Vikan - 07.03.1974, Blaðsíða 11

Tilfmningar minar voru ruglingslegar og «
þunnt fjallaloftið hafði áhrif á mig, eins ýtti henni þarna fram af, þá vildi
r J . p7 ég ekki verða til þess, að láta
og eg hefði drukkið lett vin. En eg átti eft- hegná honum fyrir það. Mér er
. P , a. ,.. ... , . ° , , svo vel ljóst hvilikur djöfull i
ir að finna hve fljott allt gat breytzt, — mannsmyndMargotvar.Hvermg
x-x * . . | . j• |__ ...__. sem hún hefur farizt, þá-verð-
orðið að ognvekjandi hryllmgi.... skuidaði hún það aö þvi eina
leyti var . ég á sama máli og
Emory.
settist ég á einn pokann og beið
eftir þvi, sem hann hafði að segja.
Clay ýtti á rofa við dyrnar svo
þaö varð bjart þarna inni og ég
virti fyrir mér allt sem þarna var
aö sjá og naut friðarins þarna
inni. Ég var ekki ennþá gripin
neinum ótta. Svo hlammaði hann
sé niður á næsta poka við mig. —
Ég varaði þig við að fara út i
kvöld. Ég sagði þér að vera innan
dyra, fara alls ekki út.
Ég yppti lauslega öxlum. Gleði
min var alls ekki horfin og þarna
inni var svo ótrúlega friðsælt. —
Láttu ekki eins og kjáni, ég er
með Julian, bróður minum og
Shan. Hvað gæti komið fyrir mig?
Hann svaraði þvl ekki, en stal^k
höndinni i vasann og tók upp bréf
— Ég tók þá ákvörðun, að sýna
þér bréfið, sem Margot skrifaði
mér, þrem dögum áður en hún
lézt.
Hann rétti mér bréfið og ég
starði undrandi á hann. — Ég held
þú ættir að lesa þetta, Linda.
Þetta bréf er ekki falsað. Ég hefi
ekki sýnt það neinum öðrum,
vegna þess að ég veit hvað það
þýöir, eða hverju það getur ljóstr-
að upp.
Umslagið var ekki limt aftur,
en þegar ég fletti upp örkinni,
þekkti ég strax rithöndina.
— Lestu það, endurtók Clay.
— Ég veit ekki hvort ég á að
gera það. Það getur verið að sá
lestur breyti öllu fyrir mér og geri
mig ennþá ruglaðri, bendi mér á
leið, sem ég get alls ekki fýlgt.
Clay hallaði sér fram og reyndi
að lita I augu mér. — Ertu viss um
að þú kjósir þá leið, Linda?
Mér fannst hann of fljótur til að
draga ályktanir og ég hafði ótta
af þvi. Ég sat þarna hljóð og
handfjatlaði bréfið og öll innri
gleði hvarf mér.
— Þú vilt frelsa bróður þinn,
minnti hann mig á. — Ég held þú
ættir að lesa bréfið.
Það réð baggamuninn, að hann
nefndi Stuart. Ég hélt bréfinu upp
að ljósinu. Orðin voru að mestu
leyti þau sömu og i bréfinu, sem
ég hafði séð ljósritað. Það var
eins og hún hefði með vilja haft
bréfin samhljóða.
Kæri Clay,
Ég þakka þér fyrir hjálpiria.
.Julian hefur nú aftur hótað að
drepa mig^Hann er afbrýðisamur
og hefur varla af mér augun. Ég
vil ekki hafa neitt saman við hann
aö sælda framvegis og það þolir
hann ekki. Ef eitthvað kemur fyr-
ir mig, þá er hægt að segja lög-
reglunni h.vert þeir eiga að leita.
Þin Margot.
Ég las bréfið tvisvar og Ieit sið-
an spyrjandi á Clay, trúði ekki þvi
sem ég las, — vildi ekki trúa þvi.
— Þess vegna vildi hún ekki
biðja Julian ásjár, sagöi Clay. —
Það var Julian, sem hún var
hrædd við allan timann,
Ég hristi vandræðalega höfuð-
ið, vildi alls ekki taka mark á
þessu bréfi. — En hvers vegna
notaöi hún þá nafn Stuarts i bréf-
inu til Emorys?
— Ég er búinn að segja þér það.
Hún gerði það alls ekki. Ég held
að hún hafi skrifað nafn Julians,
eins og i bréfinu til min. En
Emory sá þarna tækifæri til að
verja Julian og áfellast bróður.
þinn. Hvers vegna heldurðu að
Emory hafi fyrirfarið sér, LSnda?
— En gerði hann það?
— Að sjálfsögöu. Skiðamaður á
borð við Emory hefði aldrei orðið
fyrir slysi á þennan hátt. Það var
örugglega gert með vilja.. Vegna
þess, að hanh vissi að sá timi
myndi koma, aö hann yröi að
leysa frá skjóðunni og hann vildi
ekki hætta á, aö eitthvað af þvi
sem hann segði, gæti komið Juli-
an i koll. Það hefði hann aldrei
getað afboriö. Það sem hann
hafði ákveðið að gera gagnvart
Stuart, hafði farið i handaskolum.
Það sem hélt honum frá þvi að
ljóstra upp um það hver þú varst,
var eingöngu vegna þess, að hann
vildi alls ekki láta það siast út. En
hann hefði eflaust kosið að koma
þér fyrir kattarnef, þegar hann sá
aö af þér gat stafaö hætta.
Ég sagði: — Hvers vegna hat-
aði hann Stuart svona?
— Vegna þess að hann hélt aö
ástarsamband væri milli hans og
Margot og að Margot væri að
svikja Julian. Aöur hélt hann
þetta sama um mig.
— En ég veit aö það var ekkert
á milli Stuarts og Margot! Mér
brá viö, þegar ég heyrði hve há-
vær ég var. — Ég veit að þaö var
ekki! Hann sagöi Julian það,
sagði lika að hún reyndi að fá sig
til, en aö hann reyndi.að forðast
hana. En ég trúi nú samt ekki
þessari skýringu.
Clay kinkaði kolli. — Það er llka
ástæðan fyrir þvi, að ég hef haldið
þessu leyndu og hefi ekki sýnt
neinum bréfið. Vegna þess að
Margot var til alls, vis og alltaf
reiðubúin til að stofna til vand-
ræöa, svo ekki sé meira sagt. Hún
reyndi þaö sannarlega gagnvart
mér.Nokkrum dögum áður en hún
skrifaöi þetta bréf, réöist hún á
mig og nuddaði alls konar ó-
þverra framan I mig. Ef hún hef-
ur gert þaö viö Julian lika, þá er
ekkert sennilegra en hann hafi
misst. algerlega vald á sér og
hreinlega myrt hana. Þetta gæti
lika allt veriö einhver misskiln-
ingur, sem ég get alls ekki hpnt
reiöur á. Þu sérö aö hún þakkaiR'
þér fyrir hjálpina. Hvaða hjálp?
Ég veitti henni aldrei neina hjálp.
Þetta var harður dómur og ég
var lengi að leita að orðum.
— En núna? Hversvegna varstu
að sýna mér þetta núna?
— Vegna þess, að mér datt I
hug, að þetta gæti kannski verið
sannleikurinn. Ég veit hvað er að
ske með þig. Ég hefi séð margar
konur verða ástfangnar af Julian
McCabe, og ég vil heldur láta
hann þurfa að.standa fyrir máli
sinu, láta lögregluna fá þetta bréf
i hendur, heldur en að þú 'yrðir
fyrir þvi að verða alvarlega særð.
Séröu ekki hvaöa tilfinningar ég
ber til þin, Linda’
Ég gat ekki horfst I augu viö
hann, ég gat ekki gleymt svipnum
i augum Julians og ég vildi ekki
trufla þá minningu með einhverju
öðru. Ég var algerlega miður
min. Ég gat heldur ekki setið hjá
og látið dæma Stuart, Julians
vegna. Jafnvel þótt ég elskaði
Julian — og hvernig átti ég að vita
það? Þetta var allt svo nýtt og ó-
ráðið.
Clay hallaði sér að mér og tók
um arm minn. — Linda, þú mátt
ekki vera svona áhyggjufull, ég
þoli það ekki.
Já, ég var meira en áhyggju-
full. Ég stóð upp, burstaði strá áf
buxunum minum, alveg viðutan.
— Hvert ertu aö fara núna?
spuröi ég.
— fijg ætla að fara meö þig til
sklöaskálans, að sjálfsögðu. Og
þar ætla ég að hafa gát á þér, þar
til þú ert búin að ná i dótið þitt og
svo ætla ég að sjá til þess, að þú
farir héðan.
Ég hristi dauflega höfuðið. —
Nei, ég vil ekki fara héöan að svo
stöddu. Ég verð að tala við Julian
fyrst.
■ — Tala við hann! Þaö getur þú
alls ekki. Ég held að hann sé nú
þegar farinn að óttast þig, þar
sem þér er það svona mikils viröi-
aö hreinsa Stuart af öllum áburði.
Ef þú hreinsar Stuart, þá verður
þú aö ljóstra upp um Julian.Hefur
hann látið i ljós hrifningu sina á
þér, Linda? Þ.að getur verið
hættulegt. Hann getur gert þaö,
til aö hafa þig sin megin.
Ég gekk þegjandi frá honum,
tók skiöín og skiöastafina.
— Ég verö að fara og ljúka min-
um málum á eigið einsdæmi. Ert
þú aö fara heim?
— Ekki alveg strax. Ef þú vilt
ekki koma með mér, ætla ég að
fara inn og gá að Shan. Faröu
varlega, Linda.
Ég setti á mig skiðin, þegar ég
kom út og flýtti mér I biöröðina
viö skiöalyftuna. Clay stóö kyrr,
áhyggjufullur á svipinn og ég
veifaöi til hans.
. A leiðinni upp fór ég að hugsa
tim Julian i alveg nýju ljósi, hugs-
aöi til þess, aö hann hafði ekki
komið Stuart til hjálpar. Það var
sennilega rétt, sem Clay hugsaði
um bréfið frá Margot. Shan laug
eflaust, til að bjárga bróöur sin-
um og haföi veriö I einhverju
makki við Emory i sama tilgangi,
hvað sem þaö gæti kostaö. Svo
var það sjálfsmorð Emorys,
hvernig hann hafði fleygt sér út i
opinn dauöann, þegar honum var
ljóst, aðallur tilbúningur hans gæti
ekki staðizt og að hinn hræðilegi
sannleikur hlyti áð koma i ljós.
Skiðalyftan var komin upp fyrir
pallinn i miðri brekkunni, en ég
vissi varla hvar ég var. Jafnvel
Stuart hafði reynt aö verja hann.
Ég haföi haft þaö á tilfinningunni
allan timann, að Stuart var að
reyna að vernda einhvern. Og svo
var það móöursýkiskastið, sem
Adria hafði fengið, eftir að hún
las bréfið, sem hún hafði fundið á
háaloftinu — vegna þess, aö öllum
likindum, að móðir hennar haföi
skrifað, að faðir hennar sæti um
Hf hennar.
En það var eitthvaö innra með
mér, sem gat ekki fengið þetta til
aö þassa. Ég varð að hitta Julian
fyrst. Ég varð aö tala við Julian,
áðúr en ég færi til lögreglunnar.
Ég var næstum oltin út úr lyft-
unnivið efsta pallinn, vegna þess
að ég var ekki nógu fljót að taka
við mér. Ég mátti hafa mig alla
viö, aö standa niður fyrsta hall-
ann, en mér tókst að fara I plóg.
Fjallsbrúnin var einmanaleg nú
og kuldinn beit i kinnarnar. Flest
fólkið var langt fyrir neðan, aö
horfa áskiðafólkið i hinum brekk-
unúm. Einstaka ofurhúgar voru
samt þarna uppi.
Einn þeirra var bróðir minn.
Ég sá Stuart koma upp i lyftunni
og ég vissi að hann sá mig. Hann
veifaði til min með skiðastafnum
og kallaði: — Biddu eftir mér!
Hann taföi ekki og kom á fljúg-
andi ferð og nam staðar rétt hjá
mér. — Clay sendi mig hingað
upp eftir þér, sagði hann. — Ég
veit ekki hvað það er, sem hann
hefur svona miklar áhyggjur af,
en hann er örugglega meö eitt-
hvað sérst^kt i huga.
Ég svaraði strax og hiklaust. —
Ég veit nú hver myrti Margot,
Stuart.
— Vertu nú róleg, Linda. Clay
sagöi mér að fylgja þér strax
heim. Þar sem við höfum ekki bU,
þá er bezt ‘að við förum bakleið-
ina. Við getum talaö saman, þeg-
ar viö komum til Greystones. Þú
ert skjálfandi og það er að verða
alltof kalt hérna, svona hátt uppi.
Ég hristi höfuöiö. — Nei, ég er
ekki nógu góö á skiöUm til aö fara
þá leið.
Það var greinilegt að hann tók
mig ekki alvarlega, ékki frekar
en Clay. — Jú, þér er alveg óhætt.
Ég er búin aö virða þig fyrir mér i
kvöld og ég sé aö þér hefur fariö
mikiö fram. Þú þarft aðeins að fá
svolitið meira öryggi. Þér er al-
veg óhætt, ef þú ferð á eftir mér.
— Nei, endurtók ég. — Ég ætla
áö biöa hérna eftir Julian, ég þarf
áÖ tala við hann. Þú mátt fara, ég
kem kannski á eftir.
Framhald á bls. 39
10. TBL. VIKAN 1 1