Vikan - 27.03.1975, Qupperneq 17

Fni Ewing var smávaxin kona,
sem jók við hæð sina meö kæti,
eins og svo margar smávaxnar
kynsystur hennar hafa gert fyrr
og siöar. Henni var eiginlegt að
klappa eða stjaka léttilega við
fólkiyblikka ofurlltið og fitja fin-
lega upp á nefið, einnig lágvært
tal og léttar hreyfjngarog litlar
háturhviður.
Aldur hennar var ráðgáta,
nema þeim, sem verið höfðu með
henni I skóla. Sjálf sagðist htln
ekkert skeyta um afmælisdaga,
ekki nokkurn skapaðan hlut. Það
er lika satt, aö þegar maður hefur
safnað saman nokkrum tylftum af
sömu tegund, þá er horfiö þaö
sjaldgæfa, sem safnarar hrlfast
svo mjög af.
A sumrin var hún I stuttum
sportkjólum, þó að hennar eina
sport' væri bridgey og stuttum
sokkum, sem huldu ekki æðarnar
aftan á fótleggjunum. A veturna
valdi htín kjóla úr skrjáfandi tafti
með ótal fellingum og jakka úr
skinnum fremur litið eftirsóttra
óæðri dýra. Oft batt hún ljósan
borða I hárið á sér að kvöldlagi.
Frú Ewing þrammáði til hár-
greiðslukonunnar I steikjandi hita
eða nlstandi vindi. Svo oft höfðu
lokkar hennar verið rækilega
lýstir og krullaðir, að manni
fannst sem færi maður aö strjúka
þá, væri þaö einna llkast og renna
hendinni gegnum einhverakonar
grænmetisrétt. Hún málaöi litið
ferkantað andlitið á svipaöan hátt
og kona i suöur- eða suðvestur-
rlkjunum, púöraði nefiö og hök-
una meö hvitu og setti siðan
rauða bletti I kinnarnar. Frú
Ewing sýndist lagleg kona, ef
maður sá hana innst inni i langri,
dauflý&tri stofu.
Hún hafði lengi verið ekkja.
Jafnvel áöur en hún varö þaö,
höfðu þau hr. Ewing og hún búiö
hvort útaf fyrir sig, en samúð
borgarbúa fallið I hennar hlut.
Hún hafði gælt við hugsunina um
skilnað, þvi að það er velkunnugt,
aö tilhugsunin um káta fráskilda
konu miklu fremur en návist
hennar sjálfrar, fær karlmenn til
að klóra i jörðina og fnæsa. En áð-
ur en hún gat hrundiö fyrirætlun-
um slnum i framkvæmd, fórst
hr. Ewing, sem alltaf var trúr
kenningunni um ,,einn enn, áður
en lagt er I hann”, I bllslysi. En
ekkja, indæl litil ekkja, hefur llka
það orð á sér um allan heim að
koma hjörtum karlmanna til að
slá hlýtt- og hratt. Frú Ewing og
vinir hennar voru viss um, að hún
myndi giftast aftur. Timinn leið,
og þaö varð ekki.
Frú Ewing gerði aldrei mikiö
úr einsemd sinni, lokaði sig aldrei
inni I skuggsælum sorgarsölum.
Hún hélt sínu striki.'hoppaöi og
skoppaði gegnum alla sam-
kvæmisviðburði bæjarins, og
aldrei leiö sú vika’, að hún sæti
ekki I húsmóðursætinu á heimili
slnu við skemmtileg, fámenn
kvöldverðarboð eða spilaði þar
bridge af mikilli ástriðu. Hún var
alltaf sú sama og sú sama gagn-
vart öllum, þó að hún nyti sln
allra bezt, þegar karlmenn voru
viöstaddir. Hún daöraði við stað-
fasta eiginmenn vinkvenna sinna
og þessa tvo eða þrjá piparsveina
borgarinnar, skjálfandi
gamlingja, sem helltu pillum i
lófa sína i matarboðunum. Hún
var svo kát, að það nálgaðist ung-
æðishátt. Ókunnugum manni,
sem hef'ú virt frú Ewing fyrir sér,
kynni e hafa dottiö i hug, að þar
færi kona, sem ga\! okki auðveld-
lega upp alla von.
Frú Ewing átti dóttur: Lolítu.
Auövitað er það réttur foreldra að
sklra afkvæmi sin þeim nöfnun,
sem þeim geðjast að, en samt
væri betra, ef þeir gætu ga'gst inn
i framtiðina og séð hvernig litlu
angarnir litu út seinna. Lolita var
ósköp litilfjörleg i útliti. Hún var
mögur og beinaber, og hárið á
henni var þunnt og gisið. Frú Ew-
ing hefur liklega látið sig dreyma
um hrokkinhært ungbarn, þvi að
um tima tók hún upp á þvi að
rennbleyta hár barnsins og vefja
það upp á tuskuræmur, þegar það
fór i rúmið. En þegar vafið var of-
an af ræmunum morguninn eftir,
var hárið jafn rennslétt og áður.
Allt, sem upp úr þessu hafðist,
voru andvökunætur hjá Lolitu,
sem reyndi að hvila höfuðið á
þessum hörðu hnútum. Þvi var
gefist upp við allt þetta, og hárið
lafði niður eins og áður. Þegar
hún kom I skóla, voru litlu strák-
arnir vanir að elta hana um
skólagarðinn i friminútunum,
þrifa I slappar flétturnar og
kalla: ,,Ó, Lolita, gefðu okkur
lokk, viltu það? Ó, Lolita, gefðu
okkur eina fallegu krulluna
þina”. Litlu stúlkurnar, litlu vin-
konurnar hennar, hópuðust sam-
an og horfðu á og sögðu: ,,Ó, eru
þeir ekki hræðilegir?” og þrýstu
svo höndunum upp að munninum
til að fela flissið.
Frú Ewing var alltaf eins kát og
hún átti að sér, þegar hún var
með dóttur sinni, en vinkonur
hennar, mæður fegurðardísa,
reyndu að setja sig i hennar spor
og sveið i hjartað. Þær voru góð-
hjartaðar á sinn hátt og grófu upp
sögur, sem þær sögðu henni, sög-
ur um stúlkur, sem lengi höfðu
verið mjög litilfjörlegar 1 útliti, en
allt I einu orðið skinantíi fagrar.
Þær, sem menntaðri voru, komu
með dæmisöguna um ljdta andar-
ungann. En Lolita óx upp og
breyttist ekki aö öðru leyti en þvi^
að hún lengdist.
Vinkonunum geðjaðist ekki illa
að Lolitu. Þær töluðu vingjarn-
lega við hana, og þegar hún var
ekki viðstödd, spurðu þær móður
hennar um hana, þó að þær vissu,
að ekkert væri markvert af henni
að frétta. Gremja þeirra beindist
ekki að henni, heldur að forlögun-
um, sem höfðu laumað þessum
föla gauksunga aö frú Ewing, —
þessum fjörlausa klaufa, sem
aldrei sagði orö að fyrra bragði.
Þvi að Lolita var þögul, svo þög-,
ul, að oft tók maður ekki eftir þvl,
aö hún væri i stofunni, fyrr en
maður.^á ljósið glampa & gleraug-
'unum nennar. En viö þessu var
ekkert að gera, enga vonarfulla
brandara var hægt að segja til að
bæta ástandiö. Og vinkonurnar,
sem hugsuðu um sin eigin eldfjör-
ugu afkvæmi, andvörpuðu enn á
ný, þegar þeim varð hugsað til frú
Ewing.
Engir yngissveinar héngu við
handriöið á útitröppum Ewing-
hússins á kvöldin, engar ungar
karlmannsraddir spurðu eftir
Lolitu I símanutn. Hinar stúlk-
urnar buðu henni fyrst einstöku
sinnum, en siðan aldrei I veislur
slnar. Þetta var þó ekki vegna
þess, að þeim geðjaðist ekki aö
henni, þær mundu bara einfald-
lega ekki eftir henni, nú þegar
þær voru hættar I skólanum og
sáu hana ekki daglega. Frú
Ewing lét hana alltaf vera við-
stadda litlu kvöldvarðarboðin sin,
þó aö guð visai, að hún bætti þar
HtiB um. Hún tók hana líka
óhrædd með sér á opinberar
kemmtanir, þar sem komu bæði
ungir og aldnir, svo sem á fjáröfl-
unarskemmtanir fyrir kirkjuna
eða fátæka. Þegar Lolita fór á
slikar skemmtanir, fann hún sér
lika eitthvert horn til að standa i
og þegja. Þá var móðir hennar
vön að kalla til hennar yfir endi-
langan veislusalinn, og rödd
hennar hljómaði há og skær yfir
skvaldrið I gestunum: „Heyrðu
mig nú litla fröken Storkur.
Gakktu nú um og talaöu við
fólkið.” Lolita brosti aðeins og
stóð þar, sem hún var komin, og
þagöi. Það var þó engin fýla I
þögn hennar. Ef fólk kom andliti
hennar fyrir sig, minntist þaö
feimnislegs, jákvæös svips, og
bros hennar hefði mátt skrifast
ofarlega á stuttan lista þess, sem
var aölaöandi i fari hennar. En
slíkir eiginleikar eru aðeins
metnir, þegar þeir eru augljósir,
hver hefur tima til að leita að
sliku?
Oft er það þannig, þegar um er
að ræða óeftirsótta ógifta dóttur
og káta litla mömmu, að dóttirin
tekur aö sér hússtjórnina og lyftir
byrði af þreyttum öxlum móður-
innar, en ekki hún Lolita. Hún var
ekkert húsleg. Saumaskapur var
henni hulinn leyndardómur, og ef
hún vogaði sér fram i eldhús til að
reyna að útbúa einhvern einfald-
an rétt var árangurinn, ef bezt
lét, skringilegur. Ekki var hún
heldur lagin við að. punta upp i
stofum. Lampar skulfu, skraut
tvistraöist, og vatn skvettist upp
úr blómavösum, ef hún snerti við
sllku. Frú Ewing ávitaöi stúlkuna
aldrei fyrir klaufaskapinn, hún
gerði grin að öllu saman. Héndur
Lolitu skulfu undir háðinu, og enn
meira vatn helltist niður, og enn
fleiri hjarðmeyjar brotnuðu.
Hún gat ekki einu sinni keypt
almennilega i matinn, þó að hún
hefði skrifaðan innkaupalista
með skrautlegri rithönd móður
sinnar. Hún kom á markaðinn á
réttum tima, þegar þar var fullt
af konum, en virtist svo ekki geta
brotiö sér braut meðal þeirra.
Hún stóð til hliöar, þangað til búið
var að afgreiða þá, sem komu á
eftir henni, en komst svo seint og
um siöir að afgreiðsluborðinu og
13. TBL. VIKAN 17