Vikan - 07.03.1974, Blaðsíða 6

,<0*****'
HUN BAUO DAUÐA
Þaö var hvasst og mikill öldu-
gangur. Við stóðum við borð-
stokkinn um borð i bátnum og
biðum skipunar um að stökkva
fyrir borð. Ég var klædd
einkennisbúningi kónunglega
brezka flughersins. Það tók af öll
tvimæli um, að ég átti ekki að
njóta neinna forréttinda i þessari
svaðilför fram yfir aðra þátt-
takendur. Þó að ég væri eina
konan i hópnum, veitti það mér
engin forréttindi.
Mér komu i hug orð Owens
framkvæmdastjóra námskeiðs-
ins, sem við höfðum tekið þátt i,
áður en við lögðum i sjálfa svaðil-
förina. ,,1 björgunarbátnum eru
allir svarnir óvinir. Óttinn og lifs-
viljinn ganga af allri vináttu
dauðri og þess vegna verða allir
að hlýða fyrirmælum foringjans
umyrðalaust. Það er ekkert nema
viljinn til að halda áfram aö lifa
og einbeiting þessa vilja, sem
geta bjargað ykkur. 011 skelfing
getur gengið af ykkur dauðum.”
Við lögðum frá bryggju
klukkan sjö að morgni og þá
þegar var orðið albjart, Á leiðinni
út á æfingasvæðið, fórum við i
björgunarvestin.
Við vorum von bráðar komin á
staöinn, sem við áttum að leika
skipbrotsmenn á. Á hálfrar
mfnútu fresti stökk eitt okkar
útbyrðis.
í þessum æfingum gilti lög-
málið — konan síðust — kringum-
stæðurnar breyttu umgengnis-
venjunum.
Vélarnar voru' stöðvaðar til
þess aö engin hætta væri á, að við
lentum.í skrúfunni.
— Stökkvið eins langt og ykkur
er unnt til þess að öldurnar bein-
6 VIKAN 10. TBL.
brjóti ykkur ekki við skips-
hliðina!
Loks var komið að mér!
Ég man ekki lengur hvört ég
beið skipunarinnar um að
stökkva. Ég stökk bara. Ég veit
ekki heldur, hvernig ég komst
upp á yfirborðið aftur. Ég man
bara, aðallt i einu var ég umlukin
vatni og að loftbólurnar streymdu
upp á yfirborðið frá vitum mér.
Loftfyllt björgunarbeltið skaut
mér upp á yfirborðið eins og
korki. Fæturnir sneru upp —
höfuðið niður. Ég fékk þá óþægi-
legu tilfinningu, að ég væri að
drukkna. Allt i einu missti ég alla
stjórn á mér. Ég veit ekki, hvort
ég æpti upp yfir mig af hræðslu,
en hjartað i mér barðist svo
ákaft, að ég hélt það myndi
springa. Skelfingin heltók mig.
Þá heyrði ég allt i einu köllin frá
björgunarbátnum.
Allt I einu var gúmmibáturinn
kominn að mér og sterkar hendur
gripu mig og drógu mig um borð i
bátinn. Þar settist ég úrvinda af
vokinu.
Ég réði ekki við það — ég varð
að kasta upp — og eftir fjóra
klukkutima sat ég enn og
kúgaðist.
„Björgunarbátar taka á sig
hverja minnstu ölduhreyfingu
sjávarins”, sagði Owen við okkur
á námskeiðinu. ,,1 átta vind-
stigum munuð þið rekast hvert á
annað I sifellu og nuddast hvert
upp við annað. Þess vegna verða
þeir, sem slasazt hafa, ef
einhverjir eru, að njóta sér-
stakrar tilhliðrunar.”
Mér var svo kalt, að tennurnar i
mér skulfu. Við reyndum að
vinda mesta sjóinn úr fötunum
okkar, en það bar litinn sem
engan árangur.
Mesta hætta skipbrotsmanna i
björgunarbát, er að ^orstinn
bindi endi á lif þeirra. Við blésum
upp tækin, sem notuð eru til að
vinna drykkjarvatn úrsjónum, og
settum þau við hliðina á bátnum.
Þau vinna 2 — 4 litra af drykkjar-
vatni úr sjónum á tveimur
timum.
Huston majór hafði á hendi
yfirstjórn i björgunarbátnum
Okkur var sagt á námskeiöinu, að
ef við hlýddum ekki skipunum
hans, hefði hann heimild til .þess
að þröiig'va okkur til hlýðni með
vopnavaldi.
A stund óttans hjálpar skipun
oft betur en nokkurt lyf. Ég
gladdist I hvert sinn, sem Huston
skipaði mér að ausa bátinn.
Kannski vorum við öll of upptekin
við að berjast við eiginn ótta. Að
minnst? kosti talaði enginn eitt
óþarft orð i bátnum.
Jú, ungur ljóshærður lautinant,
sem hét Williams, talaði án afláts
um heimili sitt I Skotlandi. Þáð
kann að vera, að hann hafi tjáð
ótta sinn á þennan hátt.
Hitastig sjávarins var 15
gráður á Celsius. Við það hitastig
er pnöguleiki til að lifa i rúmar
sex klukkustundir. Þá var hætta á
dauöa vegna ofkælingar.
Eftir fimm klukkustundir
fáum við fyrstu reykmerkin.
Stutt stund leið, áður en viö sáum
tvo depla á himninum úti viö
sjóndeildarhring. Það voru þyrl-
ur. Stuttu seinna heyröum við i
vélum skipsins, sem flutt hafði
okkur á æfingasvæðið og siöan
farið aftur.