Vikan - 24.01.1974, Side 33

eru ágætar að snúast kringum, ef
maður bara man nafnið á nýjasta
manninum þeirra.
— En einkadætur, guð minn al-
máttugur! Svo maður bregði nú
fyrir sig svolitilli guðrækni.
Forstjórinn fyrir' Alþjóðarlin-
unni átti eitt barn — dóttur — og
eina skipið hans, sem ekki bar
nafn einhverrar þjóðar var Wini-
fred Wilford, sem hét i hausinn á
henni. En það stóð nú ekki nema
hér um bil eitt ár, þá var nafninu
breytt í Flemish. Ungfrúin kunni
ekki almennilega við að lesa i
blöðunum, að nú væri verið að
rústbanka Winifred Wilford, eða
setja i hana kælikerfi. Húh sagði,
að þetta væri dónalegt, svo að Sir
Ernest, faðir hennar, breytti
nafninu. Ég frétti þetta hjá þjóni,
sem var áður káetuþjónn á Itali-
an.
— Ég sá nú aJdrei dömuná,
enda þótt það hefði átt að vera ó-
umflýjanlegt, þvi að aðra hvora
• ferð fengum við boð um, að hún
ætlaöi með okkur til þess að
heimsækja hana frænku sina i
Chicago. 011 þau skipti, sem brúð-
hjónaíbúöin fór tóm vestur, var
þvi að kenna, aö henni snerist
alltaf hugur á siðustu minútu.
Þetta var orðiö aðhlátursefni um
allt skipið. Gömlu hásetarnir
spurðu alltaf þegar þeir komu um
borð, hvort Winifred ætlaði með
og manngreyið, sem sá um ibúð-
ina, sagði, að hann gæti verið bú-
inn að kaupa sér stórhýsi, £f Ibúð-
in væri ekki oftast tóm, vestur.
Þessi þjónn sagöi mér sitt af
hverju um hana. Hún væri vön að
fara til Rómar, svo sem til til-
breytingar, og svo til Como til
þess að hvila sig. Siðan lét hún
fylla húsið i Acotaf þjónustufólki,
Þessi þjónn sagði mér sitt af
hverju um hana. Hún væri vön að
fara til Rómar, svo sem til til-
breytingar, og svo til Como til
þess að hvila sig. Siðan lét hún
fylla húsið I Ascot af þjónustu-
fólki, en var svo ekki búin að vera
þar nema viku, þegar hún var
þotin til Le Touquet i golf, eða þá
til Achen i'heilsubrunnana. Hún
fór til Parisar af þvi að henni
leiddist, og svo til Sviss vegna
tauganna, og Sir Ernest sagði, að
það væri ekki nema eðlilegt, að
fjörmikil stúlka þyrfti að sjá sig
dálitið um, og honum fannst hún
dásamlegasta lifvera, sem nokk-
urn tima hefði látið svo litið að
taka á sig mannsmynd.
— Hún var sem sé einkadóttir,
eins og ég var búinn að segja.
Falskspilarar eru einhverjir
prýðilegustu menn að stjana við,
og flestir þjónar sem ég þekki
vildu vist heldur hafa fjögra
manna káetu fulla af glæpsemi en
finasta ambassador, sem nokk-
urn tima hefur ferðazt i brúð-
hjónaherbergi. Ég lasta ekki
falskspilarana. frekar en ég færi
að bakbita merði og otra. Þeir eru
til þess fæddir að halda kaninun-
um i skefjum. Ef ekki væru nein-
ar kaninur væru heldur ekki nein-
ir merðir. Þetta er nú min skoðun
á náttúrufræðisviðinu.
— Almennt tekið, þá eru bófa-
flokkar ekki nærri eins hættulegir
og náungarnir, sem „dumma
sér”. Þeir verða að vera nógu
snjallir til þess að geta unnið ein-
ir, án samverkamanna, njósnara
og ginningarfugla. Þetta er lang-
bezta vinnuaðferðin, af þvi að hún
sparar útgjöld og ekki þarf að
hafa neinn upp á hlut. Það er
þetta, sem hefur tvistrað mörg-
um bófaflokkum, en náungarnir,
sem geta unnið einir, eru bara
bæði fáir og strjálir, og jafnvel
hann Sóló-Smith, einn af þeim al-
klárustu, átti fullt i fangi að hafa
ofan af fyrir sér, eftir að hann
sleppti samverkamanninum og
fór að vinna einn.
— Það er til fjöldinn allur af
tveggja manna spilum, og Sóló
kunni þau öll og hafði vel upp úr
sér, þvi að fólk, sem spilar þessi
spil er venjulega rifct. Athugaðu
bara fólkið, sem.spilar pikket og
bezik, og þá skaltu sjá, að ég hef
rétt fyrir mér. Og sem ‘meira er:
.JViaður, sem spilar þessi spil, tel-
ur sig venjulega vera einhvern ó-
skapa sérfræðing. Venjulega eru
tveir eöa þrir svona sérfræðingar
i hverjum farþegahópi, og alltaf
skyldi honum Sóló takast að þefa
uppi einn þeirra. Vitanlega komu
fyrir einstöku ferðir, þegar hann
vann sér ekki fyrir farinu, en yfir-
leitt gekk honum vel og meöan
hann hafði timakaup, var honum
sama um allt, þvi að hann var
handviss um, að einhvern daginn
mundi hann hitta fagra dóttur
einhvers milla frá Pittsburg, og
verða svo heiðarlegur borgari
það sem eftir væri ævinnar. Hann
var lika glæsilegasti maður, sem
ég hef þekkt I þessu fagi. Ljósleit-
ur og með liðað hár, falleg augu
og kónganef. Hann Var sá eini,
sem var kynntur finum dömum,
og vjssulega voru allar stelpur
báiskotnar i honum — ég held það
hafi nú verið ein ástæðan af
mörgum til þess, að hann brá
henni Lilu upp-: Hann var með
iþróttamannsvöxteins ogsjámá i
bilaauglýsingum, þar sem
maðurinn situr með kæruleysis-
svip við stýri, en falleg stúlka er
að strjúka rússneskum blóð-
hundi i baksýn.
— Ein fræg kvikmyndastjarna
reyndi að fá hann til að spila við
sig. Sóló tók næstbezta kostinn.
Hann spilaði við manninn hennar
og tók af honum árskaupið hans i
einni setu. Spilið var pikket og
eiginmaðurinn var sérfræðingur.
— Aðferðin hans var svo Sem
ekkert nýstárleg. Hann langaði
aldrei til að spila. Það var alltaf
bjáninn, sem sagði: — Æ, vertu
nú ekki að þvi arna! Við hvað ertu
hræddur? Heldurðu kannski, að
ég hafi rangt við?
— A1 Lipski, sem þekkti Sóló
vel, sagði mér ýmislegt um hann.
— Hann er allur annar maður
en meðan Lila Bowman vann með
honum. Lila hafði vit i kollinum
og sannast að segja kenndi hún
honum það sem hann kann. En
svo sveik hann hana á þann eina
hátt, sem maður getur svikið
konu — hann sagðist vilja það en
gerði það ekki.
— Gerði hvað?
— Að giftast henni, sagði Al.
Sóló hafði fengið það inn i haus-
inn, að einhvern tima mundi hann
hitta einhverja milljónamey sem
félli fyrir honum. Hann var alltaf
svo mikill hugaróramaður. Hefur
þú, Felix, nokkurn tima séð Sóló
ganga i land i New York?
— Nei. Ég hef borið töskuna
hans i land, en ég minnist þess
ekki að hafa nokkurn tima séð
hann sjálfan fara i land:
— A1 Lipski rak upp einkenni-
legan hlátur.
— Nei. það skal ég bölva mér
uppá, að þú hefur aldrei. Hann fer
aldrei i land fyrr en allir farþeg-
arnir eru farnir frá borði — hann
leggur ekkert á hættu, kall sá.
— Þetta viðtal okkar fór fram
um borð I Flemish. Það var ágæt-
is skip, hægfara en öruggt. Vistar
verurnar voru góðar, maturinn sá
bezti á skipum félagsins og þó að
það tæki tiu daga að dragnast frá
Mersey til Hudson, þá var það að
minnsta kosti öruggt ferðalag. t
þetta sinn var hann Grishway
skipstjórinn okkar — einn af
gamla skólanum. Hann hélt þvi
fram, að gufan hefði aldrei átt að
vera fundin upp og allar siglingar
væru að fara i hundana, siðan
hætt var að nota segl. Hann hat-
aði misindismenn út af lifinu,
enda guðhræddur maður, en jafn-
framt var hann þeirrar skoðunar,
að farþegar ættu ekkert aö vilja
um borð i skipi. En hann var góð-
ur sjómaður og skrapaði aldrei
plötu, eins og sagt er. Ég held,
hann hafi verið I sjóhernum áður
en hann komst i farmennskuna,
þvi að hann bar sig alltaf til eins
og tiðkast i flotanum. Var alltaf
einsog einhver séff á einhverju
andskotans flaggskipi.
Ég var þjónn hjá honum tiu
túra, og að vera skipstjóraþjónn
er sú grein sjómennskunnar, sem
margir mundu sizt kjósa sér. En
skipstjórinn var nú allra bezti
kall, þrátt fyrir allar tiktúrurnar,
og þegar ég var búinn að læra að
standa pinnstifur meðan ég beið
eftir skipun og hlaupa i stað þess
að ganga og ennfremur að raka
mig fyrir morgunverð, þá fóf ég
bara að kunna vel við hann. Hann
var stór vexti, með alrakaða efri-
vör og totuskegg. Og hann hataði
spilarana eins og fjandann sjálf-
an. Fyrstu ferðina, sem hann var
með Flemishlét hann prenta aug-
lýsingar,. sem festar voru upp i
reyksalnum:
Spilaðu aldrei við neinn mann
nema þn þekkir hana móður
hans
I framhaldi af þessu sendi hann
skipslögregluna til að taka hann
Lew Grovener fastan — einhvern
fimasta manninn i faginu. Svo
var leitað I káetunni hans Lews og
þar fundust tuttugu gangar af
spilum, og loks var hann afhentur
lögreglunni i New York. Á austur-
leiðinni hramsaði hann svo hann
Harry litla Toler, fyrir að reka
spilabanka i Ibúðinni sinni. Þrjár
ferðir á enda hafði lögregluþjónn-
inn nóg að gera. Við lágum viö
bryggju i Liverpool einn laugar-
dagsmorgun að biða eftir lestinni,
þegar ég sá bilinn hans Sir Ernest
Wilfords koma fram á bryggjuna
og þá gat ég mér þess til, að nú
væri fjandinn laus.
— Sir Ernest var aðalforstjóri
skipafélagsins og hann var ná-
kvæmlega eins og Kaninn heldur
Englending vera. Þetta var mjó-
sleginn maður með langt gult
yfirskegg og einglyrni, i siðum
lafafrakka og með pipuhatt — allt
árið um kring. Þegar ég sá hvitu
ökklahlifarnar hans koma upp f
brúna, vissi ég samstundis, að
hann hefði ekki ekið alla leiðina
heiman frá sér til þess eins að
óska Grishway skipstjóra góðrar
„ferðar. Slikt og þvilikt leggja
beiðarar ekki i vana sinn.
— Ég var inni i svefnklefa
Grishways og hurðin stóð i hálfa
gátt. — Góðan daginn, Sir Ernest,
heyrði ég skipstjórann segja.
— Góðan daginn, skipstjóri. Ég
leit inn i reyksalinn um leiö og ég
gekk, og tók þá eftir þvi, að þér
höfðuð sett.,.. humm.... upp aug-
lýsingu....
— Já, sagði skipstjórinn.
— Og ég las i blöðunum, að þér
hafið kært þrjá menn i Liverpool
fyrir aö spila?
— Já, þeir voru falskspilarar,
sagði skipstjórinn önugur. Þeir
náðu i ungan mann frá New Orle-
ans og beinlinis snoðrökuðu hann.
— Já, já, sagði Sir Ernest. —
Það er náttúrlega verst fyrir pilt-
inn sjálfan, en þér komið óorði á
skipið með þessu, skipstjóri. Fólk
fer að halda, að Flemish sé alein-
asta skipið, sem svona náungar
ferðist með, og foröast okkur þá
eins og fieitan eldinn. Það er
alveg nóg að setja auglýsingar al-
menns efnis upp i salnum, þar
sem menn eru varaðir við að spila
við ókunnuga. Længra nær okkar
Framhald á bls. 37
4. TBL. VIKAN 33