Vikan


Vikan - 25.07.1974, Side 29

Vikan - 25.07.1974, Side 29
hann hafi helzt laðazt að veik- byggðum og viðkvæmum konum. Að þvi leyti áttu þau mjög vel saman. En hann var miklu eldri en hún, að minnsta kosti fimmtán til tuttugu árum. Þarna ertu aftur farinn að hugsa um það, sem þér kemur ekki við, sagði ég ergilegur við sjálfan mig. Hvern fjandann kemur þetta þér við? Aðeins vegna þess að hún gýtur stundum til þin augunum.... Hann er brjál- aður i henni, sérðu það ekki? Hann hafði beðið hana að hafa til handa þeim mat, en hann gerði það að mestu leyti sjálfur. — Þetta er eina tækifærið fyrir mig, til að æfa mig i matreiðsiu: heima fæ ég ekki eihu sinni að koma fram i eldhús. Þegar við höfðum' matazt, þvoði hann upp en hún þurrkaði. Ég gekk inn til min og teygði úr mér i kojunni og ætlaði að lita i timarit, en ég gat ekki fest hug- ann við lesturinn. Ég heyröi þau tala saman i lágum hljóðum og stundum hló hann glaðlega. Svo var steinhljóð langa lengi. Ég reyndi að telja sjálfum mér trú um, að ég væri ekki að hlusta og hugleiddi hvernig ég hafði rótað mér inn i þetta. Hann hafði boðið mér hundrað dollara fyrir utan venjuleg laun, fyriraðvera fylgdarmaöur hans i skóginum, svo mér var ljóst, að hann var mjög auðugur. Og þegar hann sagði mér, aö konan sin kæmi lika með, datt mér ekki annað i hug, en að hún væri líka miðaldra og farin að láta á sjá. En það var nú eitthvað annað. Ég lá sem sagt þarna og góndi upp I loftið, þegar hún drap á dyr og kom inn. — Trufla ég? spurði hún, með sinni ljúfustu rödd. — Alls ekki/sagði ég og settist fram á kojustokkinn. Hún starði, stórum augum á byssurnar tvær. — Til hvers ertu með tvær byssur? Ég bölvaði i huganum yfir þess- um fjandans hjartslætti, sem gerði jtnér órótt. Hún er bara orð- in leið' á einverunni á daginn, sagði ég við sjálfan mig, — leið, þegar viö erum úti á veiðum alla daga. Hún er vön stórborgarlíf- inu. Þaö er ekki viö hennar hæfi, að vera lokuð inni i þessum kofa alla daga. Ég reyndi að gera aö gamni minu. — Það er eins með mig og hetjurnar i kúrekamyndunum, mér liður bezt meö sinn byssu- hólkinn i hvorri hendi. — Þú ert að draga dár að mér. Ég er að spurja I alvöru. Er nokk- ur munur á þessum byssum. Ég stóö upp og náði i aðra byss- una. — Þetta er venjulegur riffill, en hinn er með styttra hlaupi og létt ari og þvi hentugri i langferðir. En mér þykir sá lengri betri, en þeir eru með sömu hlaupvfdd. — Þú gætir nú kennt mér að handleika byssu. Ég starði á hana, trúði varla minum eigin eyrum og ég sá að hún roðnaði eilitið. — Mig langar reyndar til að læra að fara með byssu og skjóta. Vegna Elroys. Honum þykir svo gaman að fara i veiðiferðir, en ég... Mig langar til að taka þátt i áhugamálum hans, reyna það, að minnsta kosti. Viltu ekki sýna mér hvaö ég á að gera. Þaö var einhver ögrun i gráum augunum, sem reið baggamun- inn. — Þegar gikkurinn snýr svona er öryggið á, sagði ég. Þegar maður ætlar að hleypa af skoti, heldur maður fingrinum svona og tekur I gikkinn. Þegar maður set- ur næsta skot i, tekur maöur fyrst tóma hylkið og setur nýja patrónu i, — svona og þá er allt reiðubúið til að hleypa af á ný. Ætli maður aö geyma skotið I byssunni, þá setur maður lásinn á, .... svona. Reyndu sjálf, byssan er ekki hlaðin. Hún glennti upp augun, eins og hann hefði rétt henni höggorm. — Ó, nei, Sam, ég get ekki fengíð mig til að snerta þetta morötól. — Hvernig á ég þá að kenna þér að skjóta? — Ég æfi mig á morgun, þegar ég er ein heima. Bara aö byssan sé ekki hlaðin. Ég get ekki gert að þvi, að ég er svona bjánaleg. En mig langar til að læra þetta og losna viö þennan ótta, vegna El- roys. Geturðu ekki kennt mér þaö i rólegheitum? Ég varð skyndilega gripinn ein- hverri einmanakennd, sem ég hafði aldrei fundið fyrir áöur. Já, og einhverri óljósrí þrá. — Jú.sagöiég, —égskal kenna þér að skjóta. Hjörturinn kom út úr runna- gróörinum og stóö grafkyrr i nokkrar sekúndur. Ég miðaöi á hann og sá hann greinilega i sigt- inu, en ég hikaði og hugsaði með mér, aö liklega myndi hann rölta upp ásinn og þá fengi Endicott að komast i skotfæri við hann, Þegar á allt var litið, þá var þaö hann, sem var á veiðum, ekki ég, ég var bara fylgdarmaður. Ég gat auö- veldlega fellt þennan hjört fyrir hann, en það var ekki það sama, eins og að hann gerði það sjálfur. Þetta var stór hjörtur og krón- an var stór og falleg. Kjötið af honum var að sjálfsögðu ólseigt, en krónan yrði mesta stofuprýði. Ég beiö, með fingurinn á gikkn- um. Ef hann hreyfði sig. ekki bráðlega, ætlaði ég að skjóta hann. Svo tók hann á rás og fór að feta sig upp eftir ásnum. Eftir nokkr- ar sekúndur bar hann við gráan himininn, svo hvarf hann. Skotið bergmálaði I þögninni. Siðan kömu tvö á eftir. Bergmálið drundi aftur, svo fjaraði það út. Ég fann fyrir einhverjum óljós- um ótta, þegar ég gekk upp eftir ásnum, — skyldi alls ekki hvað orsakaöi þennan ótta. Þá fór ég að hugsa um hana og fann að þar var skýringin. Ég nam staðar á ásbrúninni. Hann sat á trjábol og sneri i mig baki. Ég nam staðar og virti hann fyrir mér og eitthvað óvenjulegt bærðist innra meö mér, eitthvað skuggalegt og ógnvekjandi og var alveg aö ná á mér tökum. En þeg- ar ég fann, að það var að ná á mér algjöru valdi, rankaði ég við mér . Ég lét byssuna siga og ég fann að ég skalf og nötraði. ' Þegar ég var alveg búinn að ná valdi á sjálfum mér^gekk ég til hans. Hann stóö upp og tók byss- una sina. Ég sá hve vonsvikinn hann var. —■ Ég skaut framhjá, hitti ekki, sagöi hann með biturri rödd. — Þrjú skot og ekkert hitti. Hann, kom þarna upp á ásbrúnina, svo rólegur, aö það hefði átt að vera auðvelt að hæfa hann i fyrsta skoti. Bezta skotmark, sem ég hefi séö, en ég, þessi fjandans klaufi, missti samt marks. Ég skaut tveimur öðrum skotum á eftir honum, en þaö var að sjálf- sögðu alveg út i bláinn. Hann gekk meira að segja rólegur og það var eins og hann væri aö draga dár að mér. Ertu aö hlusta á mig, Ludlow? Ég beitti allri minni orku, til aö jafna mig, hristi af mér þessar hræðilegu hugsanir, sem höföu næstum fengið vald á mér fýrir nokkrum sekúndum siðan. — O, þú færð mörg önnur tæki- færi, sagði ég. — Það gengur bet- ur næst. Hann virti mig fyrir sér. — Þú ert náfölur, sagöi hann, — er eitthvað að þér? — Nei, mér llöur prýðilega. 30. TBL. VIKAN 29

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.