Vikan - 29.07.1976, Blaðsíða 2

Æ, í guðanna bænum ekki borg-
arstjóraviðtal, sagði Sævar, þegar
ég spurði, hvort ég mætti eiga við-
tal við hann og Matthildi, og hafðu
það fyrir alla muni ekki hátíðlegt.
Ég lofaði því, og hann féllst á, að ég
kæmi daginn eftir.
Bara Sævar
í Karnabæ
— Um hvað ertu að forvitnast?
spurði Lóló, þegar við höfðum sest
inn í stofu, og Sævar hellti kóki í
glösin. Hann var í svörtum buxum
og skyrtu, en hún í hvítum kjól, og
þegar ég minntist á það við þau, að
þau væru eins og svart og hvítt,
fórum við að tala um tískuna, og
fljótlega barst talið að Karnabæ.
Ég vildi endilega fá að vita, hvaða
titil Sævar hefði, en þá sagði hann,
að það væri nokkurn veginn sama,
hvað ég kallaði hann, sendil, inn-
kaupastjóra eða fulltrúa, hann væri
bara Sævar í Karnabæ. — Ég verð
sjálfsagt að gera eitthvað af mér,
leika Tarzan í bíó, eða guð má vita
hvað, til þess að ég verði kallaður
eitthvað annað.
— Áður en ég byrjaði í þessum
bransa, þ.e. að vinna hjá Karnabæ,
sem var stofnaður 1966, skipuðu
fötin ekki eins háan sess hjá fólki
og nú. Þá voru engar sérverslanir
fyrir ungt fólk og lítið spekúlerað í
svoleiðis hlutum. Nei, eiginloga veit
ég ekki hvað skipti mestu máli þá,
það var bara allt öðru vísi andi.
Hvað mig snertir var ég með ólækn-
andi bíladellu og hef enn og ég
býst við, að ég hafi ekki verið einn
um það. Núna vilja allir vera
vel klæddir bæði ungt fólk og eldra,
eða réttara sagt, enginn vill vera
púkó, hvort sem hann viðurkennir
það eða ekki.
— Eru ekki margir um of bundnir
af tískunni?
— Jú, að vísu, því að fólk er
alltaf háð tískufatnaði, sem öðru,
sem er í tísku. Fyrir nokkrum árum
gengu fáir í gallabuxum fyrir utan
gæjana á kajanum. Þá voru galla-
buxurnar vinnubuxur, og sniðið
skipti engu máli. Nú skiptir sniðið
öllu máli, enda eru gallabuxur eða
denimbuxur og denimfatnaður
topptískan í dag.
— Oft hef ég verið sakaður um
að ákveða, hvað er í tísku hverju
sinni, og bera ábyrgð á hvað ungl-
ingarnir kaupa, og fólk talar hrein-
lega um unglingana, eins og þeir
séu ekki færir um að ákveða sjálfir,
hvað þeir vilja. Svo þýsnast fólkið
yfir hlutunum og hrópar — Vanda-
mál, vandamál— . Ég held, að aðal-
vandamálið sé það, að fullorðna
fólkið er ekki tilbúið til þess að
viðurkenna óskir og þarfir ungl-
inganna.
— Hvaða áhrif hefur tískan á
unglingana?
— Hún hefur tvímælalaust mikil
sálræn áhrif, og ég held, að hún
hafi góð áhrif í dag, vegna þess
að hún er frjálsleg og stuðlar að
sjálfstæði þeirra, og það finnst mér
jákvætt. Unglingurinn veit hvað
hann vill, en lætur afgreiðslumann-
inn ekki ákveða hvað hann kaupir,
eins og svo margir virðast halda.
Mein/atis hégómi
— Það er út í hött að segja, að
einhver maður úti í heimi ráði
tískunni hverju sinni. Þannig var
það einu sinni, þegar tískan var
kennd við ákveðna tískukónga og
borgir samanber Parísartískuna.
Nú teixna jafn margir föt eins og
hús og bíla, og tískuverslanir hafa
úr mörgu að velja. Ég viðurkenni
auðvitað, að ef ákveðinn klæðn-
aður er meira auglýstur en annar,
þá selst hann betur, því að tískan
byggist á auglýsingum eins og svo
margt annað í þessu þjóðfélagi.
— Hér er velmegun það mikil, að
fólk hefur efni á því að klæða sig
flott. Það er ekki dýrt miðað við
annað, og ef það kallast hégómi,
þá er það meinlaus hégómi og sá
ódýrasti, sem hugsast getur. Þetta
er spurning um andlega vellíðan,
ekkert annað.
Lóló starfar í Módelsamtökun-
um, og Sævar auglýsir fyrir Karna-
bæ, svo að þau hafa bæði átt
sinn þátt í að auglýsa tískuklæðn-
að, og kváðust þau bæði kunna því
vel.
— Mér þykir það bara gaman,
sagði Lóló, og yfirleitt kvíði ég ekki
fyrir að koma fram á sýningum. Ég
sýni mikið íslenskan lopafatnað, og
mér finnst miklu þægilegra að sýna
fyrir útlendinga en íslendinga, því
að þeir sýna klæðnaðinum raun-
verulegan áhuga. Ég held, að tísku-
sýningar í Glaumbæ og Klúbbnum
á sínum tíma hafi haft lítið gildi,
því að þá kepptust allir um að gagn-
rýna sýningarfólkið, og ég er viss
um, að það hefði mátt telja þá, sem
höfðu áhuga á því, sem sýnt var.
En þetta hefur breyst mjög mikið,
og nú orðið kemur fólk eingöngu til
þess að horfa á tískusýninguna
sem slíka, en ekki hvernig þessi eða
hin stúlkan gengur eða snýr sér.
Sú tíð er liðin, þegar fólk undi sér
við að gagnrýna hlutina, fremur en
að hrósa þeim. —
— Gagnrýni, sagði Sævar. — Ein
UILL
UERA
PÚKÓ
Við litum inn til Lólóar og Sævars í Karnabæ í sumar og
spjölluðum við þau. Sævar er Baldursson, fulltrúi í tísku-
fyrirtækinu Karnabæ, og þess vegna oftast bara kallaður
Sævarí Karnabæ. Lóló, einsog hún Matthildur Guðmunds-
dóttir er oftast kölluð, kannast margir við sem sunddrottn-
ingu og aðrir vegna þess að hún var eitt sinn fegurðar-
drottning íslands. Þau búa við Háaleitisbrautina og þangað
heimsóttum við þau um kvöld, þegar Matthildur átti frí ,,á
skránni", en hún starfar sem flugfrevia í sumar.