Vikan

Tölublað

Vikan - 29.07.1976, Blaðsíða 23

Vikan - 29.07.1976, Blaðsíða 23
fimmtlu cent, fimm dollarar fyrir okkur hjónin og við gengum oftast út miðjum klíðum. Hvað varð eiginlega af....?“ David forðaði sér nú, áður en hann yrði líka dreginn inn í samræðurnar. En Walter Krieger var nú meira en nafnið eitt. McCulloch hafði lokið verki sinu. Mappan var lokuð,, blað- ið horfið og líka sömuleiðis skjalapappirinn. Hann var steinsofandi. Jo virtist líka sofa, einnig konurnar handan við gangveginn og einnig litli drengurinn.Aðrir voru að horfa á kvikmynd og voru með hlustunar- tæki í eyrunum. David hafði séð þessa mynd á reynslusýningu í New York fyrir tveimur vikum og géngið út af henni. Já, hvað varð af...? Hann var eirðarlaus og gat ekki fest hugann við lestur. Hann lokaði augunum og fór að hugsa um hvar yfir Atlantshafinu þeir skyldu vera staddir núna. Hann öfundaði McCulloch af óbifan- iegri ró hans. Hugsanir hans voru reikular, en loks náði svefninn yfirhöndinni. Þegar hann vaknaði var kominn timi til að spenna öryggis- beltin fyrir lendingu í Amster- dam. 5. Þegar David kom til Salzburg, voru hugsanir hans enn á reiki og tilfinningarnar tvístraðar. Fyrstu þrjár klukkustundirnar átti hann i miklu hugarstríði. En svo tók hann skyndilega ákvörðun á meðan hann var að raka sig fyrir frumsýninguna á Figaro. Tvö algjörlega aðskilin verkefni voru framundan, eitt fyrir The Recorder, annað vegna Irinu. Þess vegna hafói hugur hans verið klofinn. Næstu átta daga yrði hann uptekinn af tónlistinni. Að því loknu gæti hann einbeitt sér að ferðinni vestur á bóginn. Ef hann héldi áfram að hafa áhyggjur, fyrst af einu, svo af öðru, eins og hann hafði haft undanfarinn sólarhring, myndu pistlar hans verða einskis virði. Þegar hann svo loksins kæmist til Vínar, yrði hann bæði sáróánægður og reiður, og ekki fær um að ráða fram úr óvæntum atvikum. Sú ferð yrði áreiðanlega ekki vandræðalaus, svo mikið var víst. Eginmaður Irinu myndi ekki leyfa þeim að yfirgefa Vín frjáls og óhindruð. Hann sjálfur myndi áreiðanlega hafa nautn af því að koma henni aftur til Tékkó- slóvakíu. Hún hafði sjálfsagt sært stolt hans. Að visu hafði Jiri Hrádek afneitað henni opinber- lega af persónulegum og stjórn- málalegum ástæðum, en hann myndi aldrei fyrirgefa henni þá smán, sem hún hafði valdið honum með því að ganga öryggis- sveit hans úr greipum. Þetta voru harðsvíraðir náungar, agaðir, tryggir málstaðnum og slóttugir. Hvernig hafði Irinu tekist það? Þetta var áreiðanlega i hundraðasta skiptið, sem David furðaði sig á þessu. Jæja, nú er nóg komið, sagði hann við sjálfan sig í ávítunartón. Þú hefur tekið þína ákvörðun, stattu nú við hana. Hættu að hugsa um Irinu, því annars skerðu þig bara á þessu beitta rakvélarblaði og mætir í Grosses Festspielhaus með blóðslettur um alla smóking- skyrtuna. Hún er óhult, vandlega falin og ef til vill í minni hættu núna en þegar hún stígur upp f bílinn til þín. Hann lauk við raksturinn og las tónleikaskrána um leið og hann byrjaði að klæða sig. Blandað efni eins og venjulega hugsaði hann. Ekkert sem kæmi honum á óvart. Þegar hann kom út á fjölfarna götuna fyrir framan hótelið, var hann búinn að ná fullkomnu valdi yfir sjálfum sér. Hann vlandaðist iðandi mannhafinu og stefndi ásamt hinu fólkinu í áttina að brúnni, sem lá yfir í gamla borgarhlutann. Þetta var kyrr- látur hópur, ungt fólk eða miðaldra, og einstaka gamal- reyndur inn á milli, brosandi og raddirnar lágværar. Konurnar voru í fegurstu kvöldkjólum og golan daðraði við kvöldkjólana, sem náðu alveg niður á gljáandi satínskóna. Umhverfið fékk aukna birtu af þessu skartklædda fólki. En þetta var annað og meira en falleg föt. Þetta fólk hafði vit á tónlist og það var komið um langan veg til þess að hlýða á hana. Það var heldur ekkert önugt í fari þess, raddirnar fullar af tilhlökkun og ákafi lá í loftinu. Turnspírur og dómkirkjurnar í Salzburg buðu þessa pílagríma velkomna inn í þröngar, hl.vkkj- óttar göturnar. Þetta er eins og af örðum heimi, hugsaði David Öraunverulegt? Nei, ekki beint. Þessi borg hafði kynnst hættum og örvæntingu um aldaraðir. Aðeins þrjátíu ár voru liðin síðan sprengjuregnið dundi yfir hana og skildi eftir djúpa gíga, hrunin hús og kulnaða ösku. Nægur skammtur af raunveruleika fyrir hvern sem vera skal. Allt í einu varð honum hugsað til fjand- manns síns meðal starfsfólksins hjá The Hecorder. Hann var nýbyrjaður og helgaði sig rokk- tónlistarhátíðum. (Hann átti eftir að verða honum til leiðinda náunginn sá enda sóttist hann eftir starfi Davids.) Nú, Woody, þú getur átt þína moldvörpu- menningu. Ég mun annast sið- menninguna. Hann fór inn í anddyrið, ská- skaut sér í gegnum mannþröng- ina og kom auga á tvo vini sína þar sem þeir stóðu við stigann. Hann veifaði til þeirra og þeir sáu hann líka. Þeir brostu í einlægni og buðu hann velkominn. Hann hafði ekki aðeins náð valdi á sér, heldur aftur orðinn sjálfum sér likur. Átta dagarnir voru liðnir og síðasti pistillinn hans var þegar á leið til The Recorder. Bílaleigu- bíllinn stóö fyrir utan hótelið og verið var að ganga frá hótel- reikningnum. Hann var búinn að pakka og skildi eina tösku eftir í gestamóttökunni. Hversdagsföt- unum slnum hafði hann troðið ofan í litla handhæga skjóðu. 1 gær hafði liann fengiö vegakort hjá bílaleigunni og nú breiddi hann úr því á rúmið. Þar hjá lá ferðahandbók yfir Austurriki, með allgóðu korti yfir Vin aftast. Hann kannaði þetta vandlega á meðan hann beið eftir símtali. Síminn hringdi. ,,Já?“ sagði hann, en í huganum var hann enn að reikna út kílómetra Vegurinn sem lá beint að útjaðri Vínar var um það bil 170 milur. Hann sneiddi hjá öllum borgum og þorpum. Ugglaust yrði hann þrjá tíma að aka þessa leið. Kannski heldur skemur, ef hann notaði dauða tímann þegar aðrir stönsuðu til þess að fá sér að borða. Svo yrði hann hálftíma að aka 12 mílurnar í gegnum út- hverfin og inn í hjarta borgar- innar. ,,Já,“ sagði hann aftur, en áttaði sig svo á því að þetta var ekki skiptiborðið að tilkynna honum komu bílsins. ,,Já, þetta er Mennery." ,,En gaman,“ sagði konurödd. ,,Var ég að vekja þig?“ „Nei, ég er í þann veginn að fara.“ „Eg hélt að allir í Salzburg svæfu til klukkan ellefu eftir erfiði næturinnar. Eg var heppin að hringja svona snemma. Það verður breyting á áætluninni." Þetta var Jo Corelli, á því lék enginn vafi. Undrun hans breyttist síðan í áhyggjur. „Nú?“ „Ekkert til þess að fárast yfir, aðeins smávægileg breyting. Þú munt koma að borginni úr vestri og þegar hraðbrautinni sleppir gætirðu farið í gegnum Wienerwald. Eg gæti hitt þig einhvers staðar þar, nefndu bara staðinn.'; „Því sagði hann í Grinzing? sagði hann og ætlaði að vera fyndinn. Þetta var gamalt þorp, sem úthverfi Vínar hafði gleypt í sig,jugljós ferðamannabeita. „Dásamlegt," sagði hún og tók hann á orðinu. „Gæti ekki verið betra." „Svona fjölmennur staður?" Varla gat það verið heppilegt,' hugsaði hann. „Þegar þú verður kominn þangað verða flestir búnir að borða og farnir. Ekkert eftir nema nokkrar þreyttar gengil- beinur og fáeinar eftirlegu- kindur. Það er gamaldags lítill staður, rétt við járnbrautartein- ana. Grænir gluggahlerar og rauð pottablóm. Eg held að það sé rétt hjá mér. Nafnið er Káti bóndinn eða eitthvað á þá leið. Þú hlýtur að finna hann. Fyrir framan aðal- dyrnar er strætisvagnabiðstöð og bílastæði við hliðina. Mjög einfalt. Þú verður kominn þangað umjvöleytið og...“ „J'á, kannski hálftíma fyrr eða seinna," skaut hann inn í. Ekki vantaði fyrirmælin hjá henni stúlkunni þessari. „Ég verö undir vínviðartrján- um í garðinum að smakka til vínið. Það svífur fljótt á mann, svo að þú skalt ekki verða allt of seinn.“ „Skilið frú mín,“ tókst honum að segja, áður en hún lagði á. „Fjandinn hafi það,“ sagði hann um leið og hann tók saman kortið og ferðahandbókina. Svo lokaði hann töskunni. Síminn hringdi aftur, en í þetta sinn var það úr gestamóttökunni. „Ég er að koma," sagði hann. Hann leit sem snöggvast í kringum sig í herberginu. Ötrúlegt hversu vel er hægt að búa um sig á svona stað á ekki nema átta dögum. Svo hafði hann sig af stað. Viðstöðulaus aksturinn að út- hverfum Vínar hafði gengið vel , en krókurinn til Grinzing var sein- farnari. David var ánægður með sig, er hann kom þangað klukkan fimm mínútur gengin í þrjú. Hann lagði bílnum og fór síðan á snyrtinguna, sem var heldur óásjáleg eftir alla ferðamennina. Framhald í narsta blaði. VILTU HÆTTA AÐ REYKJA? TABMINT tyggigúmmí og viljastyrkur í 3 vikur og þú hefur yfirstigið tóbaksávanann. TABMINT tyggigúmmíiö hjálpar þér til að hætta að reykja. Skildu sígarettupakkann eftir heima, en taktu TABMINT pakkann með þér I vinnuna og hvert sem þú ferð. Notaöu 1—4 „tyggjó" plötur á dag. Tyggigúmmíið heldur einnig aftur af lönguninni til að borða sælgæti eða aðra aukabita. Hafðu hugfast að TABMINT er hjálpar- meðal. Viljann til að hætta reyk- ingum verður einnig að vera fyrir hendi. APÓTEK OG LYFSÖLUR UM ALLT LAND. 31. TBL. VIKAN 23

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.