu.
Hann vakti undrun mina. Mér
haföi áöur fundizt hann ósköp
raunverulegur maður, en nú var
hann orðinn eitthvaö svo draum-
kenndur.
— Þú ert skáldlegur, sagöi ég.
Nú sneri hann sér að mér og
sagöi stríönislega: — Það er
ekkert undarlegt, ég er skáld. Aö
vlsu misheppnað skáld. Já, ég er
skáld, vissirðu það ekki?
— Nei, það vissi ég ekki, sagði
ég undrandi. Þetta skýrði samt
ýmislegt. Það var sennilegt, að
skáldi dytti I hug, aö stunda svona
atvinnu, þar sem hann gæti fengið
næöi til aö skrifa og vinna fyrir
sér um leið.
— Veiztu að herra McCabe er
hérna núna? spurði ég.
— Honum virtist koma þetta á
óvart. — Hvar? Ég hefi ekki séð
hann.
Viö stóöum þar sem ekki var
hægt aö sjá stigann, svo ég dró
hann svolítið fram á gólfiö. —
Hann var þarna og virti Shan
fyrir sér fyrir stundarkorni.
En þegar viö komum nær
stiganum, var enginn þar. Ein-
hver konan kallaöi á Clay og ég
sneri mér að skyldustörfunum.
Skiðafólkið fór snemma aö hátta
og klukkan rúmlega tíu, voru allir
gestirnir komnir til herbergja
sinna I húsinu eöa I litlu kofana,
sem tilheyrðu hótelinu.
Þegar herbergin á fyrstu hæö-
inni voru oröin mannlaus, hjálp-
aöi ég Clay til aö laga til, tæma
öskubakka og setja húsgögnin á
sinn staö. Hann var ekki árenni-
legur til samræöna og ég þoröi
ekki sö spyrja hann að því, sem
mig langaöi til aö vita um Julian
og Shan. En þegar við höfðum
lokið störfum og ég var á leiö upp
stigann, kallaði hann til mln.
— Blandaðu þér sem minnst I
málefni McCabe systkinanna, þú
gætir brennt gómana.
Égleit viö. —Hvaöáttu við meö
þessu?
Nú var ekkert striönislegt við
hann. Hann virtist mjög einlægur
á svipinn. — Þú hlýtur að hafa
veriö sem ferskur andvari þarna
heima hjá þeim I dag. Reyndu að
halda I það. Ekkert þeirra, ekki
einu sinni barniö, er hreint og
beint. Láttu þau ekki gera þér
mein.
Ég skildi ekki hvað hann var að
fara. Ef eitthvert þeirra heföi
gert honum lífið leitt, hversvegna
var hann þá I þjónustu þeirra?
— Þakka þér fyrir góö ráö, ég
sé um mig, sagöi ég hressilega og
reyndi aö stappa stálinu I mig
meöan ég gekk upp stigann.
Þegar ég var komin upp, leit ég
niöur og þá stóö hann ennþá og
horfði á eftir mér, eins og að hann
heföi einhverjar áhyggjur, sem
hann gat ekkikomiöoröum aö. Ég
bauö honum aftur góöa nótt og
hélt svo áfram inn eftir gang-
inum, aö herberginu minu.
Ég var orðin reglulega þreytt
og svolitið óróleg. Þennan fyrsta
dag laumuspilsins hafði ég ekki
komizt að neinu, sem gæti orðið
Stuart til bjargar. Ég hafði vakiö
tortryggni Emory Aults og mér
fannst tíminri hlaupa frá mér. Ég
vissi ekki, hve lengi ég héldi
þessu starfi, en ég varð aö komast
að þvi rétta, áður en mái stuarts
yrði tekið fyrir.
Þaö var að sjálfsögöu dimmt I
herberginu minu, en þegar ég
snerti rofann, varð ég vör viö ein-
hverja hreyfingu. Ég varö ótta-
slegin, taugar mlnar höföu varla
meira þanþol. Það gat jafnvel
verið, að þessi voöalegi Emory
Ault sæti fyrir mér I myrkrinu.
En þegar kviknaöi á ljósinu, sá ég
stóra gula köttinn á miöju
rúminu. Hann stökk upp, þegar
ég opnaöi alveg og stóð þarna og
hvessti á mig glyrnurnar, eins og
þaö væri ég, sem væri innrásar-
aðilinn. Það var eitthvaö bogiö
viÖ, aö kötturinn skyldi vera hér.
Ég var viss um að ég haföi lokaö
dyrunum, þegar ég fór niöur.
Hann gat ekki hafa komizt inn,
nema einhver hefði opnaö fyrir
honum.... opnaö viljandi.
— Þú ert sannarlega ekki vel-
kominn gestur, Cinnabar, sagöi
ég. — Þetta er mitt herbergi og
ég held aö viö séum ekki vinir.
Hann hreyfði eyrun og rang-
hvolfdi gulum augunum, á þann
hátt, aö mér varö alls ekki um sel.
Ég benti á dyrnar og klappaöi
saman lófunum. Ég heföi aldrei
þoraö að snerta hann og sem
betur fór, geröist þess ekki þörf.
Hann stökk fram á gólfið, þaut
liölega fram á ganginn, eins og
frumskógardýr, gulur ógn-
vekjandi skuggi, sem skauzt svo
niöur stigann. Ég vonaöi aö Clay
rækist á hann þar og fleygði
honum út fyrir. Ég gat ekki skilið
hvers vegna hann haföi verið
látinn inn I herbergið mitt. Hver
sem haföi gert þaö, hlaut aö hafa
komið meö hann frá Graystones.
Gat þaö veriö Shan?
Ég var svo þreytt, að ég þráöi
aö komast I rúmiö. En áöur en ég
var byrjuð aö hátta, drap einhver
létt á dyr hjá mér og þegar ég
opnaði, stóö Clay fyrir utan.
— Mér þykir leitt að trufla þig,
sagði hann og var óvenjulega
kuldalegur. — Herra McCabe er
niöri og hann langar til aö tala viö
þig, ef þaö væri hægt.
Mér lá við köfnun og hugsaöi
þaö eitt, aö nú heföi komizt upp
um mig. Julian var ábyggilega
búinn aö komast aö þvi hver ég
var og nú yröi ég aö taka saman
dótiö mitt og fara.
Clay virti mig fyrir sér, jafn
kuldalega og rödd hans haföi
hljómaöþegarhann yrtiámig, eh
hvaö sem það var, var mér ljóst,
aö hann var'vonsvikinn.