Vikan - 16.09.1976, Qupperneq 23

heima fyrir. Meö þessa fortíð er
Ludvik ekki það einasta, sem
hann hefur á samviskunni."
Krieger stansaði rétt hjá nokkr-
um trjám og benti í áttina að
bílaröð, sem stóð þar á opnu
svæði. „Sérðu græna Mercedesbíl-
inn? Ég tók hann á leigu í Vín. Þú
getur tekið hann. Ég sæki svo
gamla hræið mitt í bilskúrinn.
Við þurfum aðeins að skiptast á
lyklum." Þeir gerðu það. ,,Ég hitti
þig og Irinu þá í Merano. Þar er
hótel, sem heitir Bristol og það er
svo stórt, að það ætti að fara lítið
fyrir okkur þar. Við sjáumst þá á
sunnudaginn."
Það verður áreiðanlega örtröð á
vegunum þann dag, hugsaði
David. En hann átti einskis
annars völ. Auk þess var hugsan-
legt að sunnudagsbílstjórarnir
myndu velja fáfarnari leiðir að
útidvistarsvæðunum og ekki fara
fjallvegina. En þetta var raunar
ekki aðalhöfuðverkur hans.
Krieger tók eftir hikinu, sem
kom á hann. ,,Eru einhver vand-
ræði?“
„Já, það er vist nóg af þeim,“
sagði hann og brosti.
„Hafðu ekki of miklar áhyggjur
vegna þess að Ludvik skyldi hafa
skotið upp kollinum i Diirnstein.
Hugsast getur að Jo hafi talað af
sér i Vín, þegar hún var að sækja
bifreiðina í bílageymsluna. Ef til
Vill hefur hún spurt einhvern um
skemmstu leiðina til Diirnstein.
Eða reynt að útvega sér kort yfir
bæinn. Siðan hafi einhver snuðr-
ari komið i bílageymsluna.
Þannig geta upplýsingarnar síast
út í mesta sakleysi. F'lesiir eru of
málgefnir, þar á meðal ég, þessar
síðustu fjörutiu mínútur."
„Ég er feginn því."
„Ég vil ltafa allt á hreinu,"
sagði Krieger og tók þétt í hönd
Davids. „Nú ætla ég að taka kláf-
ferjuna niður í bæinn. Hefurðu
nokkurn tíma reynt þess háttar
farartæki?" Síðan var hann far-
inn. Hann mjakaði sér framhjá
borðunum á útiveitnngastaðnum
Við hliðina á minjagripaverslun
var endastöð ferjunnar og þar
hvarf hann í mannþröngina.
11.
David var kominn niður að
hóteli tíu minútum síðar.
Mercedesinn var mátulega stör og
lét vel að stjórn. Lituririn var líka
ágætur, dökkgrænn og lítið áber-
andi. Hann lagði honum á bíla-
stæðið rétt við aðaldyrnar. (Það
vekti minni athygli, heldur en ef
hann æki inn í bílskúrinn á allt
öðrum bíl. Auk þess gat hann átt
það á hættu að mæta Krieger og
það yrði beinlínis hlægilegt.)
Göturnar umhverfis hótelið voru
kyrrlátar og næstum mannlausar.
Umferðaröngþveiti síðdegisins
var nú um garð gengið. Mercedes-
inn skar sig ekkert úr þar sem
hann stóð við hliðina á öðrum
bílum. Enginn myndi veita
honum neina sérstaka athygli.
Litla anddyrið var mannlaust
og það var aðeins setið við eitt
borð í kaffistofunni þar inn af.
David sá ekki inn í borðstofuna,
en þaðan heyrðist diskaglamur.
Ilmur af kjötkássu og sterku
kryddi barst fyrir hornið og
minnti hann á, að hvað snerti mat
þá var þetta á Balkansvæðinu.
Hann leit á úrið sitt. Klukkan var
að verða sjö. Fólkið í Graz borðaði
snemma. David leit aftur í áttina
að kaffistofunni og var að hugsa
um að fá sér einn viskísjúss, en
hætti við það. Best var að flýta sér
upp til Irinu. Hún var kannski
farin að undrast um hann og hann
afði dálitlar áhyggjur vegna
hennar.
I gestamóttökunni var aðeins
einn starfsmaður (hinir voru
sjálfsagt í mat) og hann þurfti
líka að sinna skiptiborðinu. David
beið eftir lyklinum sínum, en
honum til mikillar undrunar,
aðeins i fáeinar sekúndur. Um
leið og starfsmaðurinn kom auga
á hann, tók hann af sér heyrnar-
tækin og flýtti sér til hans. „Það
var hringt í yður, herra. Ég sagði
að þér hefðuð farið út. Þá var
spurt eftir konunni. Hún er að
tala í simann núna. Eg vona að ég
hafi ekki ónáðað ungfrú Tesar.“
„Hvaðan var hringt?" Var það
Hug McCulloch eða Jo?
„Héðan innanbæjar, utan af
flugvelli, held ég.“ Starfsmaður-
inn rétti honum lykilinn. „Þetta
var víst eitthvað áriðandi. En ég
hefði ef til vill ekki átt að
trufla..."
David var þegar rokinn af stað,
en maðurinn á bak við borðið stóð
undrandi eftir. Lyftan var uppi á
fjórðu hæð. Hann beið ekki eftir
henni, heldur hljóp upp stigana
upp á aðra hæð. Ef starfsmaður-
inn hefði getað séð hann, hefðu
augun áreiðanlega hrokkið út úr
höfðinu á honum.
David reyndi að opna dyrnar á
herbergi Irinu, en þær voru
læstar og hann bankaði. Þetta gat
verið Krieger i símanum, kannski
fengið bakþanka eða viljað vara
þau við einhverju? En Krieger
gat naumast verið kominn út á
flugvöll. Hann bankaði aftur og
kvíðinn jókst. Loks opnaði Irina
dyrnar. Hún var náföl í andliti og
taugaóstyrk. Hann horfði á sím-
ann. Tólið var aftur komið á sinn
stað.
Irina horfði ekki á hann. Hún
gekk yfir að glugganum, opnaði
hann og leit út yfir ána.
Hann lokaði dyrúnum og læsti.
„Gastu sofið eitthvað?" spurði
hann. Koddinn í öðru rúminu var
lítið eitt bældur. Á hinu rúminu
lá opin ferðataska og nokkrar
flíkur dreifðar um sængina.
„Aðeins." Hún var í þunnum
slopp og vaföi honum þéttar að
sér. Hún var búin að taka af sér
hárkolluna.
„Eg hitti Krieger. En fyrir-
gefðu hvað ég kem seint. Við
vorum þó ekkert að slóra."
„Hvernig hefur hann það?“
spurði hún dauflega.
Framhald í næsta blaði.
ALLT TIL SKÓLANS
A EINUM STAÐ.
ÞÚ ÞARFT EKKI
AD LEITA VÍÐAR.
bókaverzlun
waas SIGFÚSAR
EVMUNDSSONAR
"-' AUSTURSTRÆTI 18
38. TBL. VIKAN 23