Vikan - 07.03.1974, Blaðsíða 37

Ánægður þrihyrningur
Framhald af bls. 33.
skóna meö lambskinnsfóðrinu, þú
veizt — við rúmið hans
Bernards’'.
Þegar Bernard heyrði þetta,
brá honum svo, að hann missti
ávaxtahnifinn sinn niður á dúk-
inn. En hvorugri systurinni virtist
bregða hið minnsta. Lovisa
borðaði appelsinuna með góðri
lyst,ogLára beit i ferskjuna sina.
,,Ég er þá bara farin að verða
gleymin”, sagði hún brosandi...
„Vonandi eru það ekki ellimörk á
mér”.
„Hvað ertu eiginlega orðin
gömul?” spurði Lovisa.
„Tuttugu og átta ára”, anzaði
systir hennar.
„Þá er nú sannarlega kominn
timi til, að þú farir að gifta þig, ef
þú ætlar þér að eignast börn,...
eins og þú ert vön að segja. En
segðu mér, ... þarf það endilega
aö veröa hann Bernard og enginn
annar?”
„Uhm...hm'.„ja-hérna”, tók
Bernard til máls.
En Lára leit ekki á hann. Hún
leit á systur sina. Augu hennar
voru stór, blá og hreinskilin, og
hún sagði: „Ég er hrædd um, að
það verði að vera hann Bernard
og enginn annar”.
Lovisa tæmdi glasið sitt,
kinkaði kolli og mælti: „Mig hef-
ur grunað þetta, ég hef búizt við,
að þiö munduö minnast á það —
annað hvort ykkar eða þið bæði.
Ég ætla þá að segja ykkur það
strax, að ég er reiðubúin að færa
þá fórn, sem af mér er krafizt”.
„Elsku Lovisa min”, sagði
Bernard, spratt á fætur og þaut til
konu sinnar._ „Hjarta minu blæð-
ir! ” Hann kraup á kné við stólinn
hennar og mælti: „Sapivizka min
er eins og opið sár. Geturðu fyrir-
gefiö mér?”
Lovisa strauk hár hans bliö-
lega. „Stattu upp, vinur minn”,
sagði hún góðlátlega. „Þú eyði-
leggur brotin i buxunúm þinum.
Elskarðu hana systur mina?”
„Já, af öllu hjarta”, svaraöi
hann. „Hún er eins og eldur i blóði
minu, hún er eins og stormur...”
Lovisa tók fram i fyrir honum.
„Ég þekki hana nú svo vel”, sagði
hún, „og hún er mesta gæða
stúlka, sem ég get unnt alls hins
bezta. Vegna hamingju hennar —
og ykkar beggja — er ég fús til að
draga mig i hlé. Ég ætla að hverfa
eins og skuggi meðal skugga, eihs
og steinn, sem sekkur til botns...”
„Nei, nei, nei.” kallaði Lára,
„Þetta máttu ekki segja: þá fórn
get ég ekki þegið af þér. Svona
mikla fórn getur engin
manneskja fært”.
Hún gekk til Bernards og tók
um handlegg hans. Siðan reisti
hún hann á fætur, lyfti höfði hans,
dró þaö að sér og kyssti hann
beint á munninn.
„Þakka þér fyrir allt, sem þú
hefur gefið mér, Bernard”, and-
varpaöi hún. „Ég mun ávallt
minnast þin i ljúfum draumum
minum. En það er ég sem verð aö
draga mig i hlé. Ég vil ekki eyði-
leggja hjónaband systur minnar.
Ég fer héöan i kvöld.”
FALLEGT RAÐSETT
Raðsett með mjúkum púðum:
Stóll, 2ja og 3ja sæta sófi.
Áklæði i miklu úrvali.
'BóUtmvinn
Hverfisgötu 74 — Sími 15102
„Það aftek ég með öllu,” sagði
Lovisa
„Astin verður að ganga fyrir
öllu”, muldraði Bernard, meðan
hann hélt fast utan um Láru með
öðrum handleggnum og Lovisu
með hinu .
„Tvær konur geturðu nú ekki
átt, Bernard minn”, sagði Lovisa.
„Jafnvel á okkar frjálslyndu tim-
um er þaö ekki talið viðeigandi.”
„Við getum nú beðið til
morguns og rætt um þetta, þegar
við höfum sofið á þvi„, sagöi
Bernard.
„En Lovisa hristi höfuðið. „Hér
hefur veriö sofiö nógu lengi”,
sagði hún „Ég fer á hótel i kvöld.
Eg hlusta ekki á nein mótmæli.Ég
er sannfærð um, að við komum
okkur saman um skilnaðinn, þeg-
ar þar að kemur”.
HALFTIMA siðar gekk Lovisa
með sina smátöskuna i hvorri
hendinni inn i móttökusalinn á
Hótel Corniche.
Dökkhærður maður spratt upp
úr hægindastól, þar sem hann
virtist hafa setið lengi,ef álykta
mátti af öllum sigarettustubbun-
um i öskubakkanum hjá honum.
„Astin min”, sagði hann, „loks-
ins kemurðu! Er nú allt i lagi?”
„Allt”, anzaöi Lovisa og
kinkaði kolli, meðan hótel-
drengurinn tók töskurnar, sem
hún hélt á.
„Og þú áttir ekki i :ic:nurn
örðugleikum?”
„Jú, þetta var nú að visu býsna
örðugt”, andvarpaöi Lovisa, „en
nú hef ég hreinni samvizku en
nokkur önnur kona, þvi nú veit é'1..
að hún systir min verðu
hamingjusöm, og vissan um það
er mér svo mikils virði”.
„Systurást er fögur og við-
kvæm tilfinning”, sagði sendi-
ráðsritarinn frá Geneve. „Ég hef
pantað handa okkur herbergi nr.
77. Móttökustjóri! Nú er konan
min komin. Viljið þér sjá um, að
fariö verði upp með töskurnar
hennar.”
10. TBL. VIKAN 37