Vikan - 09.10.1975, Blaðsíða 3

ÓMENN
Þa6 er meira en nóg að gera á
heimilinu. En um helgar blandar
fjölsyldan oft geði við fólkið á
næstu bæjum. Fólkið fer saman á
trúarhátiðir — einkum mið-
sumars.
Skólaskylda er frá sjö til
þrettán ára aldurs, en börnin fá
þriggja mánaða leyfi úr skólan-
um á ári. Kennslan er ókeypis, en
þau verða að kaupa allar bækur
og annað, sem til námsins þarf.
Frá Bangchalong ökum við til
hafnar fiskimannanna i Chon
Buri.
A leiðinni niður á bryggjurnar
sjáum við enn einu sinni litrikt
fiskmarkaðslifið, sem vantar svo
sárlega i Reykjavík. Hér er það
aðallega smáfiskur, sem er seld-
ur, en innan um er þó alltaf eitt-
hvað af stærri fisktegundum. t
sem svarar 250 til 500 islenskum
krónum i tekjur á dag, en þeir eru
sjaldnast við veiðar nema einn
sólarhring i einu. Þegar þeir hafa
veitt nóg — venjulega af skelfiski,
humri eða rækjum — til þess að
framfleyta sér og sinum næstu
daga, snúa þeir aftur til lands —
og eiga þvi oft i erfiðleikum með
að finna miðin aftur. Þeir hugsa
aldrei um, hve miklar tekur þeir
gætu haft af stöðugum veiðum.
Okkur er leyft að fara um borð i
einn stærri fiskibátana. Hann er
fimmtiu feta langur, úr tekki og
túlkurinn okkar segir, að hann
hafi kostað sem svarar 2.775.00-
isl. krónum. A honum er 25
Thailcnskur sjómaður.
Fiskmarkaðurinn i Chon Buri.
fiskvinnslusölunum, sem eru
milli fiskmarkaðstorgsins og
hafnarinnar er fiskurinn, sem
sendur er til Bangkok, hreins-
aður, isaður og settur i umbúðir.
Þessi vinnsla gengur hratt fyrir
sig, enda er það nauðsynlegt, þvi
að ella myndi fiskurinn eyðileggj-
ast i hitanum.
Við bryggjurnar liggja allar
stærðir fiskibáta, allt frá litlum
trillum upp i mörg hundruð tonna
fleytur. Tækniútbúnaður og
veiðarfæri eru sjálfsagt jafn-
margvisleg. Þegar við vorum
þarna, þótti okkur bera mest á
40—50 feta löngum bátum, en
okkur er sagt, að minni bátar séu
langalgengastir.
Fiskimennirnir eiga oft litlu
bátana sjálfir, en stærri bátana
eiga útgerðarmenn, sem eiga
marga báta. Menn hætta sér ekki
langt út á smábátunum, enda
hafa þeir engan siglingaútbúnað
annan en áttavita.
Fiskimennirnir hafa allt frá
manna áhöfn. A þessum báti er
farið að minnsta kosti 400 kiló-
metra frá landi, áður en veiðarn-
ar eru hafnar, og hann er búinn
einföldum siglingabúnaði og tal-
stöð, en veiðarfærin eru mjög
frumstæð:
Langri bambusstöng með
kókoshnetuhýði er stungið ofan i
sjóinn. Siðan stekkkur einn fiski-
mannanna fyrir borð og kafar i
grennd við kókoshnetuna til þess
að gæta að þvi, hvort einhverrar
veiðar sé að vænta. Sé svo er netið
lagt. Við þurfum bara að gæta
okkar á hákörlunum, segja þeir.
Þessir náungar: skipstjórinn er
26 ára, en hinir á skipinu 20-24
ára, snúa ekki til hafnar fyrr en
þeir hafa fyllt bátinn og þegar vel
veiðist, færa þeir afla á land á
mánuði, sem er allt að 740.000
króna virði.Laun þeirra eru
greidd eftir hlutaskiptum, en þeir
hafa einnig kauptryggingu, svo
að þeir fá nokkur laun, þótt illa
veiðist. Þeir eru að veiðum allt
árið og eiga i rauninni aldrei fri,
nema þegar þeir eru i höfn.
Charlie — bilstjórinn okkar á
hótelinu — er viðkunnanlegur
náungi. Hann er kinverskur að
uppruna og i útliti, en thai-
lendingur af lifi og sál. — Ahrif
kinverskra manna i Thailandi eru
mikil og þeir ráða nærri allri
verslun hér. Þeir eru iðnari en
thailendingar, en nógu skynsamir
til þess að blanda sér ekki i
stjórnmálin opinberlega. Þeir
sitja bara og kippa i spottana og
jií _ wm
* JljL<a
Svefnherbergi Samranfjölskyld-
unnar. Breiður rúmbálkur og
flugnanet yfir. A veggjunum
hanga myndir af konungsfjöl-
skyldunni.
ausa fé i flokkskassana — þvi að
mútur eru eina leiðin til þess að
komast áfram — eins þótt þeir
segi allir, að þeir vilji losna við
þær úr þjóðlifinu.
Charlie fer með okkur i nýja
kinverska musteriö i Bangkok.
Við höfðum þegar komiö i flest
41. TBL. VIKAN 3