Vikan - 16.09.1976, Blaðsíða 37

hvers vegna, stóð hann upp og gekk
í humátt til svefnvagnsins I gang-
inum stöðvaði einkennisklæddur
varðmaður hann.
— Þér getið ekki farið þarna inn,
sagði hann.
— Já, en klefinn minn er hérna.
— Þér getið ekki farið inn núna,
endurtók vörðurinn.
— Hefur eitthvað komið fyrir?
Hann hristi aðeins höfuðið og
vildi ekkert segja.
f hinum enda gangsins kom
Adam auga á lestarvörðinn. Hann
sagði nokkur orð við vörðinn, sem
vék þá strax til hliðar.
— Þér getið komið inn núna,
sagði Iestarvörðurinn.
— Hvað gengur á? spurði
Adam.
— Þetta er átakanlegt, mjög
átakanlegt, tautaði lestarvörðurinn
og strauk skeggið taugaóstyrkur.
Adam fann, að lestin hægði
ferðina.
— Stoppum við? spurði hanr..
— Vissulega. Gjörið svo vel að
koma með mér.
Adam fylgdist með inn á svefn-
vagnsganginn. Duvec stóð við opn-
ar dyrnar að klefa sínum og grét
ákaft. Rétt fyrir aftan hann stóðu
tveir verðir og héldu óbreyttum
hermanni, klæddum krumpuðum
og óhreitium einkennisbúningi.
Duvec sneri sér undan og hallaði sér
þungt mót veggnum. Hann tautaði
eitthvað fyrir munni sér og sló sig
krepptum hnefa í ennið.
Adam leit inn í klefa Duvecs.
Hann var viðbúinn því sem hann
sá, en þó það kæmi honum ekki á
óvart, var það óhugnanleg sjón, Frú
Duvec lá á gólfinu, einkennilega
snúin í þröngum klefanum. Hnífs-
skaft, sennilega á bréfahnífi stóð út
úr brjósti hennar.
Lestin hafði stöðvast. Þegar
Adam snéri frá klefanum, var
algjörlega hljótt, nema hvað ekka-
sog heyrðust frá Duvec.
Lestarvörðurinn tók um hand-
legginn á Adam. — Ég held, að
best sé, að þér fari aftur til sætis
yðar. Ég hefi haft samband við
lögregluna í Sesana og við neyð-
umst til að bíða þeirra.
— Auðvitað, samsinnti Adam,
— en hvernig gerðist þetta?
— Það var þessi hermaður.
Hann hefur reiknað með, að allir
farþegarnir héðan væru í matar-
vagninum og þess vegna farið
hingað til að hnupla. Þegar hann
rakst á frú Duvec hlýtur hann að
hafa misst stjórn á sér. Lestarvörð-
urinn yppti öxlum i uppgjöf. —
Þetta er óskaplega hörmulegt.
Hermaðurinn skildi greinilega
eitthvað af umræðunum, og augu
hans voru stór og skelfingu lostin.
— Nei, nei! hrópaði hann, og orðin
streymdu af vörum hans. Adam
skildi ekki eitt orð.
— Hann staðhæfir, að hann sé
saklaus, sagði lestarvörðurinn þurr-
lega. — Það var svo sem við því að
búast.
— Hann lýgur, sagði Duvec
hásum rómi. — Hann hefur myrt
konuna mina og skal fá að deyja
fyrir.
— Það er enginn vafi á því, að
hann er sekur, samsinnti lestarvörð-
urinn. — Við getum nú fljótlega
slegið þvi föstu. Kona yðar var á lífi,
þegar þér fóruð frá henni?
-— Já, auðvitað, sagði Duvec og
byrjaði að snöktq aftur. — Við
rifumst eins og kjánar, og ég var
fokreiður, þegar ég yfirgaf hana, en
hún var jafn lifandi eins og þú og
ég. Hann gaut augunum til Adams,
eins og hann væri fyrst núna að taka
eftir nærveru hans. =— Þér heyrðuð,
að við ræddum saman?
— Já, það gerði ég, svaraði
Adam.
Lestarvörðurinn yppti öxlum. —
Þar höfum við sönnun fyrir því, að
hún var á lífi, þegar Duvec fór.
Hermaðurinn hefur viðurkennt, að
hann fór inn í klefann, en annað
þvertekur hann fyrir.
— Hvað hefur hann eiginlega
sagt? spurði Adam.
— Hann fullyrðir, að frú Duvec
hafi þegar verið látin. Það er
ástæðan til að hann reyndi að flýja.
— Hver stöðvað hann?
— Ég setti vörð hér meðan ég var
að skipta farþegunum niður, sem
komu í lestina I Zagreb. Þar koma
nefnilega margir farþegar í lestina.
Þessi vagn er næstum alltaf tómur,
þegar matur er framreiddur, og ég
var tortrygginn út í hermennina.
Vörðurinn segist hafa séð hermann-
inn hörfa út úr klefa Duvecs, og
þegar hann hrópaði, reyndi her-
maðurinn að flýja til baka til þriðja
farrýmis. Sem betur fer tókst
verðinum að stöðva hann.
— Hver á hnífinn sem var
notaður? spurði Adam.
— Lestarvörðurinn snéri sér að
Duvec, sem sagði: — Þetta er
bréfahnífur konunnar minnar. Það
er möguleiki á því, að hún hafi
verið að nota hann, þegar hermað-
urinn kom inn.
— Það er greinilegt, sagði lestar-
vörðurinn. — Við skulum fá hann
til að segja sannleikann, allan
sannleikan.
Skyndilega rak hermaðurinn upp
öskur og sleit sig lausan frá
vörðunum. Hann hljóp niður eftir
ganginum, skaust í gegnum dyrnar
og hvarf. Verðirnir brugðu við og
ruku á eftir honum. Duvec hrópaði:
— Látið ekki morðingjann sleppa!
Lestarvörðurinn lét ekki raska ró
sinni. — Hann kemst ekki af
lestinni, sagði hann. — Vagndyr-
unum er læst utanfrá, ég sá strax
um það. Verið viss — hann verður
tekinn.
Adam starði á Duvec og lestar-
vörðinn, hrukkurnar á enninu urðu
dýpri. Svo sagði hann: Hafið mig
afsakaðan — og fór inn í klefann
sinn. Hann settist og kveikti I
pípunni.
Einhvers staðar var veikur hlekk-
ur, það var hann sannfærður um.
En hvernig átti hann að átta sig á
því? Hann teygði úr fótunum og
hallaði sér aftur í sætið. Hann
tottaði pípuna og reyndi að rifja
upp allt sem skeð hafði síðan
Austurlandahraðlestin fór frá
Trieste. Hann rifjaði upp öll smá-
atriði, sem hann gat munað, og
skoðaði þau frá öllum hliðum hvert
gegn öðru í örvæntingarfullri til-
raun til að reyna að skýra þetta
einkennilega hugboð, sem hann
hafði fengið.
Lestarvörðurinn barði dyra tíu
mínútum síðar. — Nú höfum við
fundið hann, sagði hann. — Hann
reyndi að dyljast í flutningavagn-
inum.
Adam stóð upp, sló öskuna úr
pípunni og sagði: — Það er fínt, —
en þið hafið handtekið rangan
mann.
— Rangan mann? Það er ekki
mögulegt! Hann sem reyndi að
flýja, það er næg sönnun fyrir sekt
hans.
— Bull og vitleysa, hann er
hreinlega viti sínu fjær. Látið alla
koma hingað inn, þá skal ég benda
á morðingjann, sagði Adam og var
sjálfur hissa á hve öruggur hann var.
Lestarvörðurinn rétti úr sér. —
Þér megið ekki glcyma, að þetta er
lögreglumál.
— Nei alls ekki. En það lítur
ekki vel út, ef þér hafið handtekið
rangan mann.
Lestarvörðurinn klóraði skeggið.
— nú- jæja, sagði hann loks. — En
hreinskilnislega sagt, þá held ég
ekki, að ég sé á rangri leið.
— Við sjáum hvað setur, sagði
Adam.
Tveir verðir komu með her-
manninn eftir ganginum. Adam sá
nú, að þetta var ungur piltur, varla
meira en átján ára.sterklega vaxinn
og með stór, örvæntingarfull augu.
Það var eins og hann hefði sætt sig
við örlögin. Duvec, sem enn var í
frakkanum, stóð innst í ganginum
og strauk sér um andlitið við og við.
Adam beið 1 klefadyrunum.
Honum á vinstri hönd stóðu verð-
irnir með hermanninn og til hægri
Duvec og lestarvörðurinn. Þeir
horfðu allir á hann.
— Þessi hermaður hefur ekki
drepið frú Duvec, sagði Adam
rólega.
— Hvað vitið þér um það?
hrópaði Duvec.
— Það fáið þér að vita, ef þér
viljið hlusta.
— Ég vil ekki hlusta á eitt eða
neitt, þér eruð ekkert yfirvald hér.
— Hægan nú! sagði lestarvuið-
urinn snöggt. — Ég ber ábyrgð á