Vikan - 18.12.1975, Blaðsíða 26

— Kennari, er þetta ekki fallegt
jólahjarta, sem ég er búinn að
Flétta?
— Jú, væni minn. Þaðer fallegt.
Mjög fallegt.
Ungfrú Abildgrá horfir annars
íugar á þvælt og næstum ferkant-
ið hjarta, sem ber merki heitra
iarnshanda.
Barnið horfir alvörugefið á
íjartað: —. Það er ekki fléttað
úns efst.
— Nei, það er lika ekki eins fall-
:gt efst. Sjáðu hvort þú getur ekki
gert það betur...
— Hvers vegna sagðirðu þá, að
það væri fallegt?
Börn geta verið svo einlæg i
hreinskilni sinni — en i dag er
ungfrú AbildgrS ekki i skapi til að
ræða málin frekar. Hún hjálpar
barninu að byrja á jólapoka og
sökkvir sér á ný niður i bréfið,
sem komið hafði um morguninn
til hennar i leikskólann.
Þetta bréf, sem hefur alveg
svipt hana jólaskapinu, er frá Jó-
hönnu gamalli vinkonu hennar,
sem hefur lengi verið ráðskona á
Ravnstrup-setrinu. Fyrir hálfum
mánuði fannst húsbóndinn látinn i
bókaherberginu, með riffil i fang-
inu og bréf sér við hlið, þar sem
hann gerði grein fyrir þvi, hvers
vegna hann hefði kosið að svipta
sig lífi. Það er ekki hægt aö segja,
að nokkur syrgi hann, þvi hann
var almennt illa Jiðinn og átti
enga nána ættingja.En nú er hann
sem sagt dáinn og friður sé með
honum. .— Friður — já, ef þetta
bréf hefði ekki komið. I þvi sagði
vinkona hennar, að lögreglan
væri farin að efast um, að þetta
hefði verið sjálfsmorð og væri bú-
in að handtaka Jakob Berg, ung-
an listmálara, sem bjó og vann á
setrinu.
Ungfrú Abildgrá fussar og tek-
ur limtúbu af stól og setur upp á
borð, svo hún reki ekki piisið sitt I
hana. Jakob, gamli uppáhalds-
nemandinn hennar, sem einu
sinni var hrokkinhærður og gekk í
matrósafötum! Átti hann nú að
fara i fangelsi?
Af þvi veröur ekki, ef ég fæ
nokkru ráðið, hugsar hún. En
hvað getur roskin fóstra, með dá-
læti á glæpasögum, gert gegn
dómsvaldinu? Það fær hún ekki
séð i fljótu bragöi. Hún rifur þó
blað úr teikniblokkinni og byrjar
aö skrifa: ,,Kæra Jóhanna.
Þakka þér fyrir bréfið, — þokka-
legt eða hitt þó heldur. Heldurðu
að það sé pláss fyrir mig á Ravns-
trup yfir jólin? Biddu Nielsen að
sækja mig á stöðina þann 22.
klukkan 16.10...”.
Það er mikill troðningur á járn-
brautarstöðinni, þar sem mót-
tökunefndir — þar á meðal Niel-
sen — taka á móti farþegunum.
Meöan Nielsen er að koma far-
angri ungfrú Abildgra fyrir I
gamla bilnum, veitir hún þvi at-
hygli, hvað Nielsen er orðinn hor-
aður og ellilegur, skeggbroddarn-
ir fara honum illa. Það er auðséð,
að húsbóndans nýtur ekki lengur
við, til aö sjá um, að Nielsen sé
snyrtilegur.
A leiöinni eftir regnvotum veg-
MORI)
Á JÓLAFÖSTU
Húsbóndinn finnst myrtur i bókaher-
berginu. Fyrst álitur lögreglan, að um
sjálfsmorð sé að ræða, en kemst siðan á
þá skoðun, að ungur listmálari sé valdur
að morðinu. Gamla kennslukonan hans
vill ekki trúa þvi, að uppáhaldsnemandi
hennar sé sekur og ákveður að leiða hið
sanna i ljós.
inum segir hann henni undan og
ofan af þvi, hvernig málin standa
á Ravnstrup. Fjölskyldan, þ.e.
þessi fáu systkinabörn, sem enn
eru lifandi, ætla ekki að láta sjá
sig á jólunum. En þau koma á-
reiðanlega, þegar erfðaskráin
verður kunngerð, segir Nielsen.
— En Jóhanna heldur þó von-
andi starfi sinu?, segir AbildgrS
spyrjandi. — Ég á við að.... næsti
eigandi hljóti að þurfa á hjálp að
halda við heimilisreksturinn.
Niels hlær vandræðalega. —
Það getur enginn vitað. Og hvort
manni sjálfum verður sparkað
veit maður heldur ekkert um.
Skröltandi billinn sveigir fram-
hjá hestvagni, og Nielsen nær að-
eins að rétta hann af, áður en þau
hafna úti i skuröi. Ungfrú Abild-
grS lokar augunum og sver, að
næst skuli hún taka áætlunarbil-
inn.Efhúnþááeftir að fara aftur
til Ravnstrup...
— Annars er útlitiö heldur svart
hjá listmálaranum, segir Nielsen.
Það var Jakob, sem kom að hús-
bóndanum.... hann hafði læðst inn
og Jóhanna hvorki heyrt hann
banka né koma inn. Hann stóð
þarna bara um morguninn og
spuröi lymskulega, hvort Ravn
væri inni i bókaherberginu. Dyrn-
ar voru læstar innanfrá, og þegar
ég ætlaöi að kikja inn um glugg-
ann utanfrá, komst ég ekki hjá
þvi að sjá gatiö i rúðunni. i milli-
tiðinni hafði Jakob sprengt upp
dyrnar... og þarna lá Ravn, með
skot gegnum höfuðið.
— Hvaða erindi átti Jakob
Berg? Minntist hann eitthvað á
þaö?
— Þaö er nú einmitt það, sem
lögreglan vill fá að vita, segir
Nielsen ibygginn. — Hann segir,
að hann hafi komið til að borga 5
þúsund króna veöbréf, sem var
falliði gjalddaga. En hann virðist
ekki geta gert grein fyrir þvi
hvernig hann fékk þessa peninga
svo skyndilega... og hvernig hann
gat borgað þetta strax og hús-
bóndinn var látinn...
Jóhanna stendur i dyrunum til
að taka á móti gestunum, þegar
gamli billinn ekur i hlað og snar-
hemlar þannig aö farþegarnir
hendast til. Ungfrú Abildgra veit-
ir þvi athygli, að þrátt fyrir það,
sem gerst hefur, er húsið skreytt
með greni, og i stofunum eru aö-
ventukransar. En það verður
skrýtið að halda jólahátið á öðru
heimili, þar sem húsbóndinn er
dáinn og hjúin vita ekki, hvaö um
þau veröur.
— Annars get ég ekki sagt, aö
ég sakni hans, segir ráöskonan,
þegar þau eru sest niður yfir
kaffibolla. —■ Hann var orðinn svo
hatursfullur og illur viðskiptis
upp á siðkastið. En lögreglan er
farin að halda, að hann hafi ekki
svipt sig lifi...
— Þú heldur þó varla, að Jakob
hafi skotiö hann?, spyr ungfrú
AbildgrS hranalega.
— Ha? Nei, við höfum báðar
þekkt hann, frá þvi hann var
smástrákur, segir Jóhanna, rétt
eins og það sanni sakleysi hans. —
En óneitanlega er þetta dularfullt.
— Hvaö stóð eiginlega I skiln-
aðarbréfinu?
— Að hann gæti ekki haldið ein-
veruna út lengur og að nú væru að
koma jól og allt þaö. Svo var það
skrifaö á ritvél. Lögreglan held-
ur, að Jakob hafi skrifað það.
— Vitleysa. Var lykillinn virki-
lega I skránni, bókaherbergis-
megin?
Jóhanna hellir meira kaffi i
bollana og sækir smávindla. Eld-
urinn snarkar I ofninum, en úti
dynur desemberrigningin á rúð-
unni. Grunur um morð er á vissan
hátt heillandi. Bara ef Jakob ætti
ekki i hlut...
— Þú með allar þinar glæpa-
sögur, segir hún. — Já, dyrnar
voru læstar innanfrá, og glugg-
arnir voru kræktir aftur. En lög-
reglan heldur, að Jakob hafi læst,
þegar hann var búinn að skjóta
húsbóndann, og siðan sett lykilinn
I innanfrá morguninn eftir. Þvi
það var hann sjálfur, sem
sprengdi upp dyrnar.
Ungfrú AbildgrS litur hvöss á
vinkonu sina. — Þú ert ekki ögn
betri en lögreglan. Hvers vegna
hleyptir þú sjálf ekki Jakob inn
um morguninn? Og heyrðiröu
skotiö um nóttina?
Jóhanna ypptir öxlum. — Ég
heyrði ekkert, enda er ekki sér-
lega hljóðbært hér, segir hún i
varnarskyni.
— Og þú hefur verið að missa
heyrnina eftir að ellin færðist yf-
ir, segir fóstran svo lágt, að vin-
kona hennnar heyrir ekki, hvað
hún segir og getur ekki mótmælt
þvi.
Þeim liggur ekkert á að borða,
þvi Nielsen er önnum kafinn i
fjósinu, svo ungfrú AbildgrS get-
ur i rólegheitum litast um I bóka-
herberginu.
— Þarna lá hann, útskýrir Jó-
hanna, og það fer hrollur um
hana. — Þú getur séð kritarstrik-
in á gólfteppinu. Lögreglan bann-
ar mér að ryksuga... og þarna er
gatið i gardlnunni og á veggnum
eftir fyrsta skotið... og gatið I rúö-
unni eftir annað skotið.
Ungfrú AbildgrS trltlar nær.
Rúðan er heil, ef frá er skilinn
stjörnulaga hringur með mjalla-
hvitum köntum. — Hvers vegna
var skotið þremur skotum? segir
hún spyrjandi eins og við sjálfa
sig.
— Hann hefur kannski viljað at-
huga, hvort riffillinn væri i lagi...
eða kannski hefur hann ekki hitt.
26 VIKAN 51. TBL.