Vikan - 29.07.1976, Blaðsíða 18

— Hverjir hafa sérstöðu, sem
leita til ykkar?
— Öryrkjar og einstæðir for-
eldrar, því að afkomumöguleikar
þeirra í þjóðfélaginu eru skertir
miðað við aðra. öryrkjar gætu
verið færari um að sjá fyrir sér, ef
þeir hefðu næga atvinnu við sitt
hæfi, en svo er ekki. Einstæðir
foreldrar eiga oft erfitt með að
vinna úti, vegna þess að þeir eru
bundnir heima yfir börnunum.
Með því að veita þeim heimilis-
hjálp mætti gera þeim kleift að
vinna úti.
— Hvers eðlis eru vandamál
þeirra, sem helst leita til ykkar?
— Um það er erfitt að segja,
því að þau eru margvísleg. T.d.
kemur fólk til okkar, sem hefur
keypt íbúð af framkvæmdanefnd,
og lendir í greiðsluerfiöleikum með
afborganir. Að mínu mati er það
bein afleiðing stefnumörkunar, því
að afborganir reynast mörgum
erfiðar í þessari verðbólgu.
Greiðsluerfiðleikar stafa líka af því
að fjölskylda með 5—6 börn hefur
ekki meiri lánamöguleika en hjón
með eitt barn, og barnmargar
fjölskyldur lenda oft í erfiðleikum
með að greiða skuldirnar. Ég tel
það neikvæða þróun að stuðla að
því að ný hverfi byggist aðallega
ungu fólki, að hvetja fólk til þess
að kaupa litlar íbúðir og velta sér
áfram í stórar.
— Að mínu mati væri hægt að
gera fyrirbyggjandi ráðstafanir ef
samvinna milli ráðamanna og
okkar væri meiri, og æskilegt væri
einnig að nýta starfskrafta okkar
betur fyrir upplýsingamiðlun og til
þess að leiðbeina fólki áður en í
óefni er komið.
— Orsök vandamála margra er,
að ég held, þetta mikla vinnuálg,
sem hvílir á fólki, svo og sam-
keppnin. Hér vinnur fólk myrkr-
anna á milli. Yfirleitt er gengið út
frá því að unnar séu 10 stundir á
dag. Það er eins og það sé
þegjandi samkomulag stjórnvalda,
atvinnurekenda og stéttarfélaga
að enginn skuli geta lifað af sínum
dagvinnulaunum. Þetta er auðvit-
að fráleitt, og það er mín skoðun,
að þessi mikla vinna dragi úr
afköstum fólks, og eins er ófært
að ástandið sé þannig að fólk þurfi
að ofkeyra sig á vinnu, til þess að
geta lifað sómasamlegu lífi.
i raun og veru þyrfti félagsmála-
stofnunin að leita uppi vandamál
og einstaklinga) sem þurfa á aðstoð
að halda, vegna þess að þeir eru
margir, sem ekki hafa kjarktil þess
að leita til okkar, því að þeim þykir
niðurlægjandi að þurfa að leita til
opinberrar stofnunar með félags-
leg vandamál. En sú staðreynd, að
þeir sem eru hjálpar þurfi koma
ekki til okkar, er raunar meiri
18 VIKAN 31. TBL.
Ásta Baldvinsdóttir, félagsráð-
gjafarnemi, Jón Björnsson, sál-
fræðingur og Auður Matthías-
dóttir félagsmálastarfsmaður.
misnotkun á starfsemi stofnunar-
innar en sú, að hér geti ef til vill
einhverjir fengið hjálp, án þess aö
þurfa nauðsynlega á henni að
halda.
— Hvaða vandamál er fólk
óhræddast við að viðurkenna?
— Flestir eru ófeimnir við að
viðurkenna að þeir eigi við líkam-
leg veikindi að stríða, en margir
eru ófúsir að viðurkenna að þeir
eigi við tilfinningaleg og persónu-
leg vandamál að etja, því að allt,
sem getur fallið undir geð- eða
sálfræðiþjónustu, er viðkvæmt.
Og ég held, að talsvert af því, sem
t.d. flokkast undir áfengisneyslu
eigi rætur að rekja til þessara
vandamála. Með áfengisneyslu
getur fólk losnað viö spennuna án
þess að koma í veg fyrir orsökina.
— Ef atvinnurekendur og fyrir-
tæki sinntu því meira að búa
félagslega vel að sínu launafólki,
þá yrði það ekki síður raunhæf
kjarabót en hækkuð laun. Það
þarf að leggja áherslu á að láta
hvern starfsmann finna það, að
hann sé einhvers virði í starfi, ekki
eingöngu vegna þess, sem hann
vinnur, heldur líka sem einsstakl-
ingur. Það þyrfti að efla félagsvit-
und á vinnustöðum til þess að
auðvelda samstarfsfólki að veita
hvort öðru andlegan- og félags-
legan stuðning, ef á þarf að halda.
Það er trú mín, að talsvert mikið
af fjarveru fólks úr vinnu, stafi
vegna vanlíðan á vinnustað.
— Hvað er um barnavernd að
segja?
— Barnavernd snertir ekki ein-
göngu það, sem lýtur að uppeldi
og aðbúnaði barnsins, og því er
hún nátengd fjölskylduvernd. Sú
aðstaða getur komið upp að þarfir
foreldra og barna stangist á og
þá er vandi að skera úr hver eigi að
ráða, foreldrarnir, hagsmunir
barnsins eða þjóðfélagsins. Um
það getur orðið ágreiningur milli
okkar og annarra stofnana, sem
hafa sérlega með börn að gera,
því að megináherslu leggjum við á
að vernda fjölskylduna sem heild.
— Hvernig hefur starfsemin
gengið að þlnu mati?
— Það er erfitt að leggja mat á
það, því að of lítið hefur verið gert
af því að meta árangur af starf-
seminni. Þaö var að mínu mati rétt
skref, að sameina þessa þjónustu (
eina stofnun, sem gerir starfsem-
ina auðveldari. Hverfaskiptingin
þarf að verða víðtækari og það er
nauðsynlegt að efla þjónustuna (
þeim. Margir finna til óöryggis á
opinberum stofnunum og eiga
erfitt með að tjá sig. Þess vegna
væri heppilegt að færa þjónustuna
út í hverfin og inn á heimilin, en
þar finnst mörgum best að greina
frá sínum erfiðleikum. Þess vegna
gerir starfsfólkið mikiö af því að
heimsækja skjólstæöinga.
— Eins og ástandið er í dag, þá
má segja að við „önnum" því sem
upp kemur, en okkur gefst hins
vegar ekki nægilegur tími til þess
aö sinna einstaklingnum nægilega
vel. Við þurfum að gefa okkur
tíma til þess að ræða við alla aðila,
sem hlut eiga að máli, og kanna
málin til hlltar, áður en ákvörðun
er tekin. Lokaákvörðun í öllum
málum er tekin á sameiginlegum
fundi starfsma'nna nema ef um
fjárhagsaöstoð er að ræða, þá er
hún tekin hjá félagsmálaráði.
— Sú gagnrýni á félagsmála-
stofnunina, sem hefur komiö fram
í blaöaskrifum undanfarið hefur
ekki verið jákvæð, og engan
veginn svaraverö. Við erum bund-
in þagnarskyldu og vinnum sam-
kvæmt því, og þess vegna er betra
að liggja undir rangri sök, en að
láta það bitna á einstaklingnum
með því að svara slíkum ásök-
unum með upplýsingum um við-
komandi.
á.k.