Vikan - 18.12.1975, Blaðsíða 45

MMMíáHNE
„Þér,” ansaði Beaufort lágt.
Aðeins þetta eina einsatkvæðisorð,
en það brenndi sig svo inn í Mari-
anne, að það var engu líkara en að
það hefði verið skotið á hana úr
pistólu af stuttu færi. Rétt sem
snöggvast hélt hún að myndi líða
yfir sig. Hún hörfaði aftur á bak og
leitaði ósjálfrátt að einhverju til þess
að styðja sig við, fálmandi, ísköld
hönd hennar nam við heita, hug-
hreystandi arinsylluna. Nú vissi hún,
að hún var að ganga af vitinu - nema
það vaeri hann, þessi óskammfeilna
skepna, sem væri sturlaður. En hann
virtist svo rólegur og öruggur með
sig, en hún aftur á móti var í þann
veginn að detta fram fyrir sig. Hún
fékk velgju af óbeit sinni á þessum
manni. En aftur virtust veggirnir
orðnir traustir, og hún gat alténd
stutt sig við þá, ella hefði henni
fundist þetta vera einhvers konar
martröð. Hún slengdi hugsunum
sínum beintframan IBeaufort.
,,Annað hvort er ég orði vitskert
eða þér. Er ég eins og hver önnur
ambátt, sem getur gengið kaupum
og sölum að vild? Jafnvel þótt við
gerum ráð fyrir því, að Cranmere
lávarður hafi verið svo níðingslegur
eða fljótfær að leggja undir þær
eignir, sem honum höfðu verið faldar
í hendur, þá getur hann ekki tapað
öðru en því, sem honum tilheyrir.
Og ég tilheyri honum ekki!”
Grimmdin í rödd hennar kom amer-
íkananum á óvart.
JULIETTE
BENZONI
4
,,Frá sjónarmiði laganna,” sagði
hann, og rödd hans var þýðari en
áður, ,,þá tilheyrið þér honum.
En ég vil gera yður það ljóst, að það
voruð ekki þér sjálf eða líf yðar,
sem hann lagði að veði, heldur
aðeins þessi eina nótt. Það að hann
skyldi tapa, veitti mér þau forrétt-
indi að koma hingað upp til yðar
í stað eiginmanns yðar - og heimta
rétt hans.”
Nei, þetta var einum of mikið af
því góða! Hver hafði nokkru sinni
heyrt annað eins? Ekki einu sinni
hinn andstyggilegi Lovelace, sá sem
ofsótti Clarissu Harlowe, en um böl
hennar hafði Marianne lesið ekki
alls fyrir löngu, hefði leyft sér að
stinga upp á svona óviðeigandi
hlut! Við hvers konar manneskju
hélt þessi ósvífni útlendingur, að við
væri að etja? Marianne rétti úr sér
til fulls og reyndi í barnslegri reiði
sinni að rifja upp eitthvað af þeim
grófustu og óskiljanlegustu móðgun-
um, sem hún hafði heyrt úti við
hesthúsin. Henni fannst eins. og það
myndi draga úr tilfinningahita henn-
ar. En er engu skaut upp í huga
hennar, varð hún að láta sér nægja
að benda skipandi á dyrnar.
,,Farið,” var hið eina sem hún
sagði.
I stað þess að hlýða greip Jason
Beaufort aftur fyrir sig um stól-
bakið og hvíldi annan fótinn á stól-
bríkinni. Marianne sá, að hnúarnir á
höndum hans hvítnuðu.
,,Nei,” svaraði hann rólega. Augu
hans hvíldu á fölleitu andliti hennar,
og hann sá fyrir sér hina tælandi
mynd, sem hafði blasað við honum
skömmu áður. „Hlustið nú á mig,”
hélt hann síðan áfram, ,,og reynið
að missa ekki stjórn á skapi yðar.
Þér elskið ekki þennan hrokafulla,
sjálfumglaða spjátrung, þér getið
ekki elskað hann?”
,,Ég finn mig ekki knúrra til þess
að ræða tilfinningamál mín við yður -
og ég bið yður enn einu sinni um
að fara.”
Kjálkar ameríkanans strekktust.
Svo að þessi stelpuhnokki hélt sig
geta gabbað hann með tilgerðarlegri
framkomu sinni. Hann varð ham-
stola út I sjálfan sig frekar en hana
og reyndi að fá útrás fyrir reiði sína.
,,Ekki bætir þetta úr skák fyrir
yður!” sagði hann alvarlegur.
„Hvernig, sem á það er litið, þá er
hann yður glataður. Engin kona
> >J‘Í $
■ Wjt y
51. TBL. VIKAN 45