Vikan - 25.07.1974, Blaðsíða 36

hann dálltib, þegar hún sagöi
þetta lágt, og án nokkurs spenn-
ings. Hún hataði hann fyrir að
gefa sjálfum sér tilefni til að
útskúfa henni. — Ef þú ferð, vil
ég fara með þér.
— Þú sagðir eitthvað I þá átt i
gærkvöldi. Og ég svaraði þvi
engu. Ég var að reyna að stilla
löngun mina til að segja já. Og
það er ég enn að gera. Ég er
alltaf að sannfæra sjálfan mig
um, að ein svala þýðir ekki sama
sem sumar. Og ein nótt þarf ekki
að þýða sama sem giftingu. Við
þekkjum ekki hvort annað. Ég
gæti vel verið leiðindakurfur i
daglegri umgengni. Það finnst
konunni minn að minnsta kosti.
Hún sat þarna og sökk inn i
sjálfa sig. Það var ekki sótzt eftir
henni. En áður en hatrið gat
brotizt út i reiðiorðum, lenti bát-
urinn við bakkann. Meðan hún
var að stlga upp, stlga I land og
taka I kollubandið, sefaðist hún og
stillti sig um að segja það, sem
hún ætlaði að meykja á hann.
Hún gekk inn I skuggann af
kofanum. Hann kom á eftir
henni, án þess aö hirða um stöng-
ina eða veiðina.
— Rósa!
Hún beið eftir þvi að hann kæmi
til hennar og nú hafði hún hemil á
hefndarþorstanum og stoltinu.
— Ertu móðguð?
— Hvernig ætti ég að vera það.
Ég leyni engu. Það hefði ég ekki
átt að gera. Við viljum ekki
hvort annað.
— Hvernig ætti ég að fara að
þessu, Rósa? Hafa þig i felum i
hótelherberginu eða ibúð? Slikt
hef ég aldrei gert áður.
— Hvað þýðir að vera að tala um
það. Þú heimtar að halda áfram
með þetta. Það er eins og þú
skuldir mér eitthvað.. kannski af-
sökunarbeiðni.
Hún var fegin þessum af-
sökunarhreim I rödd hans. Það
vakti þó að minnsta kosti dálitinn
vonarneista.
Hún snerti á honum hand-
legginn, og tók siðan I hönd hans.
— Við skulum fara inn, og fá
okkur eitthvað að borða. Ég er
alveg glorsoltin.
— En ég verð að hitta þig aftur.
Við verum að kynna'st betur.
— Það er ekki hægt. Hún gekk á
undan inn I kofann. — Viltu
kveikja á lampanum?
Hann flýtti sér að hlýða og þaut
að borðinu og bar eldspýtu aö
kveiknum. Svo sneri hann sér við
og starði á hana. — Þú ert
móðguð. Það liggur beinlínis I
oröinu.
— Hversvegna ætti ég að vera
það. Málrómurinn gerði orðin að
lygi. — Við ætlum að borða, fara
siöan að hátta og á morgun kveðj-
umst við svo. Hvað meira gæti
sögunarmyllustelpa farið fram
á?
— Rósa. Ég kem hingað aftur
þegar veiðitíminn byrjar. En ég
vil ekki biða lengi. Við skulum
hittast einhversstaðar I
Milwaukee. Grenn Bay. Hann
gekk I áttina til hennar, en hún
skauzt frá honum.
— Ég ætla að vita, hvort okkar
verður fyrra til að skræla
kartöflurnar.
Hann stóð eins og og i vandræð-
um. — Ég veit ekki hvort þú ert
móðguð, eða að gera gys að mér.
Ég þarf að fá tóm til að hugsa
mig um. Koma öllu I lag.
VIII.
Moline læknir sá kvöldið eins og
hann hafði séð daginn — gegn um
gráan þokuvegg. Hann vissi, að i
annarra augum, hvildi kvöldið
rólega yfir skógarhæðunum, að
dagurinn, sem var að kvöldi
kominn, hafði ekki raunverulega
verið grár heldur heiður og bjart-
ur og hreinn eftir rigningu gær-
dagsins. En hjá honum hafði hann
verið grár, og þessi grámi hafði
fariðum allan líkama hans. Kvíði
hans hafði tekið á sig þokulitinn.
Hann fann til sárrar gremju
gagnvart Rósu. Hún hafði svipt
hann allri vellíðan sem þessi dag-
ur hefði annars getað fært honum.
Hún hafði rænt hann svo miklum
hluta af lifinu. Hann greip þessa
hugsun og hratt henni frá ser inn i
grá þokuna, og skammaðist sin
fyrir að hafa nokkurntima látið
sér detta annað eins i hug. Og
sérstaklega nú, þegar hún gæti
eins vel hafa orðið fyrir einhverju
slysi. Villzt I skóginum... kannski
væri hún dauð.
Hann þaut út úr húsinu.
Það var ekki langt til æsku-
heimilis Rósu — sem var litið hús
I suðurenda bæjarins. Ballou
gamli hafði byggt það,
þegar hann var ungur maður. Þar
haföi Rósa fæðzt og átt þar heima
þangað til hún giftist. Siðan hafði
hann ekki komið þangað nema ör-
sjaldan. Þá hafði hann haft
ánægju af því að ganga gegn um
herbergin og reyna að skilja hana
betur með þvi að sjá og finna,
við hvað hún hafði búið i æsku
siniii.
Það skein ljós gegn um tvo
gluggana að framan og á hallandi
gólfið i forskálanum. Þetta fannst’
honum vera góðs viti. Svona
hafði þetta litið út I þau fáu skipti,
sem hann kom að heimsækja
hana áður en þau giftust. Hún
hafði helzt ekki viljað láta hann
koma heim til sin. Hann hafði
fundið, að hún vildi helzt eiga
æskuheimilið sitt út af fyrir sig,
og ekki gefa honum neina hlut-
deild i þvi.
Nú var hann orðinn sannfærður
um, aö hún væri þarna, svo að
hann opnaði án þess að berja að
dyrum.
En Rósa var ekki þarna. Gamli
maðurinn sat sofandi i ruggustól
og höfuðið á honum hékk, rétt
eins og hann væri farinn úr háls-
liöunum. Bláleitar varirnar voru
opnar og hann andaði snörlandi út
um munninn.
Hann gekk framhjá tengda-
föður sinum sofandi aö svefn-
hérbergisdyrunum. Hann ýtti
upp hurðinni, og sá það, sem hann
hafði búizt viö; rúmið var autt
nema hvað þar var einhver
fatnaður og dagblaðarusl. Rósa
haföi ekki komiö þarna.
Hann gekk að ruggustólnum og
hristi hann, svo að Ballou gamli
var næstum oltinn út úr honum
áður en hann vaknaði.
— Hvar er Rósa?
Undirfurðulegt glott afmyndaði
varir gamla mannsins, er hann
reis upp, svefndrukkinn. — Til
hvers andskotans ertu að þessu?
—- Hvað ertu að gera hér?
— Hvar er hún Rósa? Gamli
maðurinn glotti enn. — Nú, svo
hún hefur ekki komið heim ha?
Er kannski búin að fá nóg af þér?
— Hlustaðu á mig! Segðu mér,
hvar hún er. Hann tók i öxlina á
tengdaföður sinum og hristi hann.
— Hvar er hún.
— Þig varðar andskotann ekk-
ert um það. Ballou néri saman
höndunum, eins og af ánægju.
Lymskulegur grimmdarsvipur
breiddist um allt andlitið.
— Er hún ennþá hjá honum Elg?
— Nei, það er hún ekki.
— Er hún heil á húfi?
— Að minnsta kosti heilli en hiá
þér.
— Hvað áttu við? Hvar er hún?
Gamli maðurinn þagði i langa
minútu með illkvittnislega brosið
á vörunum. Loks sagði hann. —
Hún er farin. Þú sérð hana ekki
framar. Stungin af, sem hún hefði
átt að vera búin að fyrir æva-
löngu. Svo varð hann allt i
einureiður. — Farin! Þotin! Með
öðrum, sem hefur eitthvað al-
mennilegt uppá að bjóða. Hefur
þú kannski nokkurntima gert
nokkurn skapaðap hlut fyrir
hana? Henni leið alveg eins vel
hjá mér, eins og hjá þér. Og
hamingjusamari þó. Já, hún
hefur svei mér átt auma ævi. Þú
lofaðir henni öllu minni himins og
jarðar. Skitblankur skottulæknir!
En nú hefur Rósa eitthvað milli
handa. Verulegan stórborgar-
mann , með vasana fulla af
beinhörðum peningum. Þú sérð
hana ekki framar. Hún er farin.
Langt...
— Þú lýgur! Hann hopaði á hæli.
Já, auðvitað var þetta ekki annað
en illkvittnisleg lygi.
— Trúðu þvi sem þér finnst trú-
legast. Reyndu bara að finna
hana. Hún bað mig nú að segja
þér þetta ekki svona fljótt. En ur
þvi þú fórst að koma hingað.....
Nú trúði hann Ballou.
— Einhver stórborgarmaður...?
— Þú heldur að þú vitir allt um
hana Rósu. En þú veizt bara ekki
nokkurn skapaðan hlut. Hún hefði
átt að vera búin að þessu fyrir
löngu. Hún á skilið mann, sem á
eitthvað til. Þekktan mann.
Mikilvægan mann. Rósa er engin
venjuleg stelputáta. Rósa er
drottning.
— Hvert fór hún?
— Hún bannaði mér að segja þér
það. Hún vildi lofa þér að
kveljast.
Moline snéri sér undan og gekk
til dyra eins og drukkinn maður,
studdi sig upp við dyrastafinn og
gekk siðan út i myrkriö.
Rósa... Hann varð að finna hana.
Hún gæti eins vel veriö dauð, eða
þá I örmum annars manns. En
heföi hún verið honum ótrú,
skyldi hann samt fyrirgefa henni.
En hún mundi bara ekki kæra sig
um neina fyrirgefningu. Hann
yrði að finna hana og segja henni,
hve mjög hann þarfnaöist hennar.
Cation
Ef þér kaupið Canon-
vasavél, þá er ekki
tjaldað til einnar nætur.
Sendum
i póstkröfu
Einkaumboð,
varahlutir, ábyrgð og þjónusta.
KRIFVELIN
Suðurlandsbraut 12, simi 85277.
36 VIKAN 30. TBL.