Vikan - 24.01.1974, Page 14

Valbrá og fæöingarblettir.
— Ég veit, að ég hefi haft val-
brá, litla a& visu, á bakinu alla
mina ævi. En um daginn fór aö
blæöa úr henni. Ég hefi liklega
klóraö eitthvaö i hana með
nöglinni, þegar ég var að klæða
mig. Ég fann ekkert til, en sá
blóð á blússunni minni. Viiduð
þér lita á þaö. Hvao er eiginlega
valbrá?
— Þaö eru dökkir blettir,
dökkbrúnir eöa ljósbrúnir, eins
konar húðæxli, venjulegast
skaðlaus. Venjulegasta tegund
þeirra eru svokallaðir fæðingar-
blettir. Þeir eru greinilegir
strax við fæðingu, litlir dökkir
blettir, en verða stærri með
árunum. Flestir haidast
óbreyttir alla ævi. Nokkrir
þykkna á kynþroskaskeiöi, en
stækka ekki úr þvf. A sumum
vaxa hár, strax frá fyrsta eöa
öðru aldursári. Þeir eru venju-
legast á andlitinu, en geta samt
verið um allan likamann. Þeir
geta orðið nokkuð stórir, en eins
og ég sagöi áður, eru þeir venju-
lega alveg skaðlausir.
Sumir koma fyrst i ljós á
unglingsárunum og eru þá
kallaðir freknur, sérstaklega ef
þeir eru á andlitinu.
— Hver er orsök þessa
bletta?
— Almennt er álitið að þetta
sé einhver truflun á frumu-
myndun i húðinni, sem sezt að á
ákveðnum blettum. En ekki er
nákvæmlega vitað, hvernig
þetta skeður.
Liturinn getur verið breyti-
legur, frá ljósbrúnum og allt
yfir i svartan lit. Yfirborð blett-
anna getur verið slétt og mjúkt
eins og húðin i kring um þá, en
svo geta þeir lika verið eins og
þykkildi, hári vaxnir og hrjúfir.
Flestir hafa einhvern eöa ein-
hverja fæðingarbletti hingað og
þangaö um likamann, sem
hvorki þeir sjálfir eöa aðrir taka
eftir. Það virðist jafnvel ganga i
erfðir i sumum ættum, og þá eru
þeir venjulega likir að lit og
lögun, mann fram af manni.
— Er hægt að gera eitthvað
við þessu, ef þess er óskað?
— Bezta aögerðin er að sjálf-
sögöu að fjarlægja þá með
handlæknisaðgerð. Það er yfir-
leitt ekki lengur ráðlagt að nota
carbon dioxide frystingu eða
röntgengeisla, vegna þess að
það ber takmark'aöan árangur.
Jafnvel mjög einfaldar skurð-
aðgeröir skilja eftir smávægileg
ör, svo það er tæplega ráðlegt að
gera þær, nema blettirnir séu á
þejm stöðum, að þeir séu til lýta
eða valdi sársauka og ef það
vessar úr þeim, þarf að fjar-
lægja þá fliótt
Ég svaiaoi því konunni, að i
hennar tilviki væri sjálfsagt að
láta fjarlægja blettinn, örið yrði
ekki áberandi, enda á þeim
stað, að það gæti ekki verið til
lýta.
MADURINN, SEM GEKK
Framhald af bls. 13
teKinn þremur dögum siðar á
Draumakaffi viö Coulaingötu,
þar sem hann sat, um hádegisbil,
og drakk hvitvin með sitrónu
ásamt vinum sinum. Enn var
hann fluttur á „Dvalarheimilið”,
stungið i svartholiö og sett á þre-
föld læsing, en samdægurs kom
Gráni grái sér þaðan út og svaf
um nóttina i gestaherbergi
fangelsisstjórans. Að morgni
hringdi hann á þjónustustúlkuna
og bað um morgunverð, sem hann
fékk án þess að veröirnir hreyfðu
legg né lið. Fangelsisstjórinn
varð ævareiður, lét setja vörö
um svartholiö og Dutilleul fékk
vatn og brauö. Um dádegi fékk
fanginn sér dagverð á nærliggj-
andi veitingahúsi og er hann
hafði lokið við kaffiö sló hann á
þráðinn til fangelsisstjórans.
„Herra fengelsisstjóri, er ég fór
frá yðar gleymdi ég veskinu yöar
og er þvi hér staddur á veitinga-
húsi, staurblankur. Vilduö þér nú
vera svo vænn að senda einhvern
til að sjá um reikninginn.”
Fangelsisstjórinn kom askvað-
andi i eigin persónu, fjúkandi
vondur, og hreytti út úr sér blóts-
yrðum og hótunuum. Stolt
Dutilleuls beið hnekki og næstu
nótt strauk hann fyrir fullt og allt.
I þetta sinn greip hann til
varúöarráðstafana. Hökuskeggið
svarta rakaði hann af sér og i staö
lonjettanna komu nýtizku gler-
augu meö umgerð úr skjaldböku-
skel. Breytinguna fullkomnaði
siðan sporthúfa ásamt stórköfl-
óttum fotum og golftreyju. Siðan
kom hann sér fyrir i litilli ibúð við
Janot-stræti, en þangað hafði
hann flutt hluta úsgagna sinna og
þá hluti sem hann hélt mest upp
á, þegar fyrir fyrstu handtökuna.
Hann gerðist nú þreyttur á umtali
og frægö og eftir veruna á
„Dvalarheimilinu”, leiddist hon-
um „vegg-göngur.” Honum
fannst jafnvel þykkustu veggir og
þeir mest ögrandi sem ómerki-
legir tjaldskermar, og lét hann
sig nú dreyma um að fara inn i
miðju egypzku pýramidanna.
Jafnhliða þvi að ihuga ferö til
Egyptalands deildi hann fristund-
um sinummilli langra gönguferða
um Montmartre, frimerkja-
söfnunar og bióferða. Dular-
gervið var það vel heppnað,
að hann gat auðveldlega dulizt
meðal beztu vina sinna, án þess
þeir bæru nokkur kennsl á Hann.
Einungis málarinn Gen Paul
komst að hinu sanna, en Paul gat
aldrei gleymt svip nokkurs
manns, er hafði búið i sama
hverfi og hann, þótt útlitið heföi
breytzt. Dag einn rákust þeir
saman af tilviljun á götuhorni i
Abreuvoir, og Paul gat ekki stillt
sig um að ávarpa Dutilleul á sinu
sérstaka götumáli. „Hurðu mar,
ertu sona djöful smart til að losna
við þólisið”, sem þýðir nokkurn
veginn: „Ég sé, að þú hefur klætt
þig upp til að villa lögreglunni
sýn.” „Nú” muldraði Dutilleul,
„þú þekktir mig aftur.” Þetta olli
honum vonbrieðum og hann
r'ramhald á bls. 35