Vikan - 27.03.1975, Qupperneq 19

burtu og skiliö móöur sina eftir
eina. En kraftaverk voru fátiö i
arinálum bæjarins, og fyrri skoö-
unin hlaut fleiri áhangendur. Það
var enginn timi fyrir trúlofunar-
siövenjur. Viöskiptaerindum
Johns Marbels var lokiö, og hann
varö aö fara. Það var varla nógur
timi til aö undirbúa brúðkaupið.
Þetta varö stórbrúökaup. John
Marbel stakk upp á og staöhæföi
siöan, aö hans ráöagerö væri, að
þau Lolita færu alein i burtu og
giftu sig, en legðu siöan strax af
staö til New York. En frú Ewing
skeytti þessu engu. „Nei, herra
minn,” sagöi hún. „Enginn get-
ur svikið mig um stórkostlegt,
yndislegt brúðkaup.” Og enginn
gerði það.
Otlit Lolitu i brúöarskartinu
svaraöi alveg til lýsingar móöur
hennar, hún var hreint eins og
ekki neitt. Skinandi hvitt efniö i
brúðarkjólnum fór afarilla viö lit-
laust hörundiö, og þaö var alveg
ómögulegt aö næla slæðuna al-
mennilega i háriö. En frú Ewing
geröi meira en bæta þetta upp.
Þakin ljósrauðum fellingum, sem
festar voru meö klösum af gervi-
gleym-mér-eyi, var frú Ewing i
senn sólskin og tunglskin, brum-
andi greinar og brestandi blóm-
knappar og léttur, ljúfur blær.
Hún tritlaöi gegnum mannþröng-
ina i blómsveigum skreyttu hús-
inu, og allsstaöar heyrðist hlátur
hennar. Hún klappaði brúögum-
anum á handlegg og kinn og kall-
aöi til hvers gestsins á fætur öör-
um, aö gjarnan hefði hún gifst
honum sjálf. Þegar kom aö þvi aö
kasta skyldi hrisgrjónum á eftir
brúöhjónunum, varö hún gripin
djöfulmóö. Svo duglega henti hún
grjónunum, aö samþjöppuö lófa-
fylli af þessum hvössu litlu grjón-
um fór beint framan I andlit
brúöarinnar.
En þegar billinn ók burt, stóö
hún kyrr og horföi á eftir honum,
og frá niöurlútu andlitinu barst
hlátur, sem var alls ólikur hennar
venjulega létta hlátri. „Jæja,”
sagöi hún, „viö skulum sjá til.”
Siöan varö hún aftur sama frú
Ewing, sem hljóp og skrlkti
meöal gesta sinna og hélt óspart
aö þeim púnsinu.
Lolita skrifaöi móöur sinni
staöfastlega hverja viku, sagöi
frá Ibúöinni og kaupum og fyrir-
komulagi húsgagna og ýmsu
skemmtilegu, sem hún haföi
keypt. Hvert bréf endaði á þvi, aö
John vonaöi, aö frú Ewing liöi vel
og hann sendi henni kveöju sina.
Vinkonurnar spuröu ákafar um
brúöina, vildu umfram allt vita,
hvort hún væri ekki hamingju-
söm. Frú Ewing svaraöi þvi til,
aö jú, þaö segöi hún, aö hún væri.
„Þaö er einmitt þaö, sem ég segi
henni I hverju bréfi,” sagöi hún.
„Ég segi: Það er rétt elskan,
haltu áfram aö vera hamingju-
söm eins lengi og þú getur.”
Ekki væri þaö sannleikanum
samkvæmt að segja aö
Lolitu væri saknaö i
bænum. En eitthvaö vantaöi i
Ewinghúsiö, eitthvaö I frú Ewing
sjálfa. Vinir hennar gátu ekki al-
mennilega gert grein fyrir, hvaö
þaö var, þvi aö hún hélt sinu striki
I stuttum pilsum og prófaöi nýja
og nýja boröa i háriö, og ekkert
haföi dofnaö yfir hreyfingum
hennar. Ljóminn var þó ekki al-
veg eins gullinn. Matarboðin og
bridgespiliö hélt áfram, en ein-
hvern veginn voru þau öðruvisi en
áöur.
Vinkonur hennar uröu þó aö
viöurkenna, að hún haföi oröiö
fyrir miklu áfalli, þegar Mardy
yfirgaf hana, já, yfirgaf hana, ef
þiö viljiö gjöra svo vel aö taka eft-
ir, vegna þeirrar heimskulegu
áætlunar að ætla að fara aö gifta
sig. Mardy, eftir öll þessi ár og
alla gæsku frú Ewing i hennar
garö. Vinkonurnar hristu höfuðið,
en frú Ewing gat gert grin aö
þessu eftir fyrsta áfallið: „Ég lýsi
þvi yfir,” sagöi hún og lét hlátur-
inn óma, „aö allir i kringum mig
fara i burtu og gifta sig. Ég fer
vist aö verða regluleg litil frú
ástargyðja.” I öllum þeim fjölda
stúlkna, sem á eftir fylgdu, var
engin ný Mardy. Litlu kvöld-
varöarboöin, sem áður voru svo
skemmtileg, uröu nú ógn dapur-
leg.
Frú Ewing fór nokkrum sinnum
i feröalag til þess að heimsækja
dóttur sina og tengdason og færði
þeim svartar baunir og dósir með
sildarhrognum, þvi New Yorkbú-
ar kunna ekki aö lifa og þaö er
ekki hlaupiö aö þvi aö ná i slikt
sælgæti þarna norður frá. Heim-
sóknir hennar voru mjög sjald-
gæfar. næstum heilt ár leið á milli
tveggja á meöan Lolita og John
feröuöust um Evrópu og fóru
siöan til Mexico. („Eins og
hænsni á heitri rist”, sagöi frú
Ewing.).
1 hvert sinn, sem hún kom aftur
frá New York, þyrptust vinkonur
hennar um hana og kröföust
frétta. Auövitaö titruöu þær af
spenningi um aö frétta af barns-
von. En þær fréttir komu ekki.
Ekkert virtist ætla að koma út af
hinum glæstu lendum og flata
likama. „Ó, þab gerir ekkert,”
sagöi frú Ewing ánægjulega, og
svo var ekki meira talaö um þaö.
John Marbel og Lolita voru allt-
af þau sömu var vinkonunum
sagt.
John Marbel var alveg jafn .töfr-
andi og þegar hann kom fyrst til
bæjarins, og Lolita haföi enn ekk-
ert til málanna að leggja. Þó aö
tiu ára brúðkaupsafmælið nálg-
aðist, fyllti hún enn ekki út i kjól-
ana sina. Hún átti fulla skápa af
dýrum fötum — þegar frú Ewing
nefndi verðið á sumum þeirra
gripu vinkonurnar andann á lofti
— en þegar hún fór i nýjan kjól,
virtist hann jafnvel geta veriö
einn af þeim gömlu. Þau áttu vini
og héldu skemmtileg boö, og
stundum fóru þau út. Já, þau virt-
ust vera, þau virtust raunveru-
lega vera hamingjusöm.
„Það er alveg eins og ég segi
viö Lolitu,” sagöi frú Ewing,
„alveg eins og ég segi viö hana,
þegar ég skrifa henni: Haltu
áfram aö vera hamingjusöm eins
lengi og þú getur. Vegna þess,
jæja þiö vitið. Maöur eins og John
aö giftast stúlku eins og Lolitu!
En hún veit, aö hún getur alltaf
komið hingaö: Þetta hús er heim-
ili hennar. Hún getur alltaf komiö
aftur til móöur sinnar.”
Þvi aö frú Ewing var ekki sú
kona, sem auöveldlega glatar
voninni.
MESTA UR VAL LANDSINS
af reiðhjólum og þríhjólum
Margra áratuga reynsla
tryggir góða þjónustu

Allt heimsþekkt
merki
Útsölustaðir víða um land
FÁLKINN*
Suðurlandsbraut 8 . Reykiavík . Sími 8 46 70
13. TBL. VIKAN 19