Vikan - 07.03.1974, Blaðsíða 9

Viö sáum ekki meira en þrjá
metra framundan okkur. Þar
byrgði skógurinn allt útsýni.
Við þribja hvern metra skárum
við greinilegt merki i tré. Það var
eina leiðin til að villast ekki. Að
öðrum kosti er hægt að ganga
endalaust án þess nokkurn tima
að átta sig á þvi, hvar maður er
staddur.
Vafningsjurtir, sem við
hjuggum sundur, vöfðust aftur
utan um trén fyrir aftan okkur og
hóf u klifur sitt á nýjan leik.
Engin blóm var að sjá. Ekkert
nema skóginn. Þess vegna verður
þessi skógur áþekkastur dýri. Og
þetta dýr er gætt mikilli árásar-
hvöt, sem það veitir útrás með
þyrnum og vafningsþráðum og
hvössum bambusoddum.
Eftir fimm klukkustunda
göngu höfðum við lagt um það bil
tvo kílómetra að baki okkur. Ég
var flækt i þyrnivöxnum þráðum,
sem uxu út úr reyrpálma. Ég átti
erfitt með að ná andanum, skalf i
hnjánum og fötin limdust við
likama minn.
Þvi meir, sem ég leitaðist við
að losna úr þessum heljar-
greipum, þéim mun fastar
þrengdu klær þyrnanna sér inn i
klæði min og húð.
Ég gat ekki méira og ég stóð i
leðju upp að hnjám.
John sagði við mig, aö ég skyldi
drekka svolitið úr flöskunni
minni.
— Andaðu djúpt og drekktu
rólega!
Meðan ég drakk hjó hann á
vafningsjurtirnar, sem ég var
flækt i. Sumar þeirra voru eins
sve.rar óg bprnshandleggur.
— Pálmár eins og þessi, sagði
hann, geta orðið allt að 300
metrar á hæð. Aður hélt ég, að
stór fiðrildi, skrautlegir fuglar og
orkideur væru i frumskóginum.
Auðvitað er allt þetta i frum-
skóginum, en við getum bara ekki
séð það. Heimur orkideanna og
fiörildanna er i 70 — 90 metra hæð
yfir höfðum okkar og þaðan sést
til himins.
Seint siðdegis féll fyrsta
monsúnregnið. Af þvi stafaði svo
mikill hávaði, að við urðum að
hrópa hvert til annars til þess að i
okkur heyrðist.
Um klukkan fjögur siðdegis
skipaði John svo fyrir, að við
skyldum taka hengirúmin úr
fallhlifapokunum okkar. Þau
urðu að hanga i minnst eins og
hálfs metra hæð frá jörðu.
I þjálfunarbúðunum hafði þetta
ekki tekið okkur nema stundar-
fjórðung. En þarna i frumskóg-
inum tók það rúma klukkustund.
tJr fallhlifarpokanum tókum við
einnig poka, sem var ætlaður til
varnar gegn regni og blóðsugum.
Aðalhættan stafar ekki af
tlgrisdýrum., slöngum eða filum.
Þessi stórvöxnu dýr gru hættulitil
miðað við öll skorkvikindin, sem
eru stórhættulegir smitberar.
JStórvöxnu villidyrin ráðast yfir-
leitt ekki á menn, ef þau eru latin
óáreitt.
En smádýrin eru hættuleg.
Neðan á blöðum trjánna úir og
grúir af blóðsugum. Þær eru
Það þarf að kunna aö hagnýta sér
náttúruna. Hér aflar Ruth drykkj-
arvatns úr vafningsjurt.
mjög litlar og geta lifað i algerum
þurrki i allt að tvö ár.
Þau biða eftir tækifæri til þess
að láta sig falla af blööunum og á
húð fórnarlambs sins. Þaðan eru
þær ekki lengi að komast i blóðið.
Þær komast auðveldlega gegnum
fatnað og þær geta leynzt I
drykkjarvatni. Taki maður sopa
af vatni, sem blóðsugur eru I,
festa þær sig samstundis viö
góminn. Að tveim klukku-
stundum liðnum er blóösugan
orðin á stærð við fingur, þvi að þá
hefur hún belgt sig út á blóöi
fórnarlambs sins.
Verði höfuðið eftir, þegar blóð-
sugurnar eru fjarlægðar úr
holdinu, er hætta á bólgum.
Sumar blóðsugur setjast að i
slimhúð nefsins og i hálsinum.
Gerist þaö, bolgnar slimhúðin
upp og þetta aðskotadýr veldur
miklum kvölum.
önnur mesta plágan eru
maðkarnir. Til eru maðkar, sem
smjúga gegnum mannshúð, án
þess að þess sjáist nokkur merki.
Þeir geta valdið dauða fórnar-
lambs sins.
Skýrslur WHO sýna, að fleira
fólk lætur lifið árlega af völdum
maðka en úr krabbameini.
Við reyndum að vinna okkur
eldivið úr trjánum. Við tálguðum
bambustré næstum i sundur og
meira að segja inni I miðju þess
var nokkur raki. Loksins gáfumst
við upp við þetta og rifum hluta úr
útbúnaði okkar til þess að nota i
uppkveikju.
Viö höfðum gamalt, meters-
langtskeldyr til kvöldverðar. Þaö
var auðvelt aö flá það, en öllu
erfiðara aö matreiöa þaö. Einn úr
hópnum gat sér þess til, að það
væri aö minnsta kosti 40 ára.
Upi leið og við elduðum kvöld-
verð hreinsuðumvið skordýrin af
likama okkar. Ég hefði aldrei
trúað þvi, að þessi skordýr gætu
setzt eins viða og raun bar vitni,
Þau voru meira að segja milli
tánna á okkur. Við bárum salt eða
joð á kvikindin og þá duttu þau af
okkur. Logandi sigaretta kemur
að sama haldi.
Svo féll nóttin á. Hún var allt I
einu komin án þess að gera
nokkur eiginleg boð á undan sér.
Hún var mjög myrk, þvi að I
frumskóginum nýtur hvorki skins
stjarna eða sólar.
Um leið og nóttin féll á, upp-
hófst gifurlegur hávaði I frum-
skóginum. Fuglar góla eins og
hundar og Gibbonaparnir hlæja
tryllingslega. Hvert einstakt
skorkvikindi leggur til sitt
sérstaka hljóð. Það er eins og
dyrabjöllur, 'vekjaraklukkur,
veiðihorn og loftborar glymji allt
i einu.
Hávaðinn stendur i tólf klukk\i-
stundir.
Hópur eldflugna þýtur framhjá.
Karlflugan getur sent frá sér ljós-
geisla allt að áttatiu sinnum á
minútu. Ljósgeisli þessi er
óhemju skær og er til þess
ætlaður að vekja athygli kven-
flugunnar.
Hún svarar með hvellu hljóöi.
Þar sem ég lá i hengirúminu,
gat ég ekki einu sinni greint
höndina á mér, þó að ég héldi
henni fyrir augunum. Svo svart
var myrkrið.
Eftir lágnættið fannst mér orðið
mjög kalt, þó að hitinn væri 27
stig á Celsius. En ég var I rökum
fötum og loftiö var mjög rakt, svo
að mér var eins kalt og á kaldri
haustnott I Norður-Evrópu.
1 ljósgeislanum frá vasaljðsirnr
minu sá ég tvö rottuaugu stara á
mig. Þau voru eins og grænir
deplar I myrkrinu.
Við sólarupprás hljóðnaði allt
eins skyndilega og hávaðinn hafði
hafizt.
A öðrum degi æfinganna
komum viö að árfarvegi og við
lögöum langan veg að baki okkur
þann dag — heila tiu kilómetra.
Ar, ef þær eru ekki um of
straumharöar eða leöjubornar,
eru I rauninni eini færi vegurinn i
frumskóginum.
Ain breytti um stefnu við
nokkra kletta. Við klifruðum meö
erfiðsmunum yfir klettana með
farangur okkar.
Allt I einu komum við að hring-
laga- svæði, sem var baðað i
skæru sólarljósi. Það var
„belukar”; en svo kalla jnnfæddir
skógi rudda staöi, sem skógurinn
er farinn að vaxa á aftur. 1
borgarastyrjöldinni i Malasiu
haföi skógurinn verið ruddur
þarna til þess aö fá Jendingarstaö
fyrir þyrlur. Þess vegna eru trén
þarna ekki orðin nema 10-12
metrar á hæð, svo að sólin nær að
skina þarna.
Við fórum þegar I stað úr
blautum einkenningsbúningunum
og hengdum þá til þerris. A
þessum stað ætluðum viö aö elda
okkur kvöldmat og hafast við um
nóttina.
Framhald á bls. 44
Þó aö ótrúlegt sé, má vinna vatn úr eyöimerkursandinum.
10. TBL. VIKAN 9