Vikan - 24.01.1974, Síða 8

Sjúklegur ótti greip 1
ljóst, að ég var algei
Emory Aults komin -
maðurinn, sem ég tr
minnsta kosti viljan
Þaö sem á undan er gengiö:
Linda Earle haföi fengiö
atvinnu i skiöahóteli rétt hjá
Greystones, þar sem Julian
McCabe, fyrrverandi skiöakappi
bjó. Hún sótti um þessa vinnu, til
aö reyna aö sanna aö þaö væri
ekki hálfbróöir hennar, Stuart
Parrish, sem heföi myrt eigin-
konu Julians, Margot McCabe.
Sex mánuöum áöur, haföi
Margot, sem var hlekkjuö viö
hjólastól eftir biisiys, runniö eöa
veriöýtt fram af halla, sem lá frá
svölunum á herbergi hennar og
niöur á brúnina á djúpu gili, þar
sem hún beiö bana. Emory Ault,
ráösmaöurinn á Greystones,
haföi alltaf haft horn I siöu
Stuarts og nú ásakaöi hann
bróöur Lindu um moröiö á
Margot.
Lindu varö strax Ijóst, aö
Emory vissi hver hún var og þaö
vissi Clay Davidson, sem var
hótelstjóri, Ifka. Shan, systir
Julians, haföi lika horn i siöu
Lindu, en átta ára dóttir Julians,
Adria, var aftur á móti mjög
hænd aö henni og þaö er þess-
vegna, sem Julian biöur Lindu
um aö búa hjá þeim á Greystones.
Linda gerir þetta, sumpart vegna
þessaö húnvorkennir teíþunni og
sumpart til aö leita sannleikans,
Stuarts vegna.
Sföar komst Linda aö þvi, aö
Margot haföi alltaf veriö til vand-
ræöa, haföi meöal annars komizt
upp á milli Shan og Clays, sem
höföu veriö gíft. Julian haföi Ifka
haft grun um samband milli
Margot og Stuarts, en Stuart
neitaöi þvi harölega, þegar Linda
bar þaö á hann i einni heimsókn-
inni til fangelsisins. A móti vilja
sinum.veröur Linda hrifin af
Julian, en henni er Ijóst, aö hún
má engum treysta.
Fyrsta kvöldiö, scm hún á aö
dvelja næturlangt á Greystones,
skellur á blindbylur og Julian
iofar aö koma til aö sækja Lindu,
þegar hún hefur sinnt störfum
sinum i skiöaskálanum. En þegar
hún kemur út, sér hún, sér til
angurs, aö þaö er Emory Ault en
ekki Julian, sem er kominn til aö
sækja hana. Hún á fullt I fangi
meö aö fylgja honum eftir, og
hann fer meö hana heim I húsiö
sitt, til aö láta hana hvlla sig, en
þegar þau leggja aftur af staö út I
óveöriö, slftur hann sig af henni
og hún kemst viö illan leik áleiöis,
þar sem Julian finnur hana,
þegar hún er alveg aö þrotum
komin. Julian heldur aö þaö hafi
veriö hún, sem hljóp frá Emory.
Julian stumrar yfir Lindu, en hún
fer upp til sin og litur viö hjá
Adriu á leiðinni. Adria er I fasta
svefni, svo Linda fer róleg til her-
bergis sins....
Þaö var Emory Ault, en ekki
Julian, sem var kominn til aö
fylgja mér til Greystones. Ég
vissi nú hversvegna Clay haföi
' veriö svona spötzkur á svipinn.
Mig langaöi sannarlega ekki til aö
fara meö Emory Ault, en ég átti
ekki annarra kosta völ. Mér
fannst hriöarkófiö koma úr öllum
áttum og ég gat ekkert annaö en
litiö niöur og haldiö mér fast i
leöurbelti Emorys og staulast
þannig áfram,.
Okkur miöaöi lftiö á móti
storminum, en mér var ljóst, aö
Emory heföi komizt fljótar
áfram, heföi hann veriö einn á
ferö, jafnvel þótt hann væri
haltur. Ég var eiginlega lifandi
þungi, þar sem ég staulaöist á
eftir honum. I'fyrstu varö ég aö
einbeita mér að þvi aö standa i
fæturna og ná andanum. Ég
reyndi ekki einu sinni aö velta þvi
fyrir mér i hvaöa átt viö fórum.
Hávaöinn fannst mér samt
verstur. Þaö var ekki eingöngu
þyturinn I trjánum, heldur var
sogiö meö jöröinni eins og
brimgnýr.
Viö höföum barizt áfram i einar
tiu minútur, þegar ég fór aö velta
fyrir mér umhverfinu. Nú var
ekki lengur runnagróöur i
kringum okkur, aöeins hávaxin
furutré. Ég varö óttaslegin, þetta
var furuskógurinn, sem var svo
ógnvekjandi og vissan um þaö jók
á vesöld mina. Þetta var ekki
leiöin til Greystones. Viö vorum
hvorki á skógarstlgnum eöa bil-
veginum, viö vorum algerlega á
veglausu svæöi. Ég gat ekki
heldur gert mér grein fyrir i
hvaöa átt fjallið var, skiöaskálinn
eöa húsiö. Ég spyrnti þvi viö
fótum og neyddi Emory til aö
nema staöar.
— Hvert erum viö aö fara,
sagöi ég milli soganna, þvi aö þaö
snjóaöi ofan i kok á mér, um leíð
og ég opnaði munninn.
Hann hristi höfuðið, sem varla
sást fyrir lambhúshettunni.
— Ég heyri ekki til þin, öskraöi
hann. —Haltu áfram!
En ég heyröi til hans. Þaö var
ekki um annaö aö gera, en aö
fylgja honum eftir. Ef ég sleppti
þessu leöurbelti, myndi ég fljót-
lega villast i þessari ógnvekjandi
snjóveröld. Ég myndi aldrei rata
til manna.
Það var oröiö erfiöara fyrir mig
aö fylgjast meö honum, vegna
þess aö óttinn lamaöi mig. Mér
fannst lungun vera aö bresta. Þaö
sem bert var af andliti minu, var
oröiö tilfinningalaust og hendur
minar dofnar af kulda. Þá kom
einhver dökk þúst i ljós. Þaö var
litill kofi meö slútandi þaki og
ekki sást i neina glugga fyrir snjó.
Emory réöst á dyrnar og togaöi I
huröina á móti veörinu, dfo mig
svo meö sér inn I stórt herbergi,
þar sem eldurinn var kulnaður I
arninum en logaöi á tveim
kertum á arinhillunni. Ég var svo
máttlaus, að ég féll á hnjánum
inn I stofuna. Mér fannst ég heföi
næstum gleymt, hvernig þaö var
aö anda aö sér hlýju lofti.
Emory fór strax úr kulda-
úlpunni, stappaöi snjóinn af
fótunum og burstaöi af buxunum.
— Hvaö myndi veröa úr þér, ef
þú þyrftir I raun og veru aö
bjarga lifinu i reglulegum mann-
drápsbyl? Svona, komdu þér
strax úr þessum blautu fötum.
Ég hlýddi ósjálfrátt, ég var llka
hrædd um, aö hann myndi sjálfur
rlfa ipig úr fötunum, ef ég hlýddi
ekki. Hann tautaöi eitthvaö I
barm sinn, meöan hann skaraði i
eldinum og bætti á hann birki-
bútum. Ég vissi ékki, hvort hann
var aö bölsótast yfir mér eöa ein-
hverju ööru. Liklega var hann
illur út af þvi aö hafa veriö sendur
út I þetta'veöur til að sækja mig.
Ég þurfti ekki aö spyrja, hvar
viö værum stödd. Þarna voru
nokkur pör af skiðum upp viö einn
vegginn, þrúgur héngu á nagla og
á gólfinu voru fleiri tegundir af
skiöaskóm Viö einn vegginn var
hálfsmiöaöur bókaskápur, fullur
af bókum, bæöi pappirskiljum og
innbundnum bókum. Emory var
greinilega mikill lestrarhestur.
Viö hliöina á arninum var elda-
vél og fullur kassi af brenni og frá
henni lagöi lika notalegan yl.
Annars var þarna rafmagn, en nú
haföi straumurinn auövitaö
rofnaö. Þaö stóöu lika opnar dyr
inn i shyrtilegt baöherbergi.
Ég sá þetta allt, meöan ég klæddi
mig úr hllföarfötunum og settist á
koll viö arininn, þar sem ég
reyndi aö ylja mér á höndunum.
— Nuddaöu nefið á þér og
kinnarnar, en varlega samt,
skipaöi Emory. — Þig hefur samt
ekki kaliö, en þaö er nauösynlegt
aö koma blóðrásinni af staö. Ég
ætla aö hringja til hússins, til aö
segja þeim, aö viö séum komin
hingaö.
Ég fór aö jafna mig. Ha.nn vildi
mér þá ekkert illt. Hann gekk aö
slmanum og reyndi aö fá sam-
band, en þaö var greinilega til-
gangslaust....'
— Slmállnan er llklega slitin
llka, sagöi hann og skellti slmtól-
inu á.
— Hve löng leiö er heim aö
húsinu? spuröi ég.
— Fimm minútna gangur I góöu
veöri. Fimmtán mlnútur I viöbót,
8 VIKAN 4. TBL.