Vikan - 07.03.1974, Blaðsíða 15

fjarskanum á þessari ægilegu,
hvitu viðáttu.
Þegar hann hafði gengið skrið-
jökulinn á enda, nam hann staðar
og spurði sjálfan sig, hvort liklegt
væri að gamli maðurinn hefði far-
ið þessa leið, gekk siðan eftir
jökulöldunum, hröðum og hikandi
skrefum.Degivartekiö að halla, á
snjóinn var komin rósrauð slikja
og þyrkingslegur kuldastormur
fór i hringum eftir gljáandi fletin-
um.Ulrich rak upp löng, hvell og
skerandi köll, rödd hans þaut
gegnum þessa heljar kyrrð, þar
sem fjöllin sváfu, hún barst til
hinnar miklu, fjarlægu auðnar
eftir þungum og kyrrlátum öldum
jökulúðans, eins og kall fuglsins
yfir öldur hafsins, þá hvarf hún
inn i þögnina án andsvars.
Hann hóf gönguna að nýju. Sól-
in hafði hnigið að baki fjallstind-
anna þarna, sem ennþá voru eins
og væri þeír hjúpaöir purpura-
skikkju vegna endurkastsins frá
himingeimnum, en djúp dalanna
voru orðið grálituö, og skyndilega
varð unglingurinn hræddur. Hon-
um fannst eins og þögnin, kuld-
inn, einveran, þessi vetrarhelja
öræfanna væri að ná tökum á sér,
væri að stöðva og frysta blóðiö i
æðunum, gera útlimina helstiröa
og breyta sér i einni svipan i
hreyfingarlausan og kaldan hlut.
Og hann tók að hlaupa, flýja til
dvalarstaðar sins. Hann hugsaði,
að gamli maöurinn mundi hafa
komiö heim á meðari hann var
fjarverandi. Hann hefði farið
aöra leið, hann mundi alveg vafa-
laust sitja fyrir framan eldinn
meö dauða gemsu viö fætur sér.
Brátt sá hann gistihúsiö, en
enginn reykur steig upp frá þvi.
Ulrich hraðaöi göngunni og opn-
aði dyrnar, Sam hljóp á móti hon-
um til þess að fagna honum, en
Gaspard Hari var ókominn. í fát
inu sneri Kunzi sér skyndilega viö
eins og hann byggist við að finna
félaga sinn falinn i einu horninu.
Þá kveikti hann upp eldinn og
sauð súpuna, þvi að hann vonaði,
að gamli maðurinn kæmi inn á
hverju augnabliki. Hann skaust
út við og við til þess að gá aö,
hvort hann væri ekki að koma
heim. Það var komin nótt, náföl
nótt fjallanna, helblá nótt, nótt
hins skarða, fölbleika mána, er
var á hvörfum viö fjallatindana
og varp skimu á rönd af sjón-
deildarhringnum.
Ungi maðurinn fór nú inn og
settist við eldinn til þess að verma
hendur og fætur, og hugleiddi öll
þau hugsanlegu óhöpp, sem
kynnu að hafa hent gamla mann-
inn. Gaspard kynni að hafa fót-
brotnað, dottið niður i jökul-
sprungu, misstigið sig og snúist
úr ökklaliðnum. Og ef til vill lá
gann i snjónum, örrhagna og
stirður af kulda, örvinglaður,
vonlaus og ef til vill kallandi á
hjálp, hrópandi af öllum mætti i
þögn næturinnar.
En hvar var hann? Fjallaauön-
in var svo gifurleg, svo ógreiöfær
og og stórhættuleg á köflum, eink
um á þessum tima árs, að ekki
hefði veitt af tiu eða tuttugu leit-
armönnum til þess að þaulleita i
viku i allar áttir til þess að finna
einn mann i þessari miklu auðn.
En Ulrich Kunzi ákvað að leggja
af stað með Sam, þegar dagaði, ef
Gaspard yrði þá ekki kominn. Og
hann undirbjó leiöangurinn sem
bezt hann kunni.
Hann bjó um tveggja daga nesti
i tösku, tók broddjárnin sín, batt
löngum, mjóum en sterkum kaöli
um mitti sér og gætti þess að
broddstafurinn og öxin væru i
lagi, sem hann notaði til þess að
höggva spor i isinn. Svo beið
hann. Eldurinn logaði i eldstónni
og stóri hundurinn hraut fyrir
framan hana, og klukkan tifaði
eins reglulega og hjarta, sem slær
til þess að vekja endurróm.
Hann beið, hlustaði með athygli
eftir fjarlægu hljóði, og hann
skalf eins og hrisla, þegar vindur-
inn gnauöaði á þekju og veggjum.
Klukkan sló tólf, og kjálfti kom að
honum. Og af þvi að hann var
hræddur og skjálfandi, lét hann
dálitið vatn yfir eldinn til þess að
geta fengið sér kaffisopa áður en
hann legði af staö, og þegar
klukkan sló eitt fór hann á stúf-
ana, vakti Sam, oþnaði dyrnar og
hélt af stað i áttina til Wildstrup-
el. I fimm stundir fór hann upp
fjallið, klifraði klettana með hjálp
höggjárnanna, hjó skorur i klak-
ann, sóttist förin sæmilega, en
varð að draga rakkann upp á
kaðlinum annaö veifiö, þegar
honum dvaldist neðan við ein-
hverja brekkuna, sem var honum
of brött. Klukkan var hérumbil
sex, þegar hann haföi brotist upp
á einn knúkinn, sem Gaspard
gamli gekk oftá i leit að gemsum,
og hann beið eftir dagsbirtunni.
Háloftið var orðiö föllitaö, en
skyndilega skaust úr leyni ein-
kennileg birta og stráði gullnum
bjarma yfir hiö viöáttumikla sviö
fölbleikra fjallahnúka, sem náöi
mörg þúsund milur út frá honum
á alla vegu. Hægt var aö láta sér
detta i hug, að þessi reikuli roði
stafaði frá fönnunum sjálfum til
þess að sundra sjálfum sér og fá
sér svigrúm i geiminum. Brátt
fengu hæstu og fjarlægustu hnúk-
arnir unaðsfagran, rósrauðan lit
meyjarbrjóstanna og rauður röð-
ull reis hinúm megin hinna
himingnæfandi og hrikalegu
Bernaralpa.
Ulrich Kunzi lagöi af stað, stik-
aöi eins og veiðimaður, álútur og
skimandi eftir sérhverju vegsum-
merki, og sagði við rakkann sinn:
„Leitaðu, gamli félagi, leitaðu!”
Hann fór að ganga niður fjallið,
rannsakaöi sprungurnar gaum-
gæfilega, og kallaði við og við, og
há og langdregin ópin dóu út
hvert af ööru i þessari þögulu
vidd. Hann hélt að hann hefði
heyrt mannsrödd, tók til fótanna,
hrópaði aftur, en heyröi ekkert
framar og settist niöur, dauö-
þreyttur og örvinglaöur. Um há-
degisbilið át hann morgunverö og
gaf Sam, sem var jafn.lémagna,
að éta, þvi næst héjt hann leitinni
áfram.
Þegar dagur leið og kvöld var
komið var hann enn á göngu, og
hafði þá gengiö meira en þrjátiu
milur i fjallaauðninni. Þar sem of
langt var heim og hann var'of
þreyttur til þess að komast
lengra, gróf hann gryfju i snjóinn
og hnipraöi sig saman i henni á-
samt hundinum og breiddi ofan á
þá ullarábreiðu, sem hann hafðiv
meöferðis. Og maöur og hundur
lágu hlið við hlið, vermdu sig hvor
á öðrum, en var þó báöum hroll-
kalt. Ulrich festi varla blund,
sýnirnar þutu eins og hvirfibylur
gegnum huga hans og hann hrið-
skalf af kulda.
Hann fór á stjá I dögun. Hann
fann ekki til fótleggjanna fremur
en þeir væru járnstengur og hon-
um var svo þungt i skapi, að hon-
um lá viö að gráta af harmi, og
hjartað barðist svo ákaft, að hon-
um lá við falli vegna geðróts, þeg-
ar hann hugðist heyra hljóð.
I einni svipan geröi hann sér i
hugarlund, að einnig hann sjálfur
mundi deyja úr kulda i þessari
auönarkyrröf og hugarskelfingin
vegna sliks dauödaga jók orku
hans og endurnýjaöi kraftana.
Hann var á leið heim að gistihús-
inu, var alltaf aö detta, en. stóö
jafnharöan á fætur, Sam haltraöi
á eftir á þrem löppum, og til gisti-
hússins komu þeir ekki fyrr en
klukkan fjögur siðdegis. Húsiö
var autt, unglingurinn kveikti upp
eldinn, fékk sér eitthvað að éta og
Framhald á bls. 38
fyrr en um klukkan tiu. Hann var
svefnkær, en hann hefði samt
ekki vogað sér að láta þetta eftir
sér i návist gamla varðmannsins,
sem alltaf reis árla úr rekkju.
Hann át morgunverð i hægöum
sinum, ásamt Sam, sem svaf öll-
um stundum dag og nótt fyrir
framan arininn. Að morgunverði
loknum varö Ulrich daufur i
bragði og jafnvel óttasleginn I
einverunni, og hann var gripinn
ákafri löngum eftir hinni venju-
legu dægradvöl, spilamennsk-
unni, alveg eins og menn verða af
ósigrandi þrá eftir fastri venju,
hann fór þvi út til aö mæta félaga
sinum, en hans var von um
fjögurleytið,-
Jafnfertni var um allan dalinn,
snjórinn fyllti jökulsprungurnar,
afmáði öll merki stööuvatnaima
tveggja og þakti klettana, svo að
milli hárra hnúkanna var ekkert
nema heljarmikil, regluleg og
hvitstirnd fannalög. f þrjár vikur
hafði Ulrich ekki komiö fram á
brún hengiflugsins, þaðan sem
hann hafði horft niöur til þorps-
ins, og hann langaöi til þess að
fara þangað áður en hann legöi á
brekkurnar i áttina til Wildstrup-
el. Nú var kominn snjór i Lóeche,
og húsin sáust varla, vegna snjó-
breiöunnar.
Þá sneri hann til hægri og gekk
á Lammernskriöjökul. Hann
steig stórum eins og æfður fjall-
göngumaður, stákk broddstafn-
um fast i grjótharöan snjóinn, og
hvössum sjónum svipaöist hann
eftir litla, svarta déplinum, sem
hlyti að vera á hreyfingu þarna i
10. TBL. VIKAN 15