Vikan - 16.09.1976, Blaðsíða 33

sykurkerinu og fýr að hræra í
bollanum. Höndin skalf. svo að
teskeiðin glamraði í bollanum.
— Eg kem aftur, sagði hann og
fór út. Hann ætlaði að fá einlivern
til að taia um fyrir henni. En nú
var enginn fyrir utan lengur,
allir voru farnir að liinum
brennandi húsunum. Eftir ofur-
litið hik ákvað hann, að hann gæti
allt eins komið til baka seinna,
það leit út fyrir að hún bjargaði
sér. Hann hjálpaði til í rústum
húsanna langt fram á kvöld og var
svo á heimleið, þegar honum datt
skyndilega i hug stúlkan í
kjallaranum. Hvað sk.vldi hún vera
að gera? Átti hann að skipta sér
af henni. Hann hafði ekki farið úr
fötunum í margar nætur, var út-
keyrður, sveittur og illa til reika.
En hann tók sig á og og fór aftur
til kjallaraholunnar. Dauft ljós
var í glugganum, og þegar hann
kíkti inn, sá. hann, að á boröinu
stóðu tvö kertaljós. Hún sat við
sauma. Nei, nú gengur fram af
mér... hugsaði hann og fór inn.
Hún var að stoppa í sokka. Hann
gekk til hennar og sagði '•
— Ég kom til að sjá, hvernig
þér liði
— Bærilega, þakka þér fyrir.
Það var tryllingsglampi í
augunum, og hún skalf eins og
gamalmenni.
— Hvað ertu að gera? spurði
hann.
— Hvað heldur þú? spurði hún
stuttlega. Svo skoðaði hún
sokkinn undrandi og seig svo
saman.
— Þetta eru sokkar föður þins,
er þaö ekki? spurði hann varlega
og hún leit ergileg á hann og
byrjaði að gráta. Loksins, hugsaði
hann. þetta er gott f.vrir hana.
llann tók utan um hana og hallaði
henni að sér.
— Svona, svona, sagði hann.
Taktu það rólega. þelta lagast.
Hún grét ekki lengi. Allt í einu
reisti hún sig upp. þerraði tárin
og sagði:
— Uss, það gagnar ekki að vola.
Rödd hennar var næstum eðlileg.
— Við getum alveg eins fengið
okkur tebolla, sagði hún. Þau
drukku þegjandi, og kertaljósin
köstuðu löngum skuggum unt her-
bergið. Hann virti hana fyrir sér
með forvitni, það var eitthvað i
fari hennar sem hann áttaði sig
ekki á. Lítil og hugrökk sat hún í
rústum heimilis síns og starði
fram fyrir sig döprum augum,
Honum fannst hún ekki beint
lagleg, ekki ófríð heldur. Eins og
allir, sem bjuggu i stórborg á
stríðstímum, vissi hann hvernig
taugaáfall var. Hann áttaði sig þó
ekki vel á ástandi Rósu, en vissi,
að eitthvað var að, jafnvel þótt
hún virtist eðlileg. llann stakk
upp á því við hana, að hún sofnaði
um stund.
— Eg þarf að fara snemma á
fætur til vinnu, sagði hún. Ég er á
morgunvakt.
— Jæja, eins og þú vilt, sagði
hann og hugsaði með sér, að ef til
vill væri best f.vrir hana. ef hún
gæti unnið og gleymt. Hann yfir-
gaf hana og fór heint til að fá
sjálfur sinn svefn.
Hann kom til baka næsta kvöld
og bjóst hálfpartinn við að finna
staðinn yfirgefinn. En hún sat við
eldhúsborðið með hendur í kjöltu,
kertaljósin loguðu á borðinu, hún
starði á vegginn. Það var
snyrtilegt í íbúðinni, hvert ryk-
korn hafði verið þurrkað burt.
Sprungan í loftinu hafði stækkað.
— Hefur nokkur komið
hingað? spurði hann.
— O, bara einhver slettireka,
sem sagði. að ég yrði að flytja
burtu. svaraði hún treglega.
— Þeir hafa nú rétt fyrir sér.
— Eg verð hér, sagði hún
þrjöskulega, en gætti þó hræðslu í
röddinni. Enginn fær mig til að
flytja héðan.
Hann reyndi að brosa hug-
hreystandi til hennar.
Framhald í næsta blaði.
Esjuberg
er í leiðinni
Landsmenn lítið inn á
Esjubergi.
Við bjóðum allt frá ódýrum
smáréttum upp í glæsilegar
stórsteikur.
Veitingabúö Cafeteria
SuÖurlandsbraut2 Simi 82200
BINNI & I INNI
38. TBL. VIKAN 33