Vikan - 07.03.1974, Blaðsíða 13

kinnar hennar og föllitað hárið
hefðu glatað lit sinum vegna
langrar dvalar meðal isauðn-
anna. Þegar hann hafði náð
skepnunni, sem þær sátu á, lagði
hann hendina á lénd hennar og
hægði gönguna. Móðirin fór að
tala við hann og taldi upp með
hinni mestu nákvæmni allt það,
sem hann þyrfti að gera um
veturinn. Þetta var fyrsti vetur-
inn þafis þarna uppi, en Hari
gamli hafði fjótrán vetur að baki
sérhjá fannbreiðunum umhverfis
gistihusið i Schwarenbach.
Ulrick Kunzi hlustaði án þess
'þó að séð yrði, að hann skildi
nokkurn skapaöan hlut, enda
horfði hann i sifellu á stúlkuna.
Við og við svaraði hann: ,,Já
maddama Hauser”. En hugsanir
hans virtust vera á öðrum slóðum
og engin svipbrigði sáúst á
rósemdarlegu andlitinu.
Þau komu aö Daube-vatni. Það
var lagt, og náði isflötur þess alla
leið niður i dalbotninn. A hægri
hönd blöstu við dimmir klettar
Daubenhorns, en tindurinn
gnæfði himinhátt yfir hinni við-
áttumiklu öldu Lömmeon jökuls,
sem lá nokkru ofar en Wild-
strubel. Þegar þau nálguðust
Gemmi-hálsinn, þar sem hliðarn-
ar niður að Loeche taka við, blasti
við þeim i einni svipan hið mikla
sjónarsvið Valais-Alpanna og
hins breiða og djúpa Rhone-dals.
I fjarska voru margir hvitir,
öldulagaðir eða typptir fjalla-
hnúkar, sem glitruðu i sólskininu,
Michapel með tindana sina tvo,
hin hrikalega hnúkaþyrping
Weisshorns, hið þungbúna
Brunegghorn, hinn rismikli og
ægilegi pyramidi Mont Cervin,
manndrápsfjallið mikla, og Dent-
Blanche, hin hræðilega valkyrja.
Þá komu þau auga á Loeche, i
ógurlegri hvilft niöri á botni
hræðilegs hengiflugs, húsin sýnd
ust eins og sandkorn, sem stráð
hefði verið niður i þessa miklu
sprungu, þar sem Gemmi-hálsinn
endar, og lokast af henni, en opn-
ar sýn niður að Rhone.
Múlasninn nam staðar á brún
stigsins, sem liggur i sifelldum
bugðum og krókum eftir fjalls-
hliðinni alla leið að litla
sveitaþorpinu, sem varla var
sýnilegt við fjallsræturnar. Kon-
urnar tvær stukku af baki niður i
snjóinn og gömlu mennirnir tveir
komu til þeirra. „Jæja þá”, sagði
Hauser gamli, „verið þið blessað-
ir og sælir og verið nú hugrakkir
þangað til að ári, vinir minir”, og
Hari gamli svaraði: „Þangað til
að ári”.
Þeir föðmuöust, þegar röðin
kom að Hauser húsfreyju, bauð
hún kinnina og stúlkan sömuleið-
is.
Þegar röðin kom að Ulrich
Kunzi, hvislaði hann i eyra
Louise: „Gleymdu ekki þeim,
sem dvelja þarna uppi”, og hún
svaraði: „Nei” með svo lágum
rómi, að hann gizkaði á svarið, án
þess að heyra það.
V
„Jæja, þá, verið nú sælir”,
endurtók Jean Hauser, „og látið
ykkur ekki verða illt”. Hann lagði
siðán af stað niður hallann á
undan konunum, og brátt hurfu
þau öll þrjú við fyrstu bugðuna á
veginum, en karlmennirnir tveir
sneru aftur til gístihússins að
Schwarenbach.
Þeir gengu i hægðum sinum
samhliða, án þess að talast við.'
Nú var þetta afstaðið og þeir áttu
að vera einir saman i fjóra eða
fimm mánuði. Þegar frá leið fór
Gaspard Hari að segja frá dvöl
sinni siðastíiðinn vetur. Hánn
hafði verið með Michael Canol,
sem nú var orðinn of gamall til
þess að þola vetrarsetuna. Alltaf
mátti búast við slysförum alla
þessa löngu einveru. Þeir höfðu
ekki v.erið daufir i dálkinn,
galdurinn var aðeins sá aö taka
þá ákvörðun frá upphafi og þá
reyndist nóg til dægradvala, er til
kastanna kom, kappleikar og
annað stundargaman.
Ulrich Kunzi hlustaði á hann og
horfði til jarðar, þvi að i huganum
dvaldi hann með þeim, sem voru
á leiðinni niður til þorpsins. Brátt
kom gistihúsið i augsýn, þótt
varla væri það sýnilegt, þvi að
svo litið fór fyrir þvi, þessum
dökka dil við neðanvert snjó-
flæmið, og þegar þeir opnuðu
dyrnar, tók Sam, stóri hrokkni
rakkinn að ólmast i kringum þá.
„Komdu nú, drengur minn”,
sagði Garpard gamli, „nú' erum
við kvenmannslausir, svo að við
verðum sjálfir að annast um
kvöldverðinn. Taktu utan af jarð-
eplunum”. Og báðir settust þeir á
tréstóla og fóru að láta brauð út i
súpuna.
Kunzi fannst næsti morgunn
vera lengi að liða. Hari gamli
reykti og steikti á teini i eldstónni,
en ungi maðurinn horfði út um
gluggann á snævi þakin fjöllin
andspænis húsinu.
Um kvöldið fór þann út, gekk
sömu slóðir og farnar voru daginn
áður og svipaðist eftir sporum
múlasnans, sem konurnar tvi-
menntu á. Þegar hann kom fram
• á Gemmi-hálsinn, lagðist hann
niður á magann og horfði i áttina
til Loeche.
Þorpið i klettagjánni var ekki
ennþá komið undir fannir, þótt
þær næðu alveg að þvi, furutrén
hindruðu það. Lágkúruleg húsin
liktust hellusteinum á stóru engi,
Framhald á næstu siöu
10. TBL. VIKAN 13