Vikan

Tölublað

Vikan - 29.07.1976, Blaðsíða 18

Vikan - 29.07.1976, Blaðsíða 18
— Hverjir hafa sérstöðu, sem leita til ykkar? — Öryrkjar og einstæðir for- eldrar, því að afkomumöguleikar þeirra í þjóðfélaginu eru skertir miðað við aðra. öryrkjar gætu verið færari um að sjá fyrir sér, ef þeir hefðu næga atvinnu við sitt hæfi, en svo er ekki. Einstæðir foreldrar eiga oft erfitt með að vinna úti, vegna þess að þeir eru bundnir heima yfir börnunum. Með því að veita þeim heimilis- hjálp mætti gera þeim kleift að vinna úti. — Hvers eðlis eru vandamál þeirra, sem helst leita til ykkar? — Um það er erfitt að segja, því að þau eru margvísleg. T.d. kemur fólk til okkar, sem hefur keypt íbúð af framkvæmdanefnd, og lendir í greiðsluerfiöleikum með afborganir. Að mínu mati er það bein afleiðing stefnumörkunar, því að afborganir reynast mörgum erfiðar í þessari verðbólgu. Greiðsluerfiðleikar stafa líka af því að fjölskylda með 5—6 börn hefur ekki meiri lánamöguleika en hjón með eitt barn, og barnmargar fjölskyldur lenda oft í erfiðleikum með að greiða skuldirnar. Ég tel það neikvæða þróun að stuðla að því að ný hverfi byggist aðallega ungu fólki, að hvetja fólk til þess að kaupa litlar íbúðir og velta sér áfram í stórar. — Að mínu mati væri hægt að gera fyrirbyggjandi ráðstafanir ef samvinna milli ráðamanna og okkar væri meiri, og æskilegt væri einnig að nýta starfskrafta okkar betur fyrir upplýsingamiðlun og til þess að leiðbeina fólki áður en í óefni er komið. — Orsök vandamála margra er, að ég held, þetta mikla vinnuálg, sem hvílir á fólki, svo og sam- keppnin. Hér vinnur fólk myrkr- anna á milli. Yfirleitt er gengið út frá því að unnar séu 10 stundir á dag. Það er eins og það sé þegjandi samkomulag stjórnvalda, atvinnurekenda og stéttarfélaga að enginn skuli geta lifað af sínum dagvinnulaunum. Þetta er auðvit- að fráleitt, og það er mín skoðun, að þessi mikla vinna dragi úr afköstum fólks, og eins er ófært að ástandið sé þannig að fólk þurfi að ofkeyra sig á vinnu, til þess að geta lifað sómasamlegu lífi. i raun og veru þyrfti félagsmála- stofnunin að leita uppi vandamál og einstaklinga) sem þurfa á aðstoð að halda, vegna þess að þeir eru margir, sem ekki hafa kjarktil þess að leita til okkar, því að þeim þykir niðurlægjandi að þurfa að leita til opinberrar stofnunar með félags- leg vandamál. En sú staðreynd, að þeir sem eru hjálpar þurfi koma ekki til okkar, er raunar meiri 18 VIKAN 31. TBL. Ásta Baldvinsdóttir, félagsráð- gjafarnemi, Jón Björnsson, sál- fræðingur og Auður Matthías- dóttir félagsmálastarfsmaður. misnotkun á starfsemi stofnunar- innar en sú, að hér geti ef til vill einhverjir fengið hjálp, án þess aö þurfa nauðsynlega á henni að halda. — Hvaða vandamál er fólk óhræddast við að viðurkenna? — Flestir eru ófeimnir við að viðurkenna að þeir eigi við líkam- leg veikindi að stríða, en margir eru ófúsir að viðurkenna að þeir eigi við tilfinningaleg og persónu- leg vandamál að etja, því að allt, sem getur fallið undir geð- eða sálfræðiþjónustu, er viðkvæmt. Og ég held, að talsvert af því, sem t.d. flokkast undir áfengisneyslu eigi rætur að rekja til þessara vandamála. Með áfengisneyslu getur fólk losnað viö spennuna án þess að koma í veg fyrir orsökina. — Ef atvinnurekendur og fyrir- tæki sinntu því meira að búa félagslega vel að sínu launafólki, þá yrði það ekki síður raunhæf kjarabót en hækkuð laun. Það þarf að leggja áherslu á að láta hvern starfsmann finna það, að hann sé einhvers virði í starfi, ekki eingöngu vegna þess, sem hann vinnur, heldur líka sem einsstakl- ingur. Það þyrfti að efla félagsvit- und á vinnustöðum til þess að auðvelda samstarfsfólki að veita hvort öðru andlegan- og félags- legan stuðning, ef á þarf að halda. Það er trú mín, að talsvert mikið af fjarveru fólks úr vinnu, stafi vegna vanlíðan á vinnustað. — Hvað er um barnavernd að segja? — Barnavernd snertir ekki ein- göngu það, sem lýtur að uppeldi og aðbúnaði barnsins, og því er hún nátengd fjölskylduvernd. Sú aðstaða getur komið upp að þarfir foreldra og barna stangist á og þá er vandi að skera úr hver eigi að ráða, foreldrarnir, hagsmunir barnsins eða þjóðfélagsins. Um það getur orðið ágreiningur milli okkar og annarra stofnana, sem hafa sérlega með börn að gera, því að megináherslu leggjum við á að vernda fjölskylduna sem heild. — Hvernig hefur starfsemin gengið að þlnu mati? — Það er erfitt að leggja mat á það, því að of lítið hefur verið gert af því að meta árangur af starf- seminni. Þaö var að mínu mati rétt skref, að sameina þessa þjónustu ( eina stofnun, sem gerir starfsem- ina auðveldari. Hverfaskiptingin þarf að verða víðtækari og það er nauðsynlegt að efla þjónustuna ( þeim. Margir finna til óöryggis á opinberum stofnunum og eiga erfitt með að tjá sig. Þess vegna væri heppilegt að færa þjónustuna út í hverfin og inn á heimilin, en þar finnst mörgum best að greina frá sínum erfiðleikum. Þess vegna gerir starfsfólkið mikiö af því að heimsækja skjólstæöinga. — Eins og ástandið er í dag, þá má segja að við „önnum" því sem upp kemur, en okkur gefst hins vegar ekki nægilegur tími til þess aö sinna einstaklingnum nægilega vel. Við þurfum að gefa okkur tíma til þess að ræða við alla aðila, sem hlut eiga að máli, og kanna málin til hlltar, áður en ákvörðun er tekin. Lokaákvörðun í öllum málum er tekin á sameiginlegum fundi starfsma'nna nema ef um fjárhagsaöstoð er að ræða, þá er hún tekin hjá félagsmálaráði. — Sú gagnrýni á félagsmála- stofnunina, sem hefur komiö fram í blaöaskrifum undanfarið hefur ekki verið jákvæð, og engan veginn svaraverö. Við erum bund- in þagnarskyldu og vinnum sam- kvæmt því, og þess vegna er betra að liggja undir rangri sök, en að láta það bitna á einstaklingnum með því að svara slíkum ásök- unum með upplýsingum um við- komandi. á.k.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.